Του Κων/νου Τσιούμα, Ιεροψάλτη – Ζωγράφου
Η θανατηφόρος αυτή ασθένεια του κορονοϊού, ξέσπασε σαν καταιγίδα, και τα φονικά της αποτελέσματα, προσβάλλουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, χωρίς να γνωρίζει διακρίσεις, ούτε προνόμια, ούτε τιμές και μεγαλεία αυτού του κόσμου, τα οποία μοιάζουν σαν εύθραυστα παιγνίδια, που εύκολα διαλύονται, όπως η ανοιξιάτικη ομίχλη. Αλλά ποια άραγε είναι η αιτία αυτής της δυστυχίας και της κακοδαιμονίας που δέρνει την ανθρωπότητα; Μήπως όλα αυτά είναι χτυπήματα, διότι οι άνθρωποι γίναμε ανόητοι και ασεβείς προς τον Θεό; Μήπως οι άνθρωποι της επιστήμης, της τεχνολογίας και της φιλοσοφίας, από την πολλή εγωπάθεια και την υπεροψία, θρασύτατα τολμούν να υψώσουν τον εαυτό τους υπεράνω του Θεού; Ή μήπως γιατί η γη, με μια λέξη, έχει μεταβληθεί σε μια απέραντη κοιλάδα αίματος, ψευτιάς και αισχρότητας;
Κανείς δεν μπορεί να εθελοτυφλεί και να μη παραδέχεται, ότι στ’ αλήθεια αιτία όλων αυτών των κακών, είμαστε εμείς οι άνθρωποι, που ποτέ δεν θελήσαμε να συμμορφωθούμε. Ούτε θελήσαμε ποτέ να’ χουμε το Χριστό σαν αληθινό παραστάτη και Αρχηγό στη ζωή μας, ούτε και τις εντολές Του θελήσαμε πιστά να ακολουθήσουμε, αλλά ούτε και το δρόμο να βαδίσουμε που Εκείνος μας υπέδειξε.
Αντίθετα, σαν μωροί και τυφλοί, ακολουθήσαμε και ακολουθούμε αυτούς τους πλάνους, αυτούς τους Αντίχριστους, τους οποίους και επιτρέψαμε να χειραγωγούν τη ζωή μας. Αυτούς που με τα υλιστικά και αθεΐστικα κηρύγματά τους, μας οδηγούν σαν άβουλα όντα, στην απιστία, στην προσήλωση της ύλης και της απόλαυσης, και στη λατρεία της τεχνολογικής ψηφιακής τερατουργίας.
Ακολουθούμε οι ανόητοι, αυτούς που μανιωδώς αγωνίζονται και παλεύουν, για το πώς θα απομακρύνουν την ανθρωπότητα από την πίστη προς τον αληθινό Θεό. Να διαρρήξουν με κάθε δόλιο τρόπο τους πνευματικούς και ηθικούς φραγμούς της κοινωνίας, να δημιουργήσουν βαθιές σχισμές, για να εισρεύσουν κάθε είδους ανηθικότητες, ώστε να κατακλύσουν την ανθρωπότητα, και να αφανίσουν μέσα στο βρωμερό βάραθρο ό,τι ακόμη απόμεινε από τη στοιχειώδη ηθική.
Αυτή λοιπόν η απειλή αυτού του μολυσματικού και θανατηφόρου ιού και όλων των άλλων ασθενειών που έχουν ξεσπάσει κατά της ανθρωπότητας, προέρχονται από νοσηρά και διεφθαρμένα μυαλά,που δια μέσου αυτών, επιτρέπει ο Θεός κατά καιρούς, να μας δοκιμάζει με πολλούς τρόπους, για να μας επαναφέρει από το ξεστράτισμα στο δρόμο της σωτηρίας μας. Ίσως ακόμη ο Θεός, αφήνει να γίνονται όλα αυτά, με σκοπό να μας αποκαλύψει το πραγματικό προσωπείο μας, δηλαδή, το πόσο ψεύτικη, υποκριτική και ασταθή είναι η πίστη μας προς Αυτόν. Και αλήθεια! Τον πάμφωτο δρόμο της σωτηρίας μας που Εκείνος μας υπέδειξε, εμείς τον αρνηθήκαμε. Τα δεινά που κατά καιρούς συμβαίνουν στη ζωή μας, δικαίως μας συμβαίνουν. Τη θεραπεία της βαριάς πνευματικής αρρώστιας που μας δέρνει, δεν τη ζητούμε μέσα από το Θεό, αλλά μέσα από την υλοφροσύνη, μέσα από την απόλαυση της ηδονής, τη ματαιότητα, τις κοσμικές φιλοδοξίες.
Αυτές είναι οι συνέπειες των έργων μας. Όμως εμείς, συνεχίζουμε να βαδίζουμε στο σκοτάδι το πνευματικό, και στο θάνατο τον ηθικό. Καμία σημασία δεν έχει για τον Χριστό, κι’ αν καλούμαστε Χριστιανοί, και καίμε λιβάνι, και Του προσφέρουμε δώρα θαυμασμού και αφοσίωσης, και εκκλησιαζόμαστε, και αναπέμπουμε ύμνους και εγκώμια για να εκδηλώσουμε τη δήθεν πίστη μας προς Αυτόν, και ανάβουμε πολλές λαμπάδες και κάνουμε πολλούς και μεγάλους Σταυρούς και μετάνοιες και κομπάζουμε και καυχόμαστε για τα δήθεν χριστιανικά μας έργα, όταν όλα αυτά, γίνονται για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις» και δεν εκπορεύονται μέσα από το φλεγόμενο για το Χριστό καμίνι της καρδιάς μας. Όπως λέγει ο Κύριος: «η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού». Άρα, εφ’ όσον μέσα μας δεν υπάρχει ειλικρινή αφοσίωση, εγκάρδια αγάπη, πίστη και ευσεβής λατρεία προς Αυτόν, όλα τ’ άλλα είναι άνεμος, όλα είναι καπνός.
Δυστυχώς! Αυτή είναι η πίστη μας προς τον Χριστό· μία εξωτερική και τυπική ευσέβεια. Όσο λοιπόν εμείς θα ξεστρατίζουμε από το δρόμο της σωτηρίας μας που Εκείνος μας υπέδειξε, τόσο η ζωή μας θα απειλείται από κινδύνους, από πόνους σωματικούς ή ψυχικούς, θανατηφόρες ασθένειες, και άλλα χειρότερα από αυτά κακά, δημιουργήματα της δικής μας κακίας, και όλης της ανθρωπότητας μοχθηρίας.
Αυτή η ζάλη της σκληρότητας, προς τις αδυναμίες και τα σφάλματά μας, που γεμίζουν τακτικά από πίκρα την ψυχή μας και την καρδιά μας, είναι γιατί παραμερίσαμε τον Λυτρωτή Χριστό από τη ζωή μας, σα να μη τον θέλουμε, και τον απομακρύνουμε σιγά – σιγά από κοντά μας, λες και είμαστε παντοδύναμοι και δεν έχουμε την ανάγκη της δικής Του βοήθειας και προστασίας. Μήπως χάσαμε εντελώς τα μυαλά μας και γίναμε ανόητοι; Ή μήπως επιθυμούμε οριστικό διαζύγιο απ’ Αυτόν; Διότι, αυτά φωνάζουν, και αυτά με τα έργα τους μαρτυρούν οι περισσότερες κατ’ αυτόν τον τρόπο καλούμενες χριστιανικές κοινωνίες. Δεν το βλέπουμε, στον αιώνα που ζούμε, που οδηγείται η ανθρωπότητα; Ο Θεός εμπαίζεται, η ηθική καθαρότητα ευτελίζεται, η αρετή περιγελιέται.
Ποια φιλοσοφία και ποια επιστήμη, μπορεί να αναπλάσει αυτή την ξεστρατισμένη ανθρωπότητα, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδεύει προς την καταστροφή; Ή, ποιο ευγενικό αίσθημα – αυτοί οι σοφοί της γης – μπορούν να εμπνεύσουν στους ανθρώπους, για να ανυψώσουν τις καρδιές τους, όταν κανένας ευγενικός παλμός δεν τις κινεί; Δυστυχώς! Όλα αυτά, βεβαιώνουν τη δραματική ηθική χρεοκοπία όλων των πολιτικών και πνευματικών ηγετών της γης.
Μόνο μια ηγεσία αληθινών Χριστιανών, θα μπορέσει να αντισταθεί στις καταστρεπτικές συνήθειες που θέλει να μας επιβάλλει αυτή η ολέθρια παγκοσμιοποίηση, η ψευτοπρόοδος κι αυτός ο σύγχρονος και άθεος πολιτισμός.
Αυτή η ηγεσία και όλη η χριστιανοσύνη, που αν πραγματικά μέσα τους έκαιγε αυτή η άσβεστη φλόγα για τον Χριστό, θα μπορούσε να αντιταχτεί στο μανιασμένο αυτό ξέσπασμα του μίσους· σ’ αυτούς τους φθονερούς Σατανάδες της κολάσεως, οι οποίοι με κάθε τρόπο, απειλούν και επιβουλεύονται, την ηθική και πνευματική μας κατάπτωση, καθώς και τη σημερινή υλική δυστυχία και αθλιότητα.
Λοιπόν, ας μη γελιόμαστε. Η μόνη ελπίδα, η μόνη σωτηρία μας, είναι η επιστροφή εις τον Κύριο των πάντων Ιησού Χριστό. Όμως για να συμβεί αυτό, θα πρέπει – όπως προαναφέρθηκα, – να αποβάλλουμε από πάνω μας, το υποκριτικό προσωπείο του δήθεν καλού Χριστιανού, και να δείξουμε έστω και τώρα, την ειλικρινή μαρτυρία της πίστεώς μας προς Εκείνον. Τότε και μόνο, θα ανοίξουν τα σκοτισμένα μάτια μας, σ’ έναν κόσμο όμορφο, σ’ έναν κόσμο που θα πλημμυρίζει από αγάπη, μακρυά από κακίες, από μίση, από σωματικές και ψυχικές ασθένειες· σ’ έναν κόσμο που θα αναγγέλλει μία καινούρια εποχή, γεμάτη από αληθινή χαρά, αλλά και καινούργιες ελπίδες.
Αν όμως, δεν θελήσουμε να διορθωθούμε, και συνεχίζουμε να απομακρύνουμε τον Χριστό από τη ζωή μας, τότε κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει το τι δεινά πρόκειται να συμβούν εις το μέλλον για την ανθρωπότητα. Αλλά και ό,τι κακό μας συμβεί, αυτό θα είναι και το δίκαιο – παρά Θεού – ανταπόδωμά μας, για το αμετανόητο των φαύλων πράξεών μας. Και αυτό, γιατί μόνοι μας και εκούσια θα’ χουμε επιλέξει να πορευτούμε μακρυά από Εκείνον, και να παραδοθούμε ως πρόβατα επί σφαγήν, εις τα χέρια του τέρατος του μίσους.
Αλλά, εσένα παρακαλούμε Κύριε, να διαφυλάττεις την ποίμνη σου, εκ λύκων λυμαινομένην αυτήν.
