Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Ελέησον ημάς. Αυτό μου ήρθε να γράψω ως επικεφαλίδα αρχίζοντας το σημερινό μου σκαρίφημα. Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι, που αποδέχονται το θέλημα του Θεού. Εκείνοι, δεν κατηγορώ και δεν επικρίνω κανέναν, άλλωστε με ποιο δικαίωμα θα το έκανα, που παρακολουθούν με ευλάβεια και πίστη όλες τις τελετουργικές εκδηλώσεις. Οι υπόλοιποι θρησκευόμενοι, καλή ώρα σαν κι εμένα, που την πίστη μου δεν τη διαπραγματεύομαι, αλλά είμαι μοναχικός «λύκος», όταν καταφεύγω να προσκυνήσω στην εκκλησία και να σταθώ μπροστά στις εικόνες των αγίων. Προσκυνώ και προσεύχομαι στην Παναγιά να δίνει σε όλο τον κόσμο φώτιση και δύναμη να ξεπεράσουμε τη μεγάλη πανδημία, τον κορονοϊο, που χτύπησε την ανθρωπότητα και υπάρχει διάχυτη η εντύπωση σε όλους τους ανθρώπους ότι η ζωή μας, μελλοντικά, δεν θα έχει καμία σχέση με όσα βιώσαμε προ του Covid -19.
Σταματώ αυτό το θέμα, γιατί και καταθλιπτικό είναι και υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και ενστάσεις.
Εχω την τόλμη, το γράφω με κάθε ειλικρίνεια, ν’ απευθυνθώ στη νεολαία, στα νεαρά άτομα (κατά τη συνήθειά μου μαζί τους είμαι, έχουν χίλια δίκια με το μέρος τους, είτε είναι στο γυμνάσιο, είτε στο λύκειο ή κι ακόμη φοιτητάκια, είτε έχουν ριχτεί στον αγώνα της επιβίωσης εργαζόμενα). Το ρίχνουν έξω, αυτό άλλωστε είναι το προνόμιο της ανεμελιάς τους, δεν έχουν εμπειρίες, τραυματικές πολλές φόρες, όπως οι μεσόκοποι άνθρωποι κι εμείς οι της τρίτης ηλικίας, που έχουμε βιώσει καταστάσεις, που τα νεαρά άτομα δεν τις φαντάζονται καν, είτε γιατί το μυαλό τους δεν αποθηκεύει τραγικές περιπτώσεις που μπορεί να συμβαίνουν στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον.
Δεν αναφέρομαι στην απώλεια γονιού, πατέρα ή μητέρας, αυτό είναι κάτι που μόνοι τους μπορεί να το διαπραγματευτούν, να μην προκαλούν τον περίγυρο τους και τους θεωρήσουν άκαρδους και ανεύθυνους. Η νεανική καρδούλα τους ξέρει τι κρύβεται πίσω από τη στάση που προκαλεί πολλές φορές τη σύγχρονη κοινωνία. Αναφέρομαι στους ανήκοντες στην τρίτη ηλικία, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, το γνωμικό «του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου». Μη ζητάτε ανταπόκριση από τα εγγόνια. Εμείς στην ηλικία τους δεν είχαμε τις τωρινές συνθήκες ζωής. Τα ταξίδια για σπουδές στο εξωτερικό, την ψυχαγωγία, την ελευθερία. Ζήσαμε όμως φυσιολογικά μέσα στην οικογένεια, που ήταν ασπίδα προστασίας σε ό,τι συνέβαινε έξω από την πόρτα μας.
Η συγγραφέας Ροζαμοντ Πίλτσερ από την Κορνουάλη, γράφοντας επιστολή στην εγγονή της παραλληλίζει τον θάνατο της γιαγιάς, όπως όταν πηγαίνεις κάπου και φεύγοντας ξεχνάς την ομπρέλα σου. Ακραίο μεν , αν όμως καλοσκεφτείς έχει πολλά στοιχεία πραγματικότητας.
Τα εγγόνια διατηρούν βαθιά μέσα τους ευτυχισμένες στιγμές, στην πολύ τρυφερή ηλικία, που συνοδεύονταν από μεγάλα δώρα στα γενέθλια, από κρυφά χαρτζιλίκια καθώς σε αποχαιρετούσαν φεύγοντας για να διαβούν την μεγάλη πανεπιστημιακή θύρα. Ας μη σταθούμε στη συναισθηματική πλευρά της νεολαίας. Ας σταθούμε στο γνωμικό «το νόμισμα έχει δύο πλευρές, διαλέγετε και παίρνετε». Από μας τους έμπειρους παίρνουν τα νέα παιδιά τον δρόμο που θ’ ακολουθήσουν. Δώστε τους χώρο να τον διαπραγματευτούν.
