Tου Θωμά Στραβέλη συγγραφέα – πανεπιστημιακού
23ο
Μόνο που συλλογιέμαι, μην ανοίξει η πόρτα και μπει ο σκοτεινός επισκέπτης… Μια καθαρή μορφή (για ποιόν;), έχει κι αυτός τα μυστικά του, που δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Τους άλλους τους κρύψανε στο έρημο σπίτι και φωνάζουν δυνατότερα τις νύχτες: «Όχι μηδέν, όχι μηδέν, γρηγορείτε, φωνάζουν, γρηγορείτε!». Ο Παύλος είχε πολύ πυρετό, – πώς θα τον παίρναν έτσι με το κρύο, με τον αέρα; «Να τυλιχτείς καλά, να προσέχεις» – τι χρειάζονται τώρα οι αποχαιρετισμοί κι οι συγκινήσεις… Μετά, μείναμε μόνοι. Επιστρατεύουμε την υπομονή και την πίστη μας για πράγματα ελπιδοφόρα, αλλά, συνάμα, έχουμε και τη βεβαιότητα για πολλά ακόμα, που δεν μπορούμε να δούμε. Δεν μπορείς όλα να τ’ απαριθμήσεις, παρότι τα πάντα, εκ των υστέρων, μετά από τόσες διαψεύσεις, μοιάζουν να μπορούσαν να προβλεφθούν. Μέσα στο σπίτι μας, λοιπόν, συσσωρεύοντας με υπομονή και εμπιστοσύνη το πιο μαύρο, που είναι εκείνο, που γίνεται το πιο άσπρο, όχι από μόνο του, βέβαια. Ξέρουμε την επίδραση του ανθρώπινου αγώνα πάνω στη φύση και πάνω στη ζωή. Δουλεύουμε ασταμάτητα, δουλεύουμε και μέσα στον ύπνο με όνειρα, με σκάλες, με πεσμένους τοίχους, μ’ ανοιχτές και με κλειστές πόρτες. Τη νύχτα, γίνεται μια φαρδιά ησυχία θετικού απολογισμού καταμέτρησης, ανανέωσης της ευθύνης. «Μαζεύουμε με αυθεντική προσοχή τα ψίχουλα απ’ το τραπέζι, μη μας πέσουν χάμου, και αναρωτιόμαστε ποιοι νόμοι διέπουν τη φωτιά, που ανυψώνει στη νύχτα ένα στέμα από φλόγες… Πολύ μιλήσαμε, κουραστήκαμε – δεν είπαμε τίποτα. Καιρός να τελειώνουμε, να καταλήξουμε κάπου. Βέβαια, το τέλος είναι ψεύτικο πάντοτε, – μα κι η ζωή συνεχίζεται. Ψεύτικη το ίδιο και η αρχή. Μονάχη αλήθεια, η συνέχεια, με κείνο το βραχνό φεγγάρι, όταν βγαίνει στο λόφο, μυρίζοντας δαφνόκλωνα και καμένο χαρούπι».
