Του Χρήστου Τσιοκάρα, Αλμυρός
Είναι γνωστή σε όλους και όλες η εξέγερση των εργατών του Σικάγου για την καθιέρωση του 8ώρου το Μάη του 1886 και για καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Η πρωτομαγιά είναι απεργία.., δεν είναι απλά μια αργία και έχει θεσπιστεί ως ημέρα εργατικής απεργίας και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές. Εορτάζεται επίσης από χιλιάδες εργαζόμενους και πολίτες και ως ημέρα των λουλουδιών και της άνοιξης.
Καλά όλα αυτά, αλλά φέτος με την τριπλή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο και στη χώρας μας (οικονομική, κλιματική, υγειονομική) τα εργατικά συνδικάτα με τις χωριστές εκδηλώσεις τιμής της πρωτομαγιάς των τελευταίων ετών και τα πολιτικά κόμματα έκαναν εκ των πραγμάτων φέτος λόγω των αναγκαίων περιορισμών λόγω κορονοϊού, έναν συμβολικό εορτασμό με την κατάθεση στεφανιών από ολιγομελείς αντιπροσωπίες των εκπροσώπων τους.
Μόνη εξαίρεση και πρωτοτυπία αποτέλεσε το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ που επέλεξε το Σύνταγμα, όχι για να διαμαρτυρηθεί πχ για τα αντεργατικά νομοσχέδια της κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ ,αλλά για να κερδίσει τις εντυπώσεις που λέμε, και μετά από αυτή την επίδειξη κομματικού στρατού, τι;
Στην εργατούπολη του Βόλου με τους ηρωικούς νεκρούς του Μάη του ‘36 συνέβη μια παγκόσμια πρωτοτυπία, όχι από το ΠΑΜΕ, αλλά από συνδικαλιστές της τωρινής δ/σης του Εργατικού Κέντρου να επιλέγουν ως αντιπάλους όχι την κυβέρνηση της Ν.Δ, αλλά το ΠΑΜΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα είναι πλέον βέβαιο ότι από την μεριά της η κυβέρνηση της Ν.Δ εκμεταλλεύεται την υγειονομική κρίση ως ευκαιρία για να κτυπήσει αλύπητα ακόμη περισσότερο τα εργατικά δικαιώματα, τα μεροκάματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, με το «επιτελικό» κράτος των «αρίστων» του Μαξίμου, υπέρ των συμφερόντων του ΣΕΒ και εις υγείαν του και όλων των μεγαλοιδιωτών κλινικαρχών και καναλαρχών φίλων της.
Υποβαθμίζει τη βουλή, περνά κρίσιμα νομοσχέδια για το περιβάλλον και την παιδεία ακόμη και με επιστολική ψήφο των βουλευτών της, εξαναγκάζοντας την αντιπολίτευση σε αποχώρηση και αποχή. Τι θα κάνει το εργατικό κίνημα πάντα με την ευρεία έννοια, και τα εκφυλισμένα εργατικά συνδικάτα ΓΕΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που ελέγχουν η ΔΑΚΕ, η ΠΑΣΚΕ, το ΠΑΜΕ, απέναντι στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, με την ακροδεξιά και τον νεοφασισμό, που σαρώνουν πλέον σχεδόν σε όλες της χώρες της Ευρώπης και στη χώρα μας;
Mήπως είναι καιρός μέσα από την αδήριτη αναγκαιότητα για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και με ελεύθερα και ανεξάρτητα από τις παρατάξεις συνδικάτα, να επιτευχθεί μια νέα ταξική ενότητα, για να μην ξαναζήσουμε ως δούλοι, αφού οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να χάσουν πλέον τίποτα άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους;
