Της Εύας Λόλιου
Βελόνες και πεύκα π’ ασημίζουν τον λόφο κι ένα φεγγαρίσιο φως τα βράχια που φτάνουν ως τον ουρανό. Κάπου κάπου μια μενεξεδί γυναίκα αχνοφαίνεται μόνο η παλάμη της διαπερνά ευκρινή τα σύννεφα (σαν κάτι να ψάχνει) μ’ ένα ονειρικό παραλήρημα, το πιο γαλανό της θάλασσας (όταν ο άνεμος φυσάει στεριανός) σηκώνει την φούστα της να φανούν οι κόκκοι της άμμου που έμειναν στους αστραγάλους της.. Σαν κάτι αλήθεια να ψάχνει το πρόσωπό της φεγγίζει ολόγυρα την αμμουδιά κι ύστερα βυθίζεται στα νερά μπαίνει και βγαίνει στα νερά.. Κι έτσι που την κοιτώ από μακριά της θαλασσινής Παναγιάς μου μοιάζει. «Μικρή μου ξεθωριασμένη βάρκα σε βρήκα! πιο γλυκό από κάθε άλλο πλάσμα στη γη.. μικρή μου πληγωμένη βάρκα..», φωνάζει. Κι η βιολετί αυτή γυναίκα με το όνομά της ασβεστωμένο απ’ το αλάτι στα πλευρικά (γιατί υπήρξε σ’ αυτόν τον κόσμο) στους ώμους την βαρκούλα κουβαλά μ’ ολάκερα της ψυχής τα χρώματα και χάνεται ξανά προς τ’ ανοιχτά..
