Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
19ο
8 η ώρα πρωινή, κι είμαι έτοιμος, έχοντας συμπληρώσει την κατ’ εξαίρεση βεβαίωση μετακίνησης πολιτών, να βγω από τον υποχρεωτικό «εγκλεισμό» μου στο σπίτι, να κάνω λίγα ψώνια. Πολλές φορές, συλλογίστηκα ότι, αν επιτρέψει ο Θεός να δοκιμαστούμε από ασθένειες, τότε Εκείνος θα μας δώσει και τη δύναμη της υπομονής. Υπομονή, λοιπόν. Ανάβω κι εγώ το λυχνάρι μου, προτού με βρει η νύχτα… Επιστρέφοντας από τα ψώνια, έχω την αίσθηση ότι τα έπιπλα δείχνουν ν’ ανασυντάσσονται, μέσα στο πρωινό ανοιξιάτικο φως! Ώρα ν’ αποδεχτώ πια, ώρα αναμενόμενη, ώρα ευθεία ν’ αποδεχτώ τ’ όνειρο, τη μοίρα, την ιστορία, τη λήθη τής μνήμης, αυτό το ωραίο ασήμαντο, μεταμφιεσμένο πάντα σε ηρώα, σε μουσεία, σε νοσοκομεία ή φωτογραφεία νεονύμφων. Μακριά, στον άλλο χρόνο, ανηφορίζουμε όλοι το λόφο τού μαρτυρίου. Ανεβαίνοντας στην κορυφή, θα ελπίσουμε πάλι σε μία διαρκέστερη διαύγεια, γιατί μας ενδιαφέρει το μέλλον. Σ’ αυτό θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας.
Είναι καλύτερα να ζεις κάπως από το να μη ζεις καθόλου, να επιζείς, να ρίχνεις πέτρες στο ποτάμι, ώσπου να νυχτώσει, κι ας σκαλίζει, το αγκάθι τού μακρινού αστεριού, ένα νέο τραύμα. Κλείνουμε, λοιπόν, τις πόρτες μία μία, ο κόμπος τού σκοινιού θα λυθεί μόνος του, στον αέρα. Η αναπνοή διαστέλλεται, το μάτι ανοίγει κάτω απ’ το κλεισμένο βλέφαρο. Λες: Οι άνθρωποι έχουν γίνει, για να ζει ο ένας για τον άλλο. Όταν δεν αγαπάει ο ένας τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί. Παραδεχόμαστε ότι είμαστε αδύνατοι, αλλ’ έχουμε δίκιο. Ο αδύνατος έχει του Θεού τη δύναμη στο δίκιο του. Βράδιασε πια, κατέβηκε πάνω στο κεφάλι μου η νύχτα. Και το πουλί, βαθιά στο σπλάχνο του, παίρνει το φοβερό μαντάτο και το κάνει τραγούδι…
