ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Διμέτωποι κίνδυνοι

διμέτωποι-κίνδυνοι-757815

Της Μαίρης Παπαδημητρίου

Είναι τόσα ταυτόχρονα τα θέματα που προκύπτουν καθημερινά που είναι άξιον απορίας ότι ακόμη κυκλοφορούν οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να προλάβουν τα γεγονότα της τελευταίας στιγμής. Δύσκολοι καιροί, η Αγία Σοφία, ο Ερντογάν, οι φυλετικές διαφορές μεταξύ Αφροαμερικανών και αστυνομικών στις ΗΠΑ και βάλε. Δημοσιογραφώ και εγώ με τη σειρά μου απόψεις. Καταθέτω αυτές τις απόψεις, τις εμπειρίες που απέκτησα στις δεκαετίες που πέρασαν και δόξα τω Θεώ προσαρμόζομαι με την τρέχουσα επικαιρότητα, δηλαδή την πανδημία του κορονοϊού που αρχίζει με ελαφρά πηδηματάκια να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, ante-portes. Με τον Covid-19 τα έχουμε ακούσει, τα έχουμε εμπεδώσει, που και ανεγκέφαλοι να ήμασταν, καταλαβαίνουμε τι επιβάλλεται να κάνουμε και ποιες προφυλάξεις να τηρούμε.

Να έρθουμε τώρα στους διμέτωπους κινδύνους, τους μοτοσικλετιστές και τους πεζούς. Δύο κατηγορίες να κατακλύζουν όλους τους δρόμους εντός και εκτός πόλεων, μεγαλουπόλεων, μικρών και μεγάλων χωριών, τους καλοκαιρινούς μήνες με τη δροσιά τους και την ηρεμία τους. Ποια ηρεμία θα αναρωτηθείτε. Γιατί και μηχανές και μηχανάκια κατακλύζουν κάθε γωνιά της Ελλάδας μας και πεζοί, αχ αυτοί οι πεζοί, που αλλού τρέχει ο νους τους και αλλού πηγαίνουν τα πόδια τους. Οπότε επέρχεται η μοιραία σύγκρουση. Τραυματισμοί και από τις δύο πλευρές, πολλές φορές δόξα τω Θεώ αμελητέοι χωρίς επέμβαση ασθενοφόρων και Αστυνομίας. Αυτά είναι η καλή πλευρά! Ελα όμως που υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, η τραγική, που ο μοτοσικλετιστής εκσφενδονίζεται στην άσφαλτο, ο δε πεζός ή τη γλιτώνει μ’ ένα μικρό σπασιματάκι είτε κερδίζει ένα μεγαλύτερο γύψο, χέρι – πόδι. Μέχρις εδώ πάμε καλά. Για να δούμε όμως όταν υπάρχει και μοιραία κατάληξη για τον μοτοσικλετιστή, συνήθως ασκεπής, που σημαίνει χωρίς προφύλαξη του κράνους. Μα τέλος πάντων δεν δουλεύει καθόλου το μυαλουδάκι τους; Δεν λυπούνται τα νιάτα τους, την οικογένειά τους που δεν κλείνει μάτι τα βράδια, κυρίως η δόλια η μάνα ώσπου να ακούσει τον θόρυβο της μηχανής που σβήνει.

Κι ερχόμαστε τώρα στους πεζούς, που έχουν προτεραιότητα παντού, θέλεις στις διαβάσεις που είναι διάχυτες στις πόλεις, μικρές και μεγάλες, οι πεζοί έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Αρκεί να τηρούν τους κανόνες του ΚΟΚ. Τι κάνεις κύριε οδηγέ; Επειδή είσαι εποχούμενος δεν σέβεσαι τους πεζούς, τους νουνεχείς πεζούς που περνούν τη διάβαση όταν αναβοσβήνει το πράσινο σήμα, που σημαίνει ότι προτεραιότητα έχει ο πεζός και εσύ κυρία οδηγέ που ταμπουρώνεσαι πίσω από το όχημα παραβιάζεις κάθε προτεραιότητα και περνάς ανενόχλητη. Αλλά πού να βρεθεί σεβασμός στον συνάνθρωπό σου, αφού δεν υπάρχει πρωτίστως αυτοσεβασμός, το Α και το Ω που πρέπει να διδάσκεται στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά, από μικρά παιδάκια, να τους γίνεται βίωμα.

Ξένοι φίλοι, κυρίως Ευρωπαίοι, που θαυμάζουν τις ομορφιές της πατρίδας και τα απλά αλλά νοστιμότατα φαγητά και μένουν με ανοιχτό το στόμα όταν βλέπουν το προπορευόμενο όχημα να βγάζει φλας και να προσπερνά στη διπλή γραμμή. Μα είναι τοίχος δεν το καταλαβαίνουν, λένε συγκρατώντας τον τόνο της φωνής τους από τις ατέρμονες παραβάσεις μπροστά στα μάτια τους. Αντε τώρα να τους πείσεις ότι αυτό απαγορεύεται από τον ΚΟΚ μας αλλά ίσως ο προπορευόμενος να ήταν βιαστικός λόγω ανάγκης. Φυσικά βλάκες δεν είναι οι άνθρωποι απλά είναι πειθαρχημένοι και κατά βάθος απέχουν πολύ από τη μισαλλοδοξία που επικρατεί στη πατρίδα μας. Το να επικαλούμεθα ότι η ράτσα μας απέχει κατά πολύ και από την ευρωπαϊκή κουλτούρα κι ακόμη περισσότερο από τα Βαλκάνια που ανήκουμε. Κατ’ αρχάς έχουμε ένα ταμπεραμέντο, μια φιλοσοφία που δεν μπορούν οι ξένοι λαοί που μας περιστοιχίζουν να καταλάβουν. Ούτε την ανεμελιά, ούτε τη φιλοξενία που προσφέρουμε απλόχερα στον κάθε επισκέπτη και πάνω απ’ όλα ότι βαδίζουμε χωρίς προγραμματισμό. Χωρίς να νιώθουμε πόσο απέχουμε από την αξιοπρεπέστατη δραχμούλα μας που την ποδοπατήσαμε, την στραπατσαρίσαμε και λίγοι, ελάχιστοι τη θυμούνται. Κι όταν τολμήσεις να πεις ότι με τη δραχμούλα μας δεν δίναμε πουρμπουάρ ένα ευρώ που αντιστοιχεί σε 343 δραχμούλες, μας κοροϊδεύουν. Μάλιστα για να το αναφέρω και αυτό πριν χρόνια στην Αυστρία στο Ινσμπρουκ, σ’ ένα κατάστημα έπρεπε να δώσω ένα σεντς απ’ αυτά τα καφετιά κέρματα που εμείς οι «πλούσιοι» τα πετάμε ανενόχλητοι και έδωσα ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ και μου έδωσαν μάλιστα ρέστα με 49 ευρώ και πολλά καφετιά σεντς. Το λέω και το επαναλαμβάνω αλλά ακούγεται απίστευτο. Και για να επανέλθω στους αφηρημένους πεζούς που αψηφούν το κίτρινο φανάρι αλλά σου λέει θα περάσω πριν βγει το κόκκινο και μετά ζητάμε το δίκιο μας να το βρει η Τροχαία.

Συμπέρασμα. ΠΡΟΣΟΧΗ κυρίως στους εποχούμενους μοτοσικλετιστές, που ανεμίζουν ανέμελα τα μαλλάκια της συνεπιβάτιδος, χαίρεται το μάτι σου νιάτα και ομορφιά και ταυτόχρονα εύχεσαι να έχουν καλό δρόμο. Και στους πεζούς δεν χρειάζονται ταρζανιές στο βάδην, γιατί πολλές φορές δεν πιάνουν τα φρένα, οπότε προτιμότερο το «σπεύδε βραδέως» και για τις δύο πλευρές.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου