Της Εύας Λόλιου
Να, όπως ήλθες στον κόσμο τούτο κι άνθισε η μυγδαλιά, μια λευκή πεταλούδα στη χούφτα μου απ’ το αρχικό σου γράμμα χαραγμένο, με το μύρο του άνθους που έλιωσε κάποτε απ’ την φωτιά και την οργή που ’σφιγγα τη σιωπή γερά και το σκοτάδι.
Να, όπως γεννήθηκε το φως στη χαίτη και στα μάτια του μαύρου αλόγου στον μισοτελειωμένο πίνακα του παππού κι έφεξε το άστρο, το φεγγάρι τους καλπασμούς στα βήματά μου.
Να, όπως πέρασε ο χειμώνας που πίστευα θα πεθάνω ολομόναχος με τις νιφάδες στα μαλλιά αγκαλιασμένος με το μικρό μου αδελφό στο λειψό παγκάκι από ζεστασιά και την ποδιά της μάνας μου να μας τυλίγει με ένα ήλιο παλιωμένο στις τσέπες.
Να, έτσι θα ’χω λόγους πιότερο να σ’ αγαπώ σαν το νερό που γέμισε η βροχή το ποτάμι κι είδε πρώτη φορά τη θάλασσα, σαν το πηγάδι που ξεχείλισε αγάπη και μαζευτήκαν μυριάδες πουλιά να φέρουν για πάντα την άνοιξη.
Να, στην καρδιά μου όπως ήλθες στον κόσμο τούτο θα σε βάλω μέσα στο σπίτι μου κι έξω απ’ αυτό πάνω στον λόφο που ’χτισα ολάστραφτο ουρανό, για σένα Μάη μιλώ και για μένα.
