Της Αννας Εμμανουήλ, Φοιτήτριας στο Παιδαγωγικό Ειδικής Αγωγής
Είναι γεγονός ότι η επέλαση της πανδημίας του κορονοϊού τόσο στο ευρύτερο φάσμα της σύγχρονης ανθρώπινης πραγματικότητας όσο και στα προπύλαια του μικρού ελληνικού κράτους, κατά την πρώιμη φάση ανέλιξης του ιού, επηρέασε σε μεγάλο βαθμό το μοτίβο της ευρυθμίας και της σταθερότητας της οικονομίας, της πολιτικής, της επιστήμης αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Εύλογος απότοκος του παραπάνω γεγονότος αποτέλεσε η προσαρμογή του ατόμου σε μια νέα κοινωνική διάσταση, η οποία αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί σταθμό για την εξύψωση αντιδράσεων, ανατρέποντας κατά αυτόν τον τρόπο όλες τις ισορροπίες και τα δεδομένα της εκάστοτε περιόδου. Έτσι, εξαιτίας της ταχύρρυθμης και αδιάλειπτης αύξησης των κρουσμάτων, θεωρήθηκε αναγκαία η επιβολή άλλης μίας εγκλειστικής περιόδου, χωρίς όμως την προνοητικότητα της επέλασης των πιο δυσχερών επιπτώσεων.
Ειδικότερα, έχει καταστεί σαφές ότι η επαναληπτική ανάκαμψη της επιδημίας του COVID-19, επειδή καθιστά αναγκαία την δέσμευση του ατόμου στο περιβάλλον του, με απώτερο στόχο την διαφύλαξη της υγείας του αλλά και την παρεμπόδιση της διασποράς του ιού, αδήριτα επιφέρει σημαντικές και πιο επώδυνες επιπτώσεις στην ανθρώπινη ύπαρξη. Επιπλέον, εκτός από την επιπρόσθετη και καταλυτική αποπροσωποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, ελλοχεύει ο κίνδυνος αποθρυμμάτισης της οικονομίας επιβάλλοντας τροχοπέδη στην απορρόφηση εσόδων από τους κατόχους διαφόρων επαγγελμάτων, στους οποίους επιβλήθηκε αναστολή λειτουργίας της εργασίας τους, με άμεσο αποτέλεσμα την δυστοκία της αγοραστικής απήχησης. Ως εκ τούτου, το οικονομικό πεδίο παραμένει μετέωρο και στάσιμο στον ιστό της ελληνικής πραγματικότητας. Ακόμα, στο προσκήνιο της τωρινής περιόδου, υπεισέρχεται η εκπαίδευση, ο μείζων παράγοντας αναδόμησης και υπόστασης του ανθρώπου στη κοινωνία φυλλορροεί, διότι η γνώση ως λάφυρο που προσδίδεται μέσω της γνήσιας δια ζώσης εκπαίδευσης, υποσκελίζεται και προσδένεται στο άρμα της άφορης και απρόσωπης τηλεκπαίδευσης που κονιορτοποιείται στο κάτοπτρο της πανδημίας του κορονοϊού.
Επιπροσθέτως, η παρείσφρηση αυτού του καινοφανούς ιού στη χώρα μας εκτόπισε σε μεγάλο βαθμό τον τομέα της υγείας, διότι η πίεση του συστήματος των νοσοκομείων και των κλινικών συνορεύει με την πλήρη κατάρρευση του, αν δεν εκτροχιαστεί η συχνότητα των κρουσμάτων στον ευρύτερο πληθυσμό και συνεπώς η κατάπτωση του ιού σύμφωνα με την επιδημιολογία. Τέλος, ως προς το πεδίο της ανθρώπινης κοινωνίας και της στάσης απέναντι σε αυτόν τον όλεθρο η διεκδίκηση της ελευθερίας και της ανεξαρτητοποίησης από την ειρκτή της απομόνωσης και του διηνεκούς περιορισμού που επιβάλλεται από μέρους των ειδικών, όπως διατρανώνεται από μια ευρύτητα ανθρώπων, δεν συνιστά πεδίο ψόγου, προπηλακισμού και εξύβρισης, αλλά και υποτίμησης του ανθρώπινου φιλελευθερισμού και ισότητας ως προς την έκφραση των δικαιωμάτων του ατόμου, ώστε η εύλογη ανθρώπινη αντίδραση να καθίσταται σφάλμα. Χωρίς όμως αυτό να αποτελεί αιτία και συγχρόνως βρώση για το εκάστοτε άτομο, να εκδηλώνει τις ανάγκες του χωρίς επίγνωση των δράσεων του, οι οποίες μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο για την περαιτέρω διασπορά του ιού αλλά και για τον εξοβελισμό των ευπαθών ομάδων.
Επομένως, η πανδημία του κορονοϊού αποτέλεσε και αποτελεί μια επιπρόσθετη τομή για το σύγχρονο ελληνικό κράτος, και συνεπώς η επιβολή μιας δεύτερης εγκλειστικής περιόδου μπορεί να επιφέρει διαβρωτικές και δυσεπίλυτες συνέπειες σε όλο το στίβο της ελληνικής πραγματικότητας. Παρά ταύτα αν καθίσταται απτή η διαρκής και ενδόμυχη προσήλωση τόσο του ατόμου όσο και της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία καταβάλλει μονολιθική αλλά κοπιώδη προσπάθεια εξομάλυνσης και εν τέλει εξοστρακισμού του ιού, στον αγώνα έναντι αυτού του αόρατου εχθρού, μπορεί να εκμαιευθεί μια χρυσή εφεδρεία για την πλήρη ανεξαρτησία και χειραφέτηση του ατόμου στο απώτερο μέλλον, έχοντας αφοπλίσει τον φόβο και την απελπισία!
