Του Νίκου Ε. Σακαλάκη, Μαθηματικού
Είναι αλήθεια, ότι ο στίχος «Από της θλίψεως επί Στεφάνου» (Πράξ. 11, 19), αποτελεί το αιώνιο μνημόσυνο του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου, διότι εξέφρασε το φωτισμένο, σταθερό και αμετακίνητο «Ναι» στην αλήθεια του Χριστού.
Η ομολογιακή Ορθοδοξία προβάλλει με τιμητικό τρόπο το κάλλος των στίχων 19-26 του κεφ. 11, των Πράξεων των Αποστόλων. Το όνομα «Στέφανος» αποδίδει (πλέον) με κατηγορηματικό τρόπο, όλα τα Αγιοπνευματικά χαρακτηριστικά της Ορθόδοξης ομολογίας σε συνθήκες διωκτικές – εχθρικές προς την Εκκλησία και ιδιαίτερα προς το πρόσωπο του Χριστού.
Σηματοδοτεί, ακόμη, την καταγραφή του μαρτυρίου του, ως την πλέον προχωρημένη – μέγιστη κεντρομόλο έλξη προς τον Κύριο, ενώ εκφράζει και την βαθειά, βιωματική, αφομοίωση – κατανόηση του Ευαγγελίου.
Στην περίοδο της Τεσσαρακοστής, μέχρι και σήμερα, ποια συνειδησιακή ομολογιακή εκδήλωση επισκόπου, κληρικού, μοναχού ή λαϊκού, μπορεί να θεωρηθεί ως καρπός συνέχειας της ομολογίας του Στεφάνου; Στη σημερινή σύγκρουση ανάμεσα στο άθεο Κράτος και την Ορθοδοξία, ποιος επίσκοπος ξεπέρασε τα αστικά κρατικά όρια και άνοιξε τους Ι. Ναούς; Ουδείς!
Φωτεινές οι εξαιρέσεις των Ορθοδόξων, των ασυμβίβαστων, που αντιστάθηκαν στη μεταβολή (ως νέοι Στέφανοι) των παραδοσιακών συνθηκών λατρείας.
Οι ανοικτοί Ιεροί Ναοί υπήρξαν (πάντοτε) η ασπίδα της εκκλησιαστικής ζωής, γι’ αυτό και η άθεη σημερινή Πολιτεία τους έκλεισε χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς δισταγμούς.
Δεν χρειάσθηκαν πολλά πυρομαχικά οι σύγχρονοι «Διαφωτιστές», για να κλείσουν τους Ι. Ναούς και να συκοφαντήσουν την Θεία Κοινωνία, μιας και στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν υπήρξε ουδείς «Στέφανος», με την διπλή της λέξεως σημασία!
Παλαιότερα, υπήρξαν επίσκοποι πρόθυμοι να θυσιάσουν θρόνους και ζωή για την Ορθοδοξία. Παράδειγμα, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης, που ως επισκοπική παρουσία καταγράφηκε με χρυσά γράμματα στην Εκκλησιαστική Ιστορία.
Όταν λέμε «επί Αυγουστίνου Καντιώτη», αναφερόμαστε σε σαφή ιστορικό – εκκλησιαστικό χρόνο, με κύριο χαρακτηριστικό του την εκκλησιαστική ασφάλεια που ενέπνεε, ως ομολογητής επίσκοπος. Σήμερα, λείπει η μεγάλη ομολογιακή ανάσα από πλευράς επισκόπων.
Ο ιστορικός του μέλλοντος, όταν θα γράφει «επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄», θα περιγράφει μια στείρα εκκλησιαστική ζωή, μια οικουμενιστική διείσδυση και μια περίτρομη συμπεριφορά απέναντι στον «Καίσαρα» σε μια επιδημία, δηλ. προδοσίες!
Πώς να μην επαινέσουμε, ακόμη, τους κληρικούς εκείνους (π. Βασίλειο Βολουδάκη, π. Θεόδωρο Ζήση, π. Ευθύμιο Τρικαμηνά κλπ), που διατήρησαν σε υψηλό βαθμό τη συνείδηση της ιερατικής-ποιμαντικής αξιοπρέπειας εν μέσω της «επιδημικής λιποταξίας» των ποιμένων; Όντως επιτέλεσαν ομολογία «Στεφάνου».
Ο σεβασμιώτατος Λαρίσης κ. Ιερώνυμος, τις αποκαρδιωτικές συμπεριφορές των κληρικών εν μέσω της επιδημίας, τις χαρακτήρισε ως «υποστασιοποίηση της υπακοής προς την Εκκλησία»! Άξιο θρήνου και το ιστολόγιο «Τελεβάντος», που επιχείρησε μείωση των μαχητικών κληρικών, ζητώντας την καθαίρεση του π. Βασιλείου Βολουδάκη. Αρκετές οι παράλογες και πολλές φορές ύποπτες οι θέσεις του ιστολογίου. Μας ανακουφίζει η σκέψη, πως περνάμε μεταβατική εποχή, όπου ο Θεός θα ενισχύει τους καλοπροαίρετους κληρικούς, ώστε να μην έχουμε την συνείδηση περιδιάβασης σε στείρα και άνυδρη ερημιά.
Η εποχή μας αντιμετωπίζει πλήθος εκκλησιολογικών προβλημάτων. Η ομολογία του Αγίου Στεφάνου αποτελεί ένα φράγμα στις διαδοχικές εκκλησιολογικές (οικουμενιστικές) κατακρημνίσεις της διοικούσης εκκλησίας. Άξιο παρατηρήσεως, ότι οι υμνογράφοι των εγκωμιαστικών ύμνων του Αγίου Στεφάνου, πάντοτε αναφέρονται και σε θέματα της Ορθοδόξου πίστεως. Παράδειγμα:
«Ο ακλινής της Εκκλησίας και άσειστος και εδραίος στύλος ανατέταται από της γης εως ουρανού, αίγλη ευσεβείας φωτίζων πάντα τα πέρατα, ο Στέφανος ο μέγας, αληθείας ο κήρυξ, της αθλήσεως όντως ο πρόβολος».
Ερμηνεία: «Ο σταθερός – ακλόνητος της Εκκλησίας στύλος και άσειστος και αμετακίνητος υψώθηκε από τη γη ως τον ουρανό, φωτίζοντας όλη την οικουμένη με τη λαμπρότητα της ευσεβείας του, ο Στέφανος δηλ. ο μέγας, ο κήρυκας της αληθείας ο πραγματικός προστάτης της άθλησης της πνευματικής».
