Της Έλενας Αντωνοπούλου
Γεγονός είναι ότι όλες οι κοινωνίες, αλλά και ιδιαίτερα η ελληνική, ζητούν μετά την κρίση αλλαγές. Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε κάποιος να κάνει είναι να υποτιμήσει την κλίμακα, στην οποία οι κοινωνίες επιθυμούν αυτή την αλλαγή. Προφανώς και οι άνθρωποι θέλουν τα πράγματα να γίνουν όπως ήταν. Ομως δεν πρέπει να μεταφράζεται ως επιθυμία για μια «επιστροφή στην κανονικότητα». Και αυτό γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό δεν είναι εφικτό, καθώς ζούμε μια φάση που μόνο ως περίοδος ιστορικής μετάβασης μπορεί να χαρακτηριστεί.
Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την πανδημία. Εχει να κάνει με μια συνολικότερη θεώρηση την οποία η πανδημία απλώς επέτεινε. Γιατί τα σημάδια μιας κρίσης που δεν είναι απλώς οικονομική αλλά και βαθιά πολιτική ήταν ορατά αρκετό καιρό πριν.
Ενα μεγάλο μέρος των αντιδράσεων σε αυτή την αλλαγή είναι σίγουρα φοβικό. Αυτό δεν είναι παράλογο. Η περίοδος παράγει ανασφάλεια και αρκετοί άνθρωποι έχουν κάθε λόγο να εκτιμούν ότι τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα, ιδίως εάν αναλογιστούμε το μέγεθος και το βάθος της οικονομικής ύφεσης.
Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας πληρώνουν πολιτικά λάθη, για τα οποία όμως δεν ευθύνονται και αυτό προκαλεί οργισμένες αντιδράσεις και είναι φυσιολογικό, αρκεί σε αυτές τις αντιδράσεις να μη βγάζουν κάποιοι βίαιες συμπεριφορές που οδηγούν σε ταραχές και καταστροφές.
Ομως, θέλω να αναφερθώ σε όλους εκείνους που υπερβαίνουν τον φόβο και έχουν διάθεση αλλαγής και σε όλους εκείνους που μέσα στη συγκυρία δοκιμάζουν να αλλάξουν τη ζωή τους και απαιτούν να δουν αλλαγές τόσο στο κράτος, όσο στη στάση των φορέων της επιχειρηματικότητας.
Αναφέρομαι σε αυτούς που ζητούν καλύτερη αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, αλλά και μεγαλύτερη κοινωνική προστασία. Περισσότερες ηλεκτρονικές συναλλαγές, αλλά και λιγότερη γραφειοκρατία αυτή μάστιγα που ταλανίζει τη χώρα μας αλλά και πολλές άλλες χώρες.
Εδώ θα προσθέσουμε τις ευκολίες του ηλεκτρονικού εμπορίου, αλλά και το αίσθημα ασφάλειας ενός αυθεντικού κοινωνικού κράτους και την υγεία πρώτα και πάνω από όλα και την παιδεία. Η κοινωνία καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν θα είναι όπως πριν και αυτό την κάνει περισσότερο απαιτητική από το παρελθόν. Αυτό θα πρέπει να μην το ξεχνούν όσοι χαράζουν πολιτική.
Πριν να τελειώσω τις σκέψεις μου να γράψω δυο λόγια για την πανδημία του κορονοϊού, που προέκυψε ξαφνικά, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, με τραγικά αποτελέσματα και χιλιάδες νεκρούς. Πέρα από τους νεκρούς, οι συνέπειες στην οικονομία κάθε χώρας είναι ανυπολόγιστες. Στις ΗΠΑ οι νεκροί ξεπέρασαν τις 100 χιλιάδες και είναι περισσότεροι από τα θύματα του Α’, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του πολέμου της Κορέας και του πολέμου του Βιετνάμ. Παράλληλα οι άνεργοι στην Αμερική, την ισχυρότερη οικονομία του κόσμου, υπερέβησαν τα 40 εκατομμύρια. Σε ανάλογους αριθμούς, βρίσκονται η Ιταλία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία κι Ισπανία, καθώς κι η Βραζιλία με τις Ινδίες.
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση η δική μας κυβέρνηση κατάφερε να κρατήσει την Ελλάδα, όσο το δυνατόν, πιο αλώβητη, με ένα σχετικά μικρό αριθμό θανάτων και περιορισμένων ανέργων. Κάτι, που οι ξένοι παραδέχονται ως κατόρθωμα και μας συγχαίρουν.
Μεγάλες προσπάθειες κάνει η κυβέρνηση και αγωνίζεται σκληρά, για να περιορίσει την εξάπλωση της επιδημίας και να στηρίξει εργαζομένους και επιχειρήσεις οικονομικά, ώστε να περάσουμε την κρίση όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Οσοι από τους Ελληνες είναι κάποιας ηλικίας και έχουν ζήσει τους μεγάλους πολέμους της δεκαετίας του ‘40, ξέρουν πως όταν προκύψει ένας πόλεμος, υπάρχουν νεκροί, καταστροφή της οικονομίας, φτώχεια και μιζέρια. Το μόνο που μπορεί να γίνει σε τέτοιες καταστάσεις είναι η υπομονή, το θάρρος κι η ομοψυχία του λαού, καθώς κι η συνεργασία των πολιτικών παρατάξεων για το ξεπέρασμα της τραγικής κατάστασης. Σίγουρα καμία κυβέρνηση δεν έχει το αλάθητο, άλλο όμως να προτείνεις λύσεις και άλλο να κανείς στείρα αντιπολίτευση, όταν βλέπεις τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Ομοψυχία λοιπόν, γιατί οι εκλογές και η άγρα ψήφων δεν τελειώνουν ποτέ.
