Του Γιάννη Γεωργούδη
Στην υβριδική εποχή την οποία ζούμε, η ανθρωπότητα έχασε τον αποπροσανατολισμό της. Οι μέχρι σήμερα συνήθειες, νοοτροπίες, κοινωνικά στάνταρ και συνθήκες ζωής ανήκουν μάλλον στο παρελθόν. Βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε μία αναγκαστική και γενικευμένη πρόκληση αλλαγών, που δυστυχώς δεν γνωρίζουμε εάν αυτές οι αλλαγές είναι προς όφελός μας ή το αντίθετο.
Τα μικρά παιδιά που τα φέραμε στον κόσμο ως γονείς, με την πεποίθηση να ζήσουν στα πρότυπα άλλων εποχών ζωής, που εμείς οι μεγάλοι ζήσαμε, με την ανεμελιά στο παιχνίδι, την αμεσότητα των επαφών, την διά ζώσης σχολική μάθηση και την εξωτερίκευση των συναισθημάτων, αντιμετωπίζουν προβλήματα προσαρμογής στα νέα δεδομένα, να ζουν με μάσκα στο πρόσωπο, μπροστά σε μία οθόνη για πολλές ώρες και τη στέρηση του αυθεντικού παιχνιδιού. Το ανέμελο παιχνίδι στις αλάνες έχει μετατραπεί σε μία αγκυλωμένη κατάσταση, κρατώντας ένα κινητό ή τάμπλετ στο χέρι, που τα αποβλακώνει και τα αποξενώνει από το έξω περιβάλλον.
Ο νέος τρόπος ζωής σε όλους τους τομείς, αποτελεί για αρκετούς συνειδητούς και προβληματισμένους ανθρώπους μία διάχυτη απειλή. Η ανθρώπινη ομάδα που βιώνει μία δικτατορική κατάσταση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό είναι αυτή της τρίτης ηλικίας. Οι ηλικιωμένοι που μέχρι σήμερα βίωναν την μοναξιά και την περιθωριοποίηση από τους νεότερους, σήμερα βιώνουν την απομόνωση και την απειλή του θανάτου να είναι πιο κοντά τους. Άτομα που εργάστηκαν και ταλαιπωρήθηκαν στη ζωή τους για να δημιουργήσουν περιουσία και οικογένεια, βρίσκονται στο περιθώριο, ξεχασμένα σε κάποιο ίδρυμα ή σε ένα βρώμικο δωμάτιο, έχοντας να αντιμετωπίσουν την περιφρόνηση και την αδιαφορία τόσο της κοινωνία και πολιτείας, όσο και των ίδιων των παιδιών τους. Με μόνη συντροφιά το χαζοκούτι της οθόνης να τα βομβαρδίζει καθημερινά με πανικό, τρομοκρατία και απογοήτευση, ζουν όχι μόνο στην μέχρι τώρα μοναξιά τους, αλλά και στην απομόνωση που τους επιβάλλεται. Η υγειονομική δικτατορία που αιωρείται στην ατμόσφαιρα είναι γι’ αυτούς πολύ απειλητική, διότι είναι ευάλωτοι σε ασθένειες και άλλες μορφές ιώσεων.
Η κοινωνία δοκιμάζεται όχι μόνο στις αντοχές της, αλλά και στα συναισθήματα που εξωτερικεύονται μεταξύ των ανθρώπων. Πόση έμπρακτη συμπαράσταση έχουμε δείξει στους απομονωμένους και εξαρτημένους γέροντες και γερόντισσες που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα και ανέμελα για να προμηθευτούν έστω και τα απαραίτητα για τη ζωή τους όπως είναι το φαγητό, τα φάρμακα και όχι μόνο; Πόσες φορές κτυπήσαμε το τζάμι του παραθύρου τους για να μας δουν και να τους πούμε μία καλημέρα, να τους δώσουμε κουράγιο και να τους ρωτήσουμε εάν χρειάζονται κάτι; Εάν τους κάνουμε την ερώτηση μήπως χρειάζονται κάτι άλλο, η απάντησή τους συνήθως είναι: «όχι, μόνο μια καλημέρα να έρχεσαι να μας λες!». Αλήθεια, μπήκε κάποιος από μας στην θέση τους, για να νιώσει τον φόβο και την τρομοκρατία της υγειονομικής αυτής απειλής που η πολιτεία κι εμείς τους επιβάλλουμε;
Είναι ο καταλληλότερος καιρός για να αποδείξουμε όλοι τα ανθρώπινα συναισθήματά μας, δείχνοντας την έμπρακτη συμπαράστασή μας στους απόμαχους της ζωής, που δεν είναι άλλοι από τους ηλικιωμένους γονείς μας.
