Της Ελενας Αντωνοπούλου
Ηρθε η ώρα να καταθέσω κι εγώ κάποιες σκέψεις μου για τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Οσοι περάσαμε από τα ελληνικά Πανεπιστήμια και μετά συνεχίσαμε στο εξωτερικό είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε και τις αναπόφευκτες συγκρίσεις αρνητικές τις περισσότερες φορές για αυτό που επικρατεί στη χώρα μας. Είναι γνωστά και είναι περιττό να αναφέρω λεπτομέρειες. Οσον αφορά στην πραγματικότητα σχετικά με την προστασία των Πανεπιστημίων είναι ότι επί χρόνια το πρόβλημα αυτό λύνεται και… πάλι μπλέκεται ή μάλλον ποτέ δεν λύνεται. Κι εδώ μερίδιο ευθύνης υπάρχει και στις διοικήσεις των Πανεπιστημίων.
Οποιαδήποτε αλλαγή και αν επιχειρηθεί να ξεκινήσει πάντα σκοντάφτει σε αντιθέσεις, ρήξεις, αντιδράσεις, με αγώνες και συχνά θλιβερά επεισόδια.
Αν αναφέρουμε και το σύστημα εισαγωγής, το οποίο συχνά αλλάζει αναρωτιέμαι αν έχουν σκεφθεί οι κατά καιρούς αρμόδιοι πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι αυτές τις συνεχείς αλλαγές των συστημάτων, πόση ανασφάλεια, αλλά και έλλειψη εμπιστοσύνης αισθάνονται, που καταλήγουν δυστυχώς, σε ακραίες αντιδράσεις τις οποίες φυσικά καταδικάζουμε.
Σήμερα, τον 21ο αι., εξακολουθούμε δυστυχώς να δίνουμε την εικόνα στους διεθνείς πανεπιστημιακούς κύκλους ότι στην Ελλάδα απειλούνται τα Πανεπιστήμια.
Οι Ελληνες από την αρχαιότητα είχαν μοναδικό ταλέντο στις ιδέες, αλλά από την άλλη είχαν και μεγάλη αδυναμία στην εφαρμογή τους και στην οργάνωση των σχεδιασμών τους. Διέθεταν, όμως, τον ορθολογισμό, τη λογική.
Τώρα οι αρχαίοι Ελληνες δεν ξέρω κατά πόσο έχουν σχέση με τη σημερινή νοοτροπία της χώρας μας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Ο ορθός λόγος των αρχαίων Ελλήνων αποτελεί το μόνο κατάλληλο όργανο για την εύρεση της αλήθειας. Η δομή της πραγματικότητας πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να γίνεται αντιληπτή από τον ορθό λόγο, και αυτό σημαίνει ότι η δομή της πραγματικότητας πρέπει να είναι από μόνη της ορθολογική. Δυστυχώς όμως σπάνια είναι…
Η λογική εξαντλείται όταν νόμοι, που ψηφίζονται από τη συντριπτική πλειονότητα στη Βουλή καταλύονται ή αποδυναμώνονται με τροποποιήσεις και νέες ρυθμίσεις πολιτικής σκοπιμότητας, πριν προλάβουν να δοκιμαστούν στην εφαρμογή τους. Διαβάζοντας ένα άρθρο γνωστής καθηγήτριας στο ΕΚΠΑ ανέφερε ως παράδειγμα τον γνωστό νόμο Διαμαντοπούλου. Αντιμετώπιζε ο νόμος αυτός ουσιαστικά το θέμα της προστασίας των Πανεπιστημίων, ορίζοντας ότι με τον Οργανισμό κάθε ΑΕΙ ρυθμίζονται τα θέματα της οργανωτικής δομής και λειτουργίας του, μεταξύ των οποίων τα ειδικότερα θέματα φύλαξης και προστασίας του Ιδρύματος και της περιουσίας του. Τούτο σήμαινε ότι τα ΑΕΙ, ως αυτοδιοικούμενα Ιδρύματα, θα όριζαν τα του οίκου τους, δεδομένης μάλιστα και της ιδιαιτερότητας κάθε Πανεπιστημίου, από την οποία εξαρτάται άμεσα και ο τρόπος φύλαξης.
Εφαρμόστηκε αυτό, όμως, ποτέ έτσι ώστε να μην βλέπουμε σκηνές σαν αυτή με την κρεμασμένη ταμπέλα στον πρύτανη; Σήμερα λοιπόν βρισκόμαστε, και υπό χειρότερες συνθήκες, μπροστά στο ίδιο πρόβλημα, το οποίο, πιστεύω, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, σύμφωνα και με τη φιλοσοφία που ανέφερα, με μια ειδική υπηρεσία φύλαξης. Η υπηρεσία αυτή θα υπάγεται στον πρύτανη, ο οποίος και θα υποχρεούται να συνεργάζεται με κάθε αρμόδια δημόσια αρχή όταν προκύπτει κρούσμα βίας και δημόσιου εξευτελισμού στο Ιδρυμα.
Το ζήτημα της προστασίας των ΑΕΙ δεν λύνεται με τη λογική «άσπρο ή μαύρο» Η ασυδοσία είναι αναμφίβολα απαράδεκτη, αλλά και ο συμβολισμός της αστυνομικής παρουσίας στα Πανεπιστήμια πρέπει να είναι πολύ μελετημένος, ώστε να μην εγκυμονεί εύλογους κινδύνους.
Προστασία, λοιπόν, των Πανεπιστημίων από οποιαδήποτε μορφή βίας, δεν υπάρχει περιθώριο διαφωνίας για το αντίθετο, αλλά καθώς η εμπειρία μάς διδάσκει, προστασία και από τις αδιέξοδες συζητήσεις και τις συνεχείς ανατροπές στις διατάξεις «περί προστασίας»! Μια καλύτερη και μεγαλύτερη προσπάθεια από όλους, έτσι ώστε τα ελληνικά Πανεπιστήμια να πάψουν να είναι χώροι ανομίας που ο κάθε περιθωριακός θα μπορεί να μπαίνει ανενόχλητος να τα κάνει όλα λίμπα και μετά ο Ελληνας φορολογούμενος να καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.
