Του Σεραφείμ Αθανασίου
Στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ της Κυριακής 10-1-21 και στην 19η σελίδα η δημοσιογράφος Γλυκερία Υδραίου δημοσίευσε μία συνέντευξη που είχε πάρει από τον επίσης δημοσιογράφο και συγγραφέα Βασίλη Τραιφόρο ανιψιό του Μίμη Τραιφόρου και της Σοφίας Βέμπο (ο πατέρας του Βασίλη ήταν αδελφός του Μίμη Τραιφόρου) και ο όποιος Βασίλης με βουρκωμένα μάτια αναπολώντας θείο και θεία ένα σωρό έλεγε στην καλή του συνάδελφο Γλυκερία Υδραίου.
Όμως, εκτός των όσων άλλων έλεγε και δικαιολογημένη αγανάκτηση εξέφραζε ο κ. Τραιφόρος επειδή από της 9 Οκτωβρίου 2015/ βραδιά που βέβηλα χέρια βίαια απέσπασαν από μαρμάρινο καλαίσθητο βάθρο της πλατείας Ρήγα Φεραίου στην οποία βρίσκεται και το Δημαρχιακό Μέγαρο της πόλεώς μας την προτομή της θείας του Σοφίας/μέχρι σήμερα, καιπαρά του ότι έχουν περάσει πάνω από πέντε (5) ολόκληρα χρόνια αυτό το βάθρο, παραμένει κενό άλλης προτομής της,
Και παραμένει κενό επειδή κανένας αρμόδιος δεν έχει ευαισθητοποιηθεί να πράξει τα «δέοντα» και σοβαρά να «καταπιαστεί» με αυτά τα «δέοντα» για να δούμε ξανά όλοι μας τη φυσιογνωμία της αγαπημένης μας Εθνικής τραγουδίστριας πάνω στο μαρμάρινο βάθρο της το οποίο, έστω και έτσι, γεμίζει από λουλούδια, ιδιαίτερα την, κατ έτος, 28η Οκτωβρίου ημέρα γιορτής στην οποία, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ακούγονται και τα δικά της τραγούδια.
Στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ της περασμένης Πέμπτης 14-1-2021 και στη σελίδα 27 ο ε.α. πλωτάρχης του Λ.Σ. Δημήτρης Φρ.Κώστογλου και σε μια του επιστολή προς τον Ταχυδρόμο μεταξύ των άλλων γράφει και τα εξής
-«Είναι κατάρα της φυλής να λησμονούμε τους σπουδαίους ανθρώπους που με τα έργα τους σήκωσαν το «μπόι» της Ελλάδος».
Και παρά κάτω: «Ένα φωτεινό ξεχωριστό πρόσωπο υπήρξε και η μεγάλη Σοφία Βέμπο η τραγουδίστρια της Νίκης». Και συνεχίζει ο κ. Πλωτάρχης τις διαμαρτυρίες τους/αγανάκτηση εγώ τις ονομάζω/ για το κενό προτομής του βάθρου στο Δημαρχιακό μας Μέγαρο και φυσικά και μετά από όσα διάβασε στη συνέντευξη του Βασίλη Τραιφόρου που εκείνος είχε δώσει στην Γλυκερία Υδραίου.
Θα μου επιτραπεί να πω τούτο: Αγανακτισμένος και λυπημένος δεν είναι μόνο ο Βασίλης Τραιφόρος και άλλοι συγγενείς του ζεύγους Μίμη Τραιφόρου και Σοφίας Βέμπο που ζουν στον Πειραιά αλλά και η δική μου οικογένεια που ζει στο Βόλο και τούτο γιατί ο Μίμης Τραιφόρος και η Σοφία Βέμπο ήταν συγγενείς της συζύγου μου Φωτεινής.
Ο Μίμης Τραιφόρος και ο πατέρας του Δημοσιογράφου Βασίλη Τραιφόρου με τον δικό μου πεθερό Δημήτρη ΛΙΤΣΑ,πατέρα της συζύγου μου Φωτεινής, ήταν πρώτα εξαδέλφια, μια που ήταν δυο αδελφών παιδιά.
Ο Μίμης και ο πατέρας του δημοσιογράφου Βασίλη Τραιφόρου ήταν παιδιά της Αγγελικής ΛΙΤΣΑ αδελφής του πατέρα του δικού μου πεθερού,Δημήτρη ΛΙΤΣΑ.
Ο Βασίλης λοιπόν είναι δεύτερος ξάδελφος της δικής μου συζύγου Φωτεινής η οποία και εκείνη λογίζεται ανιψιά του Μίμη και της Σοφίας και κατ επέκταση τα ίδια αυτά ιστορικά πρόσωπα θεωρούνται και δικοί μου αγαπημένοι συγγενείς και θείοι μου και ως συγγενικό τους πρόσωπο για τρίτη τώρα φορά( το έχω κάνει ακόμη εγγράφως δυο φορές στον Ταχυδρόμο στις 13-10- 2015 και στις 4-11-2018) και σε άλλα ηλεκτρονικά έντυπα).
Υψώνω λοιπόν ακόμη μια φορά φωνή διαμαρτυρίας γι αυτή την αδιαφορία αρμοδίων παραγόντωνοι όποιοιπέντε χρόνια τώρα «δεν καταδέχτηκαν» να τοποθετήσουν μια άλλη προτομή της θείας μας Σοφίας πάνω στο κενό καλαίσθητο πράγματι βάθρο της το οποίο, ακόμη και κενό προτομής, συνεχίζει να κατακλύζεται από τριαντάφυλλα ευγνωμοσύνης!
Και αυτά τα τριαντάφυλλα τα τοποθετούν τόσο διερχόμενοι αλλοδαποί τουρίστες όσο και ευτυχώς-αυτό είναι το πιο ενθαρρυντικό-απόγονοι εκείνων των Ηρώων Προγόνων μας οι οποίοι το 1940 μη λογαριάζοντας τη ζωή τους και ακούγοντας τραγούδια της Βέμπο όπως τα «παιδιά της Ελλάδος παιδιά» ή το «βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» θαρραλέα πολεμούσαν και σαν κοτόπουλα «πολλά παιδιά έπεφταν» και εκεί δυστυχώς που «έπεσαν» εκεί για δεκάδες χρόνια έμειναν επειδή κάποιοι υπεύθυνοι της Κρατικής Μηχανής, με την λήξη του πολέμου, εκείνα τα παιδιά τελείως τα ξέχασαν.
Και τα ξέχασαν για να τους τα θυμίσει συχνά με δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή ο συμπατριώτης μας Ευπατρίδης γιατρός Γιώργος Σούρλας η οργισμένη φωνή του οποίου ευτυχώς, έστω και αργά, κάποτε εισακούστηκε και με Αλβανικό Αλέτρι που όργωσε πεδιάδες και καραούλια πολλά οστά ηρώων ήρθαν στην επιφάνεια και ευλαβικά συγκεντρώθηκαν σε κάποιο σημείο αποτίοντας στη συνέχεια τον πρέποντα σεβασμό και φόρο τιμής σε όσους για την Πατρίδα τους και για μας τους ζώντες έπεσαν!
Ας επιστρέψω όμως στην λησμονημένη τραγουδίστρια της Νίκης!
Ένακουμπαρά να τοποθετούσαν στην είσοδο του Δημαρχιακού μας Μεγάρου και όποιος πέρναγε και ήθελε μόνο ένα ευρώ να έριχνε όχι ένας αλλά πολλοί κουμπαράδες θα γέμιζαν κέρματα και αντί μικρής προτομής γιγαντιαία ηρωική μορφή της Εθνικής μας Τραγουδίστριας θα κοσμούσε τον υπέροχο κήπο του Δήμου Βόλου!
Θετική είναι και η πληροφορία που διάβασα στην συνέντευξη του δικού μου ξάδελφου Βασίλη Τραιφόρου που έδωσε στη Γλυκερία Υδραίου ότι δηλαδή η καλή μας Βολιώτισσα δημοσιογράφος έχει θετικές διαβεβαιώσεις και ιδιαίτερα από τον Γιώργο Μουλά Πρόεδρο του Δημοτικού μας Συμβουλίου ότι πολύ γρήγορα θα λυθεί το θέμα αυτό και θα τοποθετηθεί νέα προτομή της Σοφίας Βέμπο στο κενό βάθρο.
Είναι θετικός άνθρωπος ο Γιώργος Μουλάς και τα λόγια του έχουν βαρύτητα όχι μόνο πολιτική αλλά και ανθρώπινη.
Φίλε Γιώργο, αγαπημένε μου και σεβαστέ γιατρέ κ. Μουλά, που πριν χρόνια από βέβαιο θάνατο κυριολεκτικά έσωσες τη γυναίκα μου γι αυτό και εσαεί ειλικρινά θα σε ευγνωμονούμε όλοι μας γιατί και ως καλός επιστήμονας όταν περνάς προς το εσωτερικό την είσοδο του Νοσοκομείου μας, ξεχνάς τελείως τις όποιες πολιτικές αντιπαραθέσεις που ενδεχομένως έχεις με συγκατοίκους πολιτικούς σου αντιπάλους κατά τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και είσαι για όλους μας μόνο Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΑΣ!
Επειδή λοιπόν έτσι σε νοιώθω θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι πιστεύω στα λόγια σου και θα περιμένω να δω τη Θεία της συζύγου μου και κατ επέκταση και δική μου Σοφία Βέμπο και πάλι να μας χαμογελά από το- για πέντε τώρα χρόνια- κενό της βάθρο.
Όμως μέχρι τότε και κάθε φορά που έστω κατ’ αραιά χρονικά διαστήματα τη Φωτούλα (σύζυγό μου) στον οικογενειακό μας γιατρό την πηγαίνουμε και ο δρόμος μας είναι η Λεωφόρος Λαμπράκη θα προσπαθούμε να αποφεύγουμε το πέρασμά μας από εκεί για να μη βλέπει το κενό βάθρο της θείας της και δικαιολογημένα βουρκώνουν τα μάτια της.
Και αυτό γίνεται όχι επειδή ήταν θεία της αλλά γιατί ως ευαίσθητη εκπαιδευτικός που για πολλά χρόνια/ σε εκατοντάδες, να μη πω χιλιάδες μικρούς της μαθητές/και για τη Βέμπο δίδαξε.
Και αυτή η καλή εκπαιδευτικός αν συνεχίζει για πέντε χρόνια τώρα να βλέπει κενό βάθρο και χωρίς την προτομή της Βέμπο δικαιολογημένα ψυχολογικά της κοστίζει επειδή σκέπτεται πως εκείνη η μορφή σε κάποιο, όπως μου λέει, πυρακτωμένο καζάνι έλιωσε και δικαιολογημένα ,επαναλαμβάνω, την παίρνουν τα κλάματα.
Γι αυτό θα προσπαθούμε, εγώ με το γιό μας το Ζήση, να μη την περνάμε από τη Λεωφόρο Λαμπράκη- στο άκρο της οποίας άδειο προτομής στέκεται το μαρμάρινο βάθρο που ευτυχώς δεν λείπουν τα τριαντάφυλλα και μέχρις ότου πάνω σε αυτό τοποθετηθεί καινούργια προτομή!
Εν αναμονή λοιπόν θετικών εξελίξεων και μέχρι τότε δικαιολογημένα, ως νεότερος άπιστος Θωμάς, μπορεί και να διαλογίζομαι:
«Να τη δω και να μην το πιστέψω».
