….Και μια μεγάλη ικανοποίηση ως εκπαιδευτικός, πήρα από τους αγαπημένους μου μαθητές που τελείωσαν το 2ο Λύκειο Βόλου, το 1990!!!
Ακριβώς γι αυτό θέλω να τους ευχαριστήσω ειλικρινά, μέσα από τον Τύπο, γιατί μου είναι δύσκολο να απαντήσω στον καθένα προσωπικά και ιδιαίτερα, όπως θα το ήθελα περισσότερο…
Η μικρή ιστορία ξεκίνησε την Πέμπτη το απόγευμα, 23/7, όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από παλιά μου μαθήτρια που συμμετείχε στην οργάνωση της επετειακής τους συνάντησης, για τα τριάντα ΧΡΟΝΙΑ από την αποφοίτηση τους από το 2ο Λύκειο Βόλου.
Με λόγια γεμάτα ευγένεια και συναίσθημα, με κάλεσε να παρευρεθώ στην συνάντηση τους, που θα γινόταν την επόμενη μέρα, Παρασκευή, 24/7/,στις 20.00, πρώτα στην αυλή του σχολείου, του 2ου Λυκείου, για αναμνηστική φωτογράφιση, και κατόπιν στο παραθαλάσσιο κέντρο, πασίγνωστο από το βαθύ παρελθόν ΝΟΒ, σήμερα με την ονομασία LA NAVE.
Στην αρχή ενθουσιάστηκα… Χαρά, ικανοποίηση, μεγάλη επιθυμία να συναντήσω παλιούς μου μαθητές, που ούτε τους ξέχασα, ούτε με ξέχασαν, που πότε – πότε, συναντώ κάποιους στον δρόμο, μαθαίνω νέα τους, ανταλλάσσουμε μνήμες από το …παρελθόν. Αμέσως μετά όμως τα πρώτα λόγια και συναισθήματα, προσγειώθηκα στην πεζή, δυσάρεστη πραγματικότητα του «κορονοϊού».
Πώς να βρεθώ ανάμεσα σε τόσο αγαπητά πρόσωπα, χωρίς να τα αγκαλιάσω, να σταθώ πολύ – πολύ κοντά τους, να μάθω τα νέα τους, την πορεία τους στη ζωή μέσα σε τρεις δεκαετίες, κρατώντας 2 μέτρα απόσταση και φορώντας μάσκα; ΑΔΥΝΑΤΟΝ…. Και εγώ, είμαι πια ανάμεσα στις ευπαθείς ομάδες, άνω των 65… Οι χαρές αυτές, μου είναι απαγορευμένες, προς το παρόν, ελπίζω. Έτσι, με ειλικρινή απογοήτευση, αρνήθηκα την πρόσκληση, εξηγώντας τους λόγους, που έγιναν κατανοητοί. Δυσάρεστη κατάσταση, αλλά δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε…
Αν η πρόσκληση τελείωνε εδώ, ίσως δεν δημοσίευα αυτό το ευχαριστήριο αρθράκι, αλλά υπάρχει συνέχεια Τη Δευτέρα 27/7 πρωί – πρωί, μου τηλεφώνησαν από ανθοπωλείο της πόλης μας, ότι έχουν κάτι για μένα. Παραξενεύτηκα. Δεν περίμενα κάτι. Σε λίγο, όταν κτύπησαν το κουδούνι του σπιτιού μου και άνοιξα την πόρτα, βρέθηκα μπροστά σε μια μεγάλη, όμορφη ανθοδέσμη! Αυτόματα αναρωτήθηκα… «Οι μαθητές μου»; Με περιέργεια πήρα την κάρτα που ήταν καρφιτσωμένη στα λουλούδια και διάβασα: «Η προσφορά σας στις ζωές μας ήταν ανεκτίμητη!!! Σας ευχαριστούμε θερμά για όλα!! Με αγάπη, οι μαθητές σας, απόφοιτοι 1990, 2ου Λυκείου Βόλου».
Πώς να περιγράψω την συγκίνησή μου!!!! Ενιωσα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή, καλύτερη ανταμοιβή για έναν εκπαιδευτικό, από αυτή την ευγενική χειρονομία, τα θερμά, γεμάτα νόημα και συναίσθημα, λόγια της κάρτας τους, που με συγκίνησαν βαθιά και ιδιαίτερα!!!
Γι αυτό ακριβώς, θα ήθελα να εκφράσω δημόσια τις ευχαριστίες μου στους παλιούς μου μαθητές, στους σημερινούς νέους ανθρώπους, που με ήθος και ευαισθησία, αναγνωρίζουν την συμβολή του σχολείου στην ζωή τους!!!
Εύχομαι επίσης, με όσους είναι εφικτό, να μπορέσω κάποια στιγμή, να τους εκφράσω και άμεσα, τις ευχαριστίες μου!!!!
Με αγάπη και εκτίμηση
Η καθηγήτριά σας
Αθηνά Κουτσοδόντη – Κωστίκα
