Του Άκη Καλαμαρά,
μέλους ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας
Η μέχρι σήμερα θετική έκβαση της αντιμετώπισης του Covid-19, απέδειξε πως η ελληνική κοινωνία διαθέτει τα κατάλληλα αντανακλαστικά οργάνωσης, υπευθυνότητας και σύνεσης, ώστε να αντιμετωπίσει και να υπερβεί κρίσιμες καταστάσεις. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αδυνατούσε να προχωρήσει σε μαζική πραγματοποίηση test και ταυτόχρονανα εξασφαλίσει το απαραίτητο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Ακόμη και η ενημέρωση που παρείχε, σε ορισμένες περιπτώσειςέβριθε αντιφάσεων, μιας και αντί να περιορίζεται στοιατρικό πεδίο, αποκτούσε και πολιτική χροιά.
Θετική παρακαταθήκη για την επόμενη δύσκολη περίοδο, αποτελεί και η εμπιστοσύνη που αναπτύχθηκε ανάμεσα στην κοινωνία και η συλλογική ευθύνη που σηματοδότησε αυτό το χρονικό διάστημα. Οι αυθόρμητες λαϊκές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που δεν είχαν την τύχη να δουν το φως της δημοσιότητας, με χαρακτηριστικό τους την ανιδιοτελή προσφορά και όχι την αποκόμιση αναγνώρισης ή και φοροελαφρύνσεων, είναι το εχέγγυο για την οικοδόμηση της αναγκαίας κοινωνικής ανθεκτικότητας.
Εισερχόμενοι, όμως, σε μία εποχή ανατροπών στη καθημερινότητα μας, θα πρέπει να αναπτύξουμε ως κοινωνία και μηχανισμούς για την αντιμετώπιση μιας διαφορετικής «πανδημίας». Της«πανδημίας» της μετά-αλήθειας (η πολιτική ρητορική/πρακτική που αγνοεί την αλήθεια και βασίζεται σε μια προσωπική, ενίοτε εντελώς πλαστή, εκδοχή της πραγματικότητας)που συνδυάζεται με την επανεμφάνιση του «ιού» τηςχρεοκοπημένης Ελλάδας.
Μερικά από τα «συμπτώματα» της συγκεκριμένης «πανδημίας», εμφανίζονται στο πεδίο της οικονομίας, στο προσφυγικό και μεταναστευτικόζήτημα, στα εθνικά θέματα, και ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που αφορούν τον πλουραλισμό της ενημέρωσης.
Όπως τονίζουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, η Ελλάδα οδηγείται εκ νέου σε μια περίοδο ύφεσης όπου η διάρκεια και το βάθος της, πρόκειται ενδεχομένως να προκαλέσουν ανάλογες βλάβες στην ελληνική κοινωνία, με αυτές της κρίση του 2010. Λέμε, ενδεχομένως, διότι η πρόσφατη ιστορία μας απέδειξε πως η εξέλιξη των πραγμάτων δεν είναι νομοτελειακή, αλλά σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό και με το μίγμα πολιτικής που ακολουθούμε. Έχουμε λοιπόν δύο διαφορετικά παραδείγματα.
Από τη μία πλευρά έχουμε το παράδειγμα της περιόδου 2011-2014 της διακυβέρνησης Λ. Παπαδήμου και Α. Σαμαρά. Από την άλλη, τη διακυβέρνηση Α. Τσίπρα από το 2015 έως το 2019. Ορισμένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της πρώτης περιόδου, είναι η εκτόξευση της ανεργίας κοντά στο 27%, η μη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους και τα επί της ουσίας άδεια ταμεία που παρέδωσε η κυβέρνηση της ΝΔ στις αρχές του 2015. Αντιθέτως, η πρωθυπουργία Α. Τσίπρα ολοκληρώθηκε με την ανεργία σε ποσοστά κάτω του 17%, ρυθμισμένο δημόσιο χρέος και τα κρατικά ταμεία με συνολικά διαθέσιμα περίπου 37δις €.
Αν ρίξουμε και μια πιο προσεκτική ματιά στου επιμέρους αναπτυξιακούς δείκτες, όπως για παράδειγμα το ποσοστό των Άμεσων Ξένων Επενδύσεων, τα κονδύλια για την Έρευνα και ο δείκτηςPMI(Δείκτης Υπεύθυνων Προμηθειών), τότε καταρρίπτεται και το επιχείρημα σχετικά με το ποια πολιτική μπορεί να χαρακτηριστεί ως αναπτυξιακή. Τελευταία γεγονότα που αποδομούν το μύθο της φιλοεπενδυτικής ΝΔ, είναι οι επιδόσεις της στους ρυθμούς ανάπτυξης στο τέλος του 2019 και ο αριθμός των ανέργων που ξεπέρασε και πάλι το ένα εκατομμύριο μετά από πολλά χρόνια. Αποτελέσματα αρκετά πριν την υγειονομική κρίση. Φυσικά, παρά τα όποια επιτεύγματα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας εξακολουθούν να υστερούν σημαντικά συγκριτικά με το 2008. Γεγονός που καθιστά ακόμη πιο καταστροφικό το να επιμένει η ΝΔ σε αποδεδειγμένα αποτυχημένες πολιτικές.
Σύμφωνα μεδημοσίευμα του γερμανικού περιοδικούDerSpiegel το προηγούμενο διάστημασχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα, «ο πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, ανέστειλε παρατύπως για έναν μήνα το δικαίωμα αιτημάτων ασύλου» και «υπονομεύει διαρκώς το δικαίωμα του ασύλου». Επίσης, γίνεται αναφορά στην ρατσιστική εκστρατεία των ΜΜΕ που δημοσίευσαν άρθρα περί «μολυσμένων με κορονοϊό μεταναστών» βασιζόμενα σε ανώνυμες πηγές. Δυστυχώς, η χώρα μας, από διεθνές παράδειγμα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς,κατέληξε να διαθέτει έναν πρωθυπουργό που κατατάσσεται δίπλα στους Ορμπαν, Σαλβίνι και Λεπέν, όπως περιγράφει η βρετανική εφημερίδα Guardian.
Η μετανάστευση και η προσφυγιά, αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας. Μια ματιά στην διεθνή και στην ελληνική ιστορία, μπορεί να μας αποδείξει πως οι μετακινήσεις πληθυσμών αποτελούν την κανονικότητα στην πορεία της διεθνούς κοινωνίας. Αυτό που οφείλουμε, λοιπόν, δεν είναι να υψώνουμε φράχτες και τείχη απέναντι στο κοινό μας πεπρωμένο, αλλά να οικοδομούμε γέφυρες αλληλεγγύης προς το μέλλον μιας δίκαιης και ειρηνικής ανθρωπότητας.
Παράλληλα, σε ένα περιβάλλον γεωπολιτικής ρευστότητας, επιβάλλεται να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση απέναντι στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της τουρκικής εθνικιστικής ηγεσίας. Στις πραγματικές εισβολές και παραβιάσεις των εθνικών χωρικών μας υδάτων, αντί να ελπίζει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στην βελτίωση των καιρικών συνθηκών ώστε να απομακρυνθούν τα τουρκικά σκάφη, οφείλει να επιδεικνύει την ανάλογη πυγμήώστε να διασφαλίζει την εθνική μας ακεραιότητα. «Υπερβολικά πατριώτης ο Τσίπρας, με τον Μητσοτάκη συζητάμε», ήταν η δήλωση του Μ. Τσαβούσογλου, για να θυμηθούμε ακόμη μια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα δύο παραδείγματα διακυβέρνησης.
Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος του μιντιακού κατεστημένου, ήταν γνωστό από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε το αυτονόητο, και θέσπισε την καταβολή αντιτίμου για την χρήση των συχνοτήτων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Πλέον, όμως, διαπιστώνουμε πως η φίμωση και η διαστρέβλωση αφορά το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης, όπως επίσης φορείς, συλλογικότητες ή ακόμη και προσωπικότητες που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση. Ορισμένοι, ακόμη περισσότερο υποψιασμένοι, θα μπορούσαν να παρατηρήσουν πως η υπέρμετρη προβολή και η ενίσχυση της δημοφιλίας, αφορά αποκλειστικά στον πρωθυπουργό και μετρημένα στελέχη της κυβέρνησης, υποβαθμίζοντας τις πιο ψύχραιμες και αντικειμενικές φωνές της ΝΔ. Πρακτικές που μας θυμίζουν έντονα το βιβλίο των S. Levitskyκαι D. Ziblatt «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες».
«Μην αφήνετε τον εαυτό σας να παρασύρεται από τα δόγματα, τις στολές, τις δοξασίες, μην αφήνετε τον εαυτό σας να εξαπατάται από αυτόν που σας κυβερνά, από αυτόν που σας υπόσχεται, από αυτόν που σας φοβίζει, […] να αγωνίζεστε, να σκέφτεστε με το μυαλό σας, να θυμάστε ότι ο καθένας είναι κάποιος, ένα πολύτιμο, υπεύθυνο άτομο, δημιουργός του εαυτού του, να το υπερασπίζεστε το εγώ σας, πυρήνα κάθε ελευθερίας, η ελευθερία είναι καθήκον, περισσότερο από δικαίωμα είναι καθήκον». Τα παραπάνω λόγια του Αλέκου Παναγούλη, αποτελούν μια διαρκή υπόμνηση για την υπεράσπισητης αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού. Καθήκον της επόμενης μέρας, είναι οι κοινωνικοί αγώνες και οι πολιτικές διεκδικήσεις που θα αντιμετωπίζουν τις αγωνίες για το κοινό μας μέλλον, και η παραγωγή νέων και τολμηρών προτάσεων πουθα υπερβαίνουν τη συναίνεση του φόβου. Για να μείνουμε όρθιοι και δυνατοί απέναντι σε όσους επιδιώκουν να μένουμε μόνιμα στο σπίτι.
