Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
21ό
Ω, πόλη τού Βόλου, που, κάποτε, σε λέγαμε δική μας, – κι ίσως να ήσουν. Ποιος ξέρει; Τώρα, έγινες ξένη, άμορφη, παγερή, άφωνη, ουδέτερο άσπρο τού κενού.
Θυμάμαι πως δεχόσουνα μέσα σου τα πάντα, όπως ο μητρικός κόρφος. Τώρα, αρχίζουμε να αμφισβητούμε την ύπαρξή σου, την ύπαρξή μας, μέσα στην ανυπαρξία σου! Έγινες σαν ένα μηδέν, ένας άδειος χώρος.
Σε φέρνουμε σε αντίθεση με τον αδιάκοπο, ολοζώντανο και μεταβλητό παλιό εαυτό σου.
Ήσουν μία πόλη, χωρίς σχεδόν εμπόδια ελευθερίας, εξωστρέφειας και χαράς.
Ήσουν γεμάτη ρυθμό και κίνηση, ένα μεγάλο έμψυχο ον, ένας ορατός μικρός θεός τής καθημερινότητάς μας.
Η θεοπάλαβη ψυχή μας κρύφτηκε στο απόμερο βράδυ.
Όμως, τούτες τις ώρες, ποτέ δε λέμε όχι μεταξύ μας. Δε ζηλεύουμε ο ένας τον άλλο. Η συμφωνία μέσα στον κίνδυνο είναι εύκολη.
Είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι. Θελημένη ή αθέλητη πειθαρχία, δεν έχει σημασία. Πάντως, εξασφαλίσαμε μία «ουδέτερη γαλήνη». Χαμηλώνουμε τα μάτια και αλληλοκοιταζόμαστε. «Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ», μουρμουρίζουμε. Το σάλιο πικρίζει στο στόμα μας, αλλά η αταραξία τής ψυχής είναι το καλύτερο γλύκισμα στην πίκρα. Δεν βλέπουν οι τυφλοί, το ξέρουμε, μα βλέπει ο Θεός. Λέμε: Οι μεγάλες δοκιμασίες, συχνά, μας προετοιμάζουν για μεγάλα έργα…
