Της Λίας Ρογγανάκη,
Γενικού – Οικογενειακού Ιατρού, περιφερειακής συμβούλου, προέδρου Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων της Περιφέρειας Θεσσαλίας
Ενα τσεμπέρι στα μαλλιά, συνήθως τραβηγμένα σε κότσο , λιτά, φαρδιά και μακριά ρούχα ήταν η μόνιμη ενδυμασία τους. Με χέρια πάντα γεμάτα κάλους ,αφού έτσι τους έμαθαν , όλα να περνούν από τα χέρια τους(αργαλειό, μαγείρεμα, ζύμωμα), δουλεύουν από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Γυναίκες αγρότισσες που καθημερινά παλεύουν στο χωράφι, στην ύπαιθρο, στο σπίτι, στην οικογένεια.
Η αγρότισσα δεν είναι απλά ένα επάγγελμα, αλλά είναι τρόπος ζωής. Μια εργασία για δώδεκα μήνες το χρόνο, δίχως ωράριο, δίχως άδειες. Όλες οι αγροτικές δουλειές περνούν από τα χέρια της κάτω από αντίξοες συνθήκες, κρύο ,καύσωνα, χαλάζι .Δεκάδες βράδια τους έπαιρνε ο ύπνος προσευχόμενες να σταματήσει η καταιγίδα για να μην τους καταστρέψει τη σοδειά.
Αυτό το «ασθενές φύλο» απέδειξε πως είχε σθένος σε ένα χώρο που απαιτεί τεράστια σωματική και ψυχική προσπάθεια. Εργάζονταν στο χωράφι, αλλά και στο σπίτι. Στο βουνό και τον κάμπο. Στην παγωνιά και το λιοπύρι. Κατάφερε να συμβάλλει στην ανάπτυξη της γεωργίας και της οικονομίας μέσω της πρωτογενούς παράγωγής. Η ανατροφή των παιδιών γινόταν με πολλές δυσκολίες και όμως, αυτή κατάφερε να διατηρήσει τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου. Παρά τις αντίξοες συνθήκες παρέμεινε στυλοβάτης της ελληνικής οικογένειας και του κοινωνικού ιστού.
Οι συνθήκες πλέον είναι διαφορετικές. Οι δυσκολίες και οι αγώνες μιας αγρότισσας άλλαξαν, όμως συνεχίζουν να την ταλαιπωρούν. Η σκληρή δουλειά και το άγχος είναι πάντα στην καθημερινότητά της, χωρίς καν να ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά. Σήμερα μπορεί να διαθέτει πτυχίο φυτικής παραγωγής, αλλά ακόμα πολλοί, θεωρούν ότι είναι μόνο για το σπίτι. Για κάποιο λόγο παρά την συμβολή της, έχει καθοριστεί ο ρόλος της ως βοηθητικός.
Η επιμόρφωση και κατάρτιση των αγροτισσών είναι απαραίτητες για να εδραιωθεί ο ρόλος τους, ήδη η τεχνολογία τις βοηθά καθώς δεν απαιτεί πολύ βαριές εργασίες. Παράλληλα μειώνει το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα και βελτιώνει τη ποιότητα της ζωής τους . Αυτό το σημαντικό έργο που επιτελούν πρέπει να αρχίσει να αναγνωρίζεται και να διεκδικήσουν την θέση που τους αξίζει στο επαγγελματικό στερέωμα. Η Ελληνίδα αγρότισσα πρέπει να αποκτήσει ταυτότητα και να θεωρείται ως μονάδα ισάξια στην αγροτική επιχείρηση, να γίνει πρωταγωνιστικός ο ρόλος της στην γεωργία.
Στην εποχή μας η προστασία του Περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων γίνεται επιτακτική προτεραιότητα. Ως γυναίκες η αυξημένη ενσυναίσθηση τις καθιστά συμμάχους για την αειφόρο ανάπτυξη. Μπορούν να εντάξουν την καινοτομία στην αγροτική παραγωγή, αλλά και να υιοθετήσουν μια βιώσιμη πρωτογενή παραγωγή που θα σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Από την άλλη η κλιματική αλλαγή δίνει νέα διάσταση στην ανασφάλεια για την παραγωγή με πρόσφατο παράδειγμα τον Ιανό, όπου εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καλλιεργειών πνίγηκαν στα νερά και στην λάσπη. Βαμβάκια που επρόκειτο σύντομα να μαζευτούν, καλαμπόκια, τριφύλλια, κηπευτικά, από τα οποία θα πληρωνόταν δάνεια, ΕΝΦΙΑ, εφορία, φάρμακα, γεωπόνοι, καταστράφηκαν. Χωρίς εισόδημα και με τις υποδομές κατεστραμμένες, όση ψυχική δύναμη και αν διαθέτουν χρειάζονται υποστήριξη για να ορθοποδήσουν. Ας σπάσουμε τις προκαταλήψεις και τις στρεβλώσεις και ας βρεθεί ο τρόπος να στηριχθούν ουσιαστικά αυτές οι γυναίκες για να συνεχίσουν με πολύ αγάπη και αληθινή κούραση να επενδύουν στην γη και στα γεννήματά της.
Εύκολο είναι να τις τιμούμε στην παγκόσμια ημέρα αγρότισσας ,πιο ουσιώδες όμως ,είναι να τις στηρίζουμε και να θυμόμαστε πως σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου στηρίζεται στο μόχθο τους.
