ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

300 Μαργαριτάρια στον Βυθό – 25ό

300-μαργαριτάρια-στον-βυθό-25ό-15434

Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού

Αργά περνούν οι ώρες. Φαίνεται πως μοχθεί του κάκου ο ήλιος να σκορπίσει τη βόχα μας. Την πρώτη μέρα τού «εγκλεισμού» μας, μίλησα, συμβολικά, για μία ανοιξιάτικη καταιγίδα που ήρθε, για να ξαστερώσει, μετά, ο ουρανός. Άλλωστε, κανένα κακό δεν είναι τόσο μεγάλο, όσο φαίνεται στην αρχή. Η καταιγίδα θα κοπάσει και η φοβερή γνώση θα μας δώσει ξανά την επαφή μας με τα πράγματα. Όλοι οι άνθρωποι, από εσωτερική ώθηση, ποθούν τη γνώση. Όμως, τη σοφία θα μας τη δώσει η απόσταση από τα πράγματα. Η καταιγίδα μάς βρήκε διψασμένους. Αναζητούσαμε τη βρύση τής υγείας και, τώρα, διψασμένοι, πίνουμε με σιωπή… Δίνουμε αυτί στο θρήνο που ακούγεται και ψυχοπονούμε περιμένοντας νά’ ρθει στη γη ο Θεός να πιάσει απ’ το λαιμό να πνίξει την αρρώστια. Μάτια να δώσει πάλι στους στραβούς και πόδια στους σακάτες.

Και σαν δεν μπορούμε να πάρουμε αναπνοή, καλά θα κάνουμε να μη γίνουμε φλογέρα. Να βάλουμε μόνο στραβά τη σκούφια μας, όνειρο βλέπουμε και θα ξυπνήσουμε.«Φωνάζει μέσα στα σπλάχνα μας ο Θεός, και Τον ακούμε… Μακριά, πολύ μακριά, κοιτάζαμε τις κορυφές τού Πηλίου, που σιγά σιγά ροδίζουν, κι ο ήλιος αρχίζει να βγαίνει. Μέσα στο πρωινό φως, γλυκιά μας χτύπησε ευωδιά. Πεινάσαμε, και άρχισε να ψήνεται σαν πέρδικα στην θράκα, όλη μας η ζωή!».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου