Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Δυνατή φωνή, για να μη φτάσω στα άκρα, κραυγή απελπισίας προς τους νέους, τη νεολαία, που με την ορμή της νιότης και το αίμα που βράζει έχει δικούς της νόμους, έχει δικές της απόψεις και αψηφά εντελώς τον κίνδυνο, τον μεγάλο κίνδυνο του COVID-19, της πανδημίας του κορονοϊού.
Kαι να κάνουμε υποδείξεις και να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να συνετίσουμε τους νέους ανθρώπους δεν βγάζουμε άκρη. Κάθε προσπάθεια, από καλοπροαίρετη συζήτηση, από παραδείγματα, από υποδείξεις για να τους πείσεις για τον μεγάλο κίνδυνο της ασθένειας, τα προσπερνούν όλα ανενόχλητοι επιμένοντας «ωχ βρε αδερφέ, αποστάσεις και κουραφέξαλα, πάει ο ιός τελείωσε, έφυγε από εμάς». Είναι η ηχηρή απάντηση σε κάθε προσπάθεια σύνεσης.
Δυστυχώς όμως η ανεγκεφαλιά δεν περιορίζεται στην νεολαία. Αρκετό ποσοστό μεγάλων ανθρώπων έχουν την άποψη ότι η οικογένεια τους δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο και ζουν με την ψευδαίσθηση ότι ο κορονοϊός δεν θα χτυπήσει την πόρτα τους. Κούνια που τους κούναγε. Ο απέραντος εγωισμός, η εμπάθεια ότι έτσι ζούσαν με την οικογένειά τους τόσα χρόνια τώρα θα αλλάζουν γιατί το κράτος υπαγορεύει σειρά από προφυλάξεις και δεν εννοούν να καταλάβουν ότι αυτή η νοοτροπία του«ζαμανφουτισμού» δεν θα χαλάσουν τις συνήθειές τους και δεν καταλαβαίνουν τι φταίνε οι άλλοι συνάνθρωποι τους, οι νουνεχείς, αν γνωρίζουν την έννοια αυτής της λέξης, αυτοί οι νομοταγείς που τηρούν τους νόμους, απλά πράγματα.
Τα περισσότερα κρούσματα τα φέρνουν οι επαναπατρισθέντες από το εξωτερικό που όταν ένιωσαν στο πετσί τους τον κίνδυνο της πανδημίας επέστρεψαν στα πάτρια εδάφη, και δυστυχώς, κουβάλησαν μαζί με τις βαλίτσες τους το μικρόβιο. Μην προσπαθήσετε ν ‘αναζητήσετε την αιτία του κακού, από άγνοια, από ξεροκεφαλιά, το γράφω όσο πιο κομψά μπορώ. Οι ξένοι τουρίστες δέχονται να κλειστούν για 7 ή 14 ημέρες σε καραντίνα γιατί έχουν αυτοσεβασμό, αντίθετα οι συμπατριώτες μας αντί να προφυλάξουν την πατρίδα τους και να τηρήσουν τους κανόνες της καραντίνας, αδιαφορούν.
Ομολογώ, όσοι, ανήκουμε στην τρίτη ηλικία και σεβασμό προς τους συνανθρώπους μας δείχνουμε και προφυλλάσουμε εαυτούς και αλλήλους. Γι’αυτό και η πολιτεία δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει συνεχώς «μάσκες, γάντια, αποστάσεις, όχι χειραψίες, όχι συγκεντρώσεις πέρα των δέκα ατόμων»
Δε βαριέσαι, στου κουφού τη πόρτα όσο θέλεις βρόντα που λέει και το ρητό. Οι ηλικιωμένοι βαρήκοοι έχουν και τα ακουστικά τους και τηρούν τις αποστάσεις.
Με τα νεαρά άτομα τι γίνεται; Που έχουν τα δικά τους «πιστεύω»; Απλά να ευχόμαστε να πάψουν να συνωστίζονται, να βάλουν κάτω τη λογική τους, να σοβαρευτούν, να γίνουν προστάτες του εαυτούς τους, να σεβαστούν τους συνανθρώπους τους και κυρίως να σεβαστούν τα νιάτα τους.
Αλήθεια, ενώ έχω την πρόθεση να συμπαρασταθώ στα νέα παιδιά καταλήγω στην μιζέρια της γκρίνιας και λέω ένα μεγάλο μπράβο στα μαθητούδια του δημοτικού σχολείου που γέμισαν τις τάξεις και ακολούθησαν πιστά τις υποδείξεις των δασκάλων, τόση λαχτάρα είχαν να γυρίσουν στο σχολείο τους.
Να το πάρουμε σαν ένδειξη παραδειγματισμού και να γελάσει και το πικραμένο μας χείλι ατενίζοντας τις γελαστές παιδικές φατσούλες, τα νεαρά βλαστάρια, η πολύτιμη υποθήκη της πατρίδας μας.
