ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Σχολεία και επόμενη μέρα

σχολεία-και-επόμενη-μέρα-104214

Του Παντελή Πολυχρονόπουλου,

Μαθηματικού, Διευθυντή Γυμνασίου Αγριάς

Διαβάζω στις ειδήσεις, «από τα μέσα Ιουνίου και μετά, οποιαδήποτε ημερομηνία για τις πανελλαδικές είναι πιθανή» τόνισε η υφυπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη, ενώ η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως τόνισε ότι «θα επανέλθουμε σταδιακά σε μία νέα πραγματικότητα. Η καθημερινότητά μας θα είναι διαφορετική, αυτό θα ισχύσει και για τα σχολεία». «Εκκληση στους ανθρώπους που είναι στην περιοχή ή έχουν έρθει σε επαφή να μπουν σε καραντίνα 15 ημερών. Η δομή κλείνει. Ο Δήμος προχωρεί στην απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 8 το πρωί μέχρι 8 το βράδυ. Η κίνηση θα γίνεται μόνο για περιπτώσεις Β1, Β2, Β3, τα άλλα αναστέλλονται. Αναστέλλονται παζάρια και λαϊκές αγορές», τόνισε ο κ. Χαρδαλιάς.

Από τα παραπάνω κατά τη γνώμη μου είναι σαφές ότι πανελλαδικές δεν μπορούν να γίνουν και αν ξεκινήσουν δεν είναι σίγουρο ότι θα τελειώσουν. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε υποθετικά παραδείγματα γιατί έχουμε το γεγονός που προαναφέρθηκε, δηλαδή πολύ εύκολα το περιστατικό της καραντίνας στο Κρανίδι, μπορεί να συμβεί στην περίοδο των πανελλαδικών σε οποιαδήποτε περιοχή ή περιοχές.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ζούμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και πολλά πράγματα – σχεδιασμοί έχουν ανατραπεί, Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα γίνουν όπως και σωρεία άλλων εκδηλώσεων.

Το να συζητάμε τη διεξαγωγή πανελλαδικών και το άνοιγμα των σχολείων τη στιγμή που στην Ευρώπη πεθαίνουν χιλιάδες καθημερινά, κατά τη γνώμη μου αποτελεί ύβρη με την αρχαιοελληνική της ερμηνεία «Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.

Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ» (ὕβρις > ὑβρίζω > ὑβριστής).

Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το σχήμα ἄτη ὕβρις νέμεσις τίσις μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια «ὕβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του».

Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν πιστεύουν αυτό που προαναφέρθηκε από την κ. Κεραμέως, «η καθημερινότητά μας θα είναι διαφορετική, αυτό θα ισχύσει και για τα σχολεία» και δεν είμαι σίγουρος ότι το πιστεύει και η ίδια.

Εδώ και χρόνια μάθαμε ότι για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια χρειάζονται πανελλαδικές ή πανελλήνιες ή δέσμες ή ομάδες προσανατολισμού με διάφορα συστήματα που το καθένα κατηγορούσε το προηγούμενο για την αποτελεσματικότητά του. Στην πραγματικότητα οι εξετάσεις αυτού του είδους αποτελούν ένα τρόπο επιλογής – διαλογής χωρίς να σημαίνει ότι αυτοί που δεν πετυχαίνουν στις σχολές που θέλουν δεν είναι ικανοί, πράγμα που αποδεικνύεται έμπρακτα από το πλήθος γιατρών – μηχανικών – φαρμακοποιών που έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό. Με αυτό το σκεπτικό μπορεί το Υπουργείο να βρει ένα όσο πιο δίκαιο γίνεται σύστημα επιλογής για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια για τους φετινούς υποψήφιους λόγω της έκτακτης ανάγκης και όχι να ρισκάρουμε με τη διεξαγωγή των πανελλαδικών.

Η επόμενη μέρα στα σχολεία όμως δεν είναι μόνο οι πανελλαδικές αλλά η καθημερινότητα στα σχολεία που θα βρούμε τον Σεπτέμβριο ή και νωρίτερα…

Θα βρούμε χώρους υγιεινής ιδανικούς για να κάνει πάρτι ο νέος ιός, αλλά και πολλοί άλλοι, είτε νέοι είτε παλαιοί. Οι κάποιες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Την κατάσταση αυτή επιβαρύνει ότι ελάχιστα σχολεία διαθέτουν μόνιμο προσωπικό για τον καθαρισμό των σχολείων με αποτέλεσμα να λειτουργούν χωρίς προσωπικό καθαριότητας και η σχετική καθαριότητα να γίνεται μετά από τη λήξη του ωραρίου από συμβασιούχους. Θα αλλάξει αυτό;

Θα βρούμε τμήματα με 25-27 μαθητές/τριες. Θα αλλάξει αυτό;

Δεν θα βρούμε όλους τους καθηγητές/τριες. Θα αλλάξει αυτό;

Θα βρούμε τους παλιούς καλούς υπολογιστές 10ετίας στην καλύτερη περίπτωση. Θα αλλάξει αυτό;

Θα βρούμε την απέραντη γραφειοκρατία. Θα αλλάξει αυτό;

Θα βρούμε τους συναδέλφους που πηγαίνουν και σε άλλα 2-3-4-5 σχολεία για να καλύψουν το ωράριό τους αλλά και να… διασφαλίσουν την καλύτερη διασπορά του ιού. Θα αλλάξει αυτό;

Θα βρούμε και την παρέα που πηγαίναμε με το αυτοκίνητο στο σχολείο, 4-5 μαζί, γιατί το σχολείο είναι μακριά από το σπίτι μας και τα οικονομικά μας δύσκολα. Θα ανταλλάξουμε τα νέα και… τον ιό. Θα αλλάξει αυτό;

Θα βρούμε τους συναδέλφους 65 χρόνων που δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη να σκέφτονται αν θα προλάβουν ή θα τους προλάβει ο ιός. Θα αλλάξει αυτό;

Αυτά που ανέφερα είναι ενδεικτικά των χρόνιων προβλημάτων που υπάρχουν στα σχολεία. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι όπως ομολογήθηκε ότι το σύστημα υγείας είχε και έχει τεράστιες ελλείψεις και προβλήματα και πρέπει να αναδιοργανωθεί, έτσι πρέπει να γίνει και με τα σχολεία και όχι να μαλώνουμε για το αν θα εξεταστεί η Κοινωνιολογία ή τα Λατινικά.

Οι πολιτικοί οφείλουν να καθίσουν όλοι μαζί και να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα για τα σχολεία σε ένα πρόγραμμα αναδιοργάνωσης τους σε βάθος χρόνου και όχι κάθε κυβέρνηση ή και υπουργός ακόμη της ίδιας κυβέρνησης να αλλάζει ό,τι έκανε ο προηγούμενος.

Η κοινωνία χρειάζεται ένα σύγχρονο σχολείο που να εξυπηρετεί τις ανάγκες της, αλλά και ταυτόχρονα να την πηγαίνει μπροστά.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου