Της Ελενας Αντωνοπούλου
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συνθήκες, που βιώνει ο πλανήτης τους τελευταίους μήνες, μοιάζουν με πόλεμο. Είτε λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, είτε λόγω των αποφάσεων που θα απαιτηθούν για την επιδιόρθωση των ζημιών.
Σε συνθήκες πολέμου λοιπόν απαιτούνται αναθεωρήσεις και αναπροσαρμογές σε όλα τα πεδία. Ξεκινάμε από το πολιτικό, πεδίο. Η συστράτευση και η νηφαλιότητα διαμορφώνουν και την αναγκαία κοινωνική συνθήκη για την αντιμετώπιση των απειλών.
Δεν το βλέπουμε αυτό τις τελευταίες εβδομάδες, κυρίως σε ό,τι αφορά στη χώρα μας. Οχι βέβαια παντού. Στις δε ΗΠΑ, παρατηρείται το παράδοξο φαινόμενο, η ηγεσία να είναι εκείνη που αρνείται την πραγματικότητα και όλοι οι υπόλοιποι να προσπαθούν να τη συνετίσουν. Μάταια όμως. Κι εκεί η κατάσταση έχει ξεφύγει. Δυστυχώς τις τελευταίες εβδομάδες η πανδημία και όλες της οι επιπτώσεις και παρενέργειες, έχουν γίνει πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Οσοι παρακολουθούμε τις πολιτικές συμπεριφορές διακρίνουμε δυστυχώς κάποιες απαράδεκτες στην αντιπολίτευση, όχι σε όλα τα κόμματα. Κάποιοι όπως βλέπουμε, επιχειρούν με ανεξήγητους και αθέμιτους τρόπους να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Η στείρα και αδιέξοδη κριτική και η στάση που δεν αντιστοιχεί στην κρισιμότητα της κατάστασης, μόνο κακό κάνουν στη χώρα μας τη συγκεκριμένη περίοδο.
Δεν θα αναφερθώ στο ευρύ κοινό και σε όλους αυτούς που για ανεξήγητους λόγους αρνούνται τα γεγονότα, αλλά θα επισημάνω τους αντιδραστικούς και κυρίως εκείνους που κατέχουν θεσμικές θέσεις και που δεν έχουν μελετήσει την Ιστορία όπως θα όφειλαν.
Ακούγοντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε τηλεοπτική του παρέμβαση παραθέτω αυτό που ανέφερε για την περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οπως είναι γνωστό, οι Εργατικοί υπό τον Κλέμεντ Ατλι είχαν τότε συστρατευθεί με τον πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ στον πόλεμο κατά του κοινού εχθρού. Ο πόλεμος κατά της ναζιστικής Γερμανίας κερδήθηκε και κατά την επιστροφή στην ειρήνη συνέβη κάτι φαινομενικά παράδοξο. Ο Τσόρτσιλ, παρ’ όλο που ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της νίκης, έχασε τις εκλογές και την διακυβέρνηση ανέλαβαν οι Εργατικοί. Θα είχε συμβεί αυτό, αν ο Ατλι είχε ακολουθήσει μία άλλη τακτική και επέλεγε μία αντιπολιτευτική και επαμφοτερίζουσα στάση εν μέσω πολέμου; Είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Βέβαια αυτό έγινε στη Μεγάλη Βρετανία… άλλος λαός…
Αυτό δεν κατανοούν ορισμένοι ή δεν μπορεί να καταλάβει η αντιπολίτευση σήμερα. Με την στάση της όχι μόνο υποσκάπτει την κοινή προσπάθεια, αλλά υπονομεύει και την πολιτική της προοπτική.
Οσοι ασχολούνται με την πολιτική και παρακολουθούν τι γίνεται στον κόσμο και σε δύσκολες στιγμές θα δουν ότι όσοι κρατούν υπεύθυνη στάση κερδίζουν περισσότερα επιδεικνύοντας νηφαλιότητα, υπευθυνότητα και διάθεση συνεργασίας και κυρίως χαμηλώνοντας τους τόνους και περιορίζοντας τα ακραία στοιχεία.
Εχω επανειλημμένα τονίσει στα γραπτά μου ότι όλα αξιολογούνται όταν λήξει η περίοδος της έντασης και της κρίσης. Αν κάποιοι δεν το κάνουν, αυτό είναι σαφώς αποτέλεσμα επιλογής ή τελικά και απότοκο της φύσης τους. Ολα θα φανούν και θα αξιολογηθούν όταν περάσει όλο αυτό. Λίγη αυτοκριτική ποτέ δεν έβλαψε, η οποία δεν βλέπω να γίνεται…
Το άλλο μεγάλο σκέλος είναι το οικονομικό. Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο θα πρέπει γενναία να στηρίξουν την οικονομία και όχι με ενέσεις και ημίμετρα, να βοηθήσουν κυρίως τον ιδιωτικό τομέα, που είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Θα πρέπει οι άνθρωποι που έβαλαν πλάτη και έκλεισαν με τα γνωστά αποτελέσματα (μειώσεις προσωπικού, απολύσεις κ.λπ.) να έχουν μια σημαντική βοήθεια και ώθηση, έτσι ώστε να ξεκινήσει πάλι δυναμικά η οικονομία. Επειδή δεν ξέρουμε ποτέ θα τελειώσει όλο αυτό, εκείνο που πρέπει να ευχηθούμε κατ’ αρχάς είναι να είμαστε υγιείς και να μετρηθούμε και να είμαστε οι περισσότεροι παρόντες.
