Του Νίκου Τσεκούρα,
συν/χου δασκάλου
Οταν κηρύχθηκε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, το σχετικό διάταγμα της επιστρατεύσεως στάλθηκε σ’ όλους τους Δήμους και σ’ όλες τις κοινότητες. Κάποιος δε γραμματέας μιας κοινότητας δεν μπόρεσε με σιγουριά να καταλάβει ποιες κλάσεις επιστρατεύονταν, γιατί ο φουκαράς απόφοιτος δημοτικού καθώς ήταν, δεν κατάφερνε να βγάλει άκρη αν και το διάβασε αρκετές φορές. Ύστερα το διάταγμα ήταν γραμμένο στην υπερκαθαρεύουσα και επιπλέον ήταν και γαρνιρισμένο και με πολλά άρθρα, αριθμούς και παραγράφους και επειδή γνώριζε τις συνέπειες του Νόμου και έπρεπε, μα δεν μπορούσε, να ενημερώσει υπεύθυνα ποια παιδιά από το χωριό τους θα έπρεπε να φύγουν αμέσως για το μέτωπο, βρήκε την εξής πονηρή λύση: Τοιχοκόλλησε το σχετικό διάταγμα έξω από το γραφείο της Κοινότητας και αφού δήλωσε ταυτόχρονα και ασθένεια στον κυρ Πρόεδρο, έφυγε για το σπίτι του.Ύστερα λοιπόν από την ψεύτικη ασθένειατου γραμματέα, θα έπρεπε αναγκαστικά ο κυρ Πρόεδρος του χωριού,ομπάρμπα Στέργιος, να δώσει αυτός υπεύθυνη απάντηση στα παιδιά που επιστρατεύονταν. Αν και αγράμματος όμως, δεν έχασε την ψυχραιμία του. Φώναξε τον κλητήρα του χωριού και χτύπησε την καμπάνα για συγκέντρωση. Οι χωριανοί μόλις άκουσαν το σημαδιακό χτύπημα της καμπάνας, συγκεντρώθηκαν αμέσως στο βακούφκο, το εκκλησιαστικό καφενείο, όπου ήταν το στέκι του κυρ προέδρου.Ο πρόεδρος ανέβηκε στο πλατύσκαλο του καφενείου και για να τους δώσει θάρρος τους έβγαλε τον εξής πατριωτικό λόγο:
«Αγαπητοί μου χωριανοί, ούλοι σας θα εμαθάταν το πικρό μαντάτο. Οιάτιμοι οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο. Θέλουν να μπουν μέσα στην πατρίδα μας, για να μας χαλάσουν τη θρησκεία μας και την φαμίλια μας.Αμ, δεν θα τους γίν’ το γελέκ’. Εμείς οι Έλληνες λέει η ιστορία ότι είμαστε ήρωες.Θα τους πολεμήσουμε με την παλικαριά του ‘21 και δεν θα σώσουν να πατήσουν τα αγιασμένα χώματα της πατρίδας μας.
Εσείς όμως οι πατεράδες,οι μανάδες καθώς και σειςτα αρραβωνιασμένα κορίτσια, που φεύγουν τα παιδιά σας για το μέτωπο, δεν πρέπει να κλαίτε και να στεναχωριέστε.Σας λέω εγώ, ότι πολύ γρήγορα οι στρατιώτες μας θα τους πετάξουν στη θάλασσα τους μακαρονάδες και θα γυρίσουν πίσω νικητές και θα τους δεχτείτε στην αγκαλιά σας.
Ζήτω ο Ελληνικός Στράτος!
Ζήτω η πατρίδα μας!!
Αυτάτους είπε κατασυγκινημένος, σκουπίζοντας με τομυξομάντιλό του ένα καυτό πατριωτικό δάκρυ που αυλάκωσε το ζαρωμένο πρόσωπό του. Στη συνέχεια γύρισε και αποτάθηκεστα συγκεντρωμένα παιδιά που επιστρατεύονταν και τους είπετα εξής:«Εσείς παιδιά μ’,κάντε κουράγιο.ΟΘεός είναι με το μέρος μας, γιατί εμείς έχουμε δίκαιο.Δεν θα σας αφήσ’ να πάτε χαμένα. Τώρα όμως, επειδή εγώ δεν μπορώ να ‘ρθω μαζί σας πέρα στο γραφείο, για να σας πω ποιοι από σας θα φύγουν για το μέτωπο, πάτε μόνοι σας και διαβάστε το ΤΥΦΛΟΚΟΛΛΗΜΑ. Τα λέει ούλα. Από πάν’ μέχρι κάτ’». Μερικά παιδιά ήξεραν λίγα γραμματάκια.Όταν άκουσαν ότι ο κυρ πρόεδρος το τοιχοκόλλημα το βάφτισε ΤΥΦΛΟΚΟΛΛΗΜΑ, ξέσπασαν στα γέλια, παρ’ όλη την πίκρα που τους βασάνιζε. Ο κύριος πρόεδρος, όμως, που δεν κατάλαβε για ποιο λόγο χαχάνιζαν, γύρισε πάλι προς τους πατεράδες τους και τις μανάδες τους και τους είπε:«Τους ακούτε πώς χαχανίζουν; Αυτοί δεν φοβάνται τον πόλεμο. Το χωριό μας βγάζ’ ατρόμητα παλικάρια».
Μετά από την ομιλία του προέδρου, τα παιδιά πήγαν βέβαια στο γραφείο της Κοινότητας και διάβασαν το τοιχοκόλλημα, μα δυστυχώς και αυτά δεν κατάλαβαν τίποτα, διότι, όπως είπαμε, το διάταγμα ήταν γραμμένο στην υπερκαθαρεύουσα.Αναγκαστικά ξαναγύρισαν στο καφενείο και είπαν στον κύριο πρόεδρο:
-Κύριε πρόεδρε, το τοιχοκόλλημα το διαβάσαμε, όπως μας είπες, από πάν’ μέχρι κάτ’,αλλά δεν καταλάβαμε τίποτε.Τα γράφει πολύ μπερδεμένα.Καλά το βαφτίσεις εσύ και το είπες ΤΥΦΛΟΚΟΛΛΗΜΑ,αφού δεν μας δίνει κανένα φως…
Ο κυρ πρόεδρος, όταν άκουσε ότι τα παιδιά δεν κατάλαβαν τίποτε από το ΤΥΦΛΟΚΟΛΛΗΜΑ ξέρετε τι τους απάντησε ο πονηρός, για να δικαιολογήσει και αυτός τη δική του αγραμματοσύνη;
-Βρε παιδιά, δεν ντρέπεστε λιγάκι; Τι γράμματα σας έμαθαν οι δάσκαλοί σας; Κρίμα σας, να μην μπορείτε να ξεκαθαρίστε (να καταλάβετε) το τι λέει το ΤΥΦΛΟΚΟΛΛΗΜΑ;
Κάποιο παιδί όμως από την παρέα των επιστράτων, που γνώριζε καλύτερα από τους άλλους τις συνέπειες της αργοπορίας, για τη συγκεκριμένη μέρα της παρουσιάσεως των στη μονάδα τους, ρώτησε τον πρόεδρο.
-Δεν μας λέτε κύριε πρόεδρε, από πού τέλος πάντων, θα μάθουμε εμείς σίγουρα, το πότε θα φύγουμε και πού θα παρουσιαστούμε; Ξέρετε ακόμη ότι εάν δεν θα παρουσιαστούμε εγκαίρως θα περάσουμε στρατοδικείο και θα είστε εσείς και ο γραμματέας υπεύθυνοι;
Ο πρόεδρος, όταν άκουσε τις μεγάλες ευθύνες του, τα ‘χασε βέβαια, μα βρήκε αμέσως και έδωσε την πιο σωστή λύση, για να φύγει και αυτός από τις ευθύνες.
-Παιδιά μ’, έχετε δίκαιο, είπε. Για να προφτάσουμε όμως το κακό, ταχιά πρωί-πρωί που ο Θεός θα ξημερώσει τη μέρα, να σηκωθείτε να πάτε όλα τα παιδιά στην Καρδίτσα στον κυρ νομάρχη, για να σας ξεκαθαρίσ’ τη δλεια σας για να μη βρείτε τον μπελά σας. Στρατός είναι αυτός, δεν αστειεύεται… Αυτά για την ιστορία.Δ
