Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
17ο
Αυτός, που έχει αποφασίσει να κάνει το καλό, δεν πρέπει να περιμένει ότι οι άνθρωποι θα βγάλουν τις πέτρες από το δρόμο του. Πρέπει ήρεμα, στωικά, μέσα από μία επιείκεια, όπου είναι κρυμμένη ακέρια η ανθρώπινη περηφάνια, να περιμένει ότι μπορεί να του βάλουνε και μερικές πέτρες ακόμη. Μέσα σε μία μουγκή εποχή, όπως αυτή που ζούμε, δαγκώνεις κι εσύ ένα μήλο, προσποιείσαι πως τίποτα δεν ξέρεις – κι αλήθεια δεν ξέρεις. Κοιτάζεις καχύποπτα τα χέρια σου, αλλά και τα χέρια των άλλων – τα χέρια είναι μάσκες, – παίρνουν άλλα από κείνα που θέλουν. Τα χέρια, οι γιατροί, δεν κλήθηκαν να τα θέσουνε σε αντίθεση: το δεξί χέρι (τεχνολογία, επιστήμη), απέναντι στο αριστερό (παράκληση, έλεος), αλλά να τα ενώσουνε, όπως οφείλουμε να κάνουμε όλοι μας. Κι όταν ενώσουμε τα δύο χέρια, τότε έχουμε το σημείο τής προσευχής. Τότε, λέμε πως είμαστε καλά, πως όλα είναι καλά στη ζωή μας. Και ο Θεός ακούει τα λόγια μας και τα κάνει πράξη. Είμαστε σίγουροι πως μπορεί να ησυχάσει την καταιγίδα γύρω μας, αλλά είμαστε ακόμα πιο σίγουροι πως θα ησυχάσει και την καταιγίδα μέσα μας! Υψώνουμε, λοιπόν, τα χέρια, – δεν σταματούμε την κίνηση. Υψώνουμε τα χέρια, – δεν καταθέτουμε τα όπλα. Υψώνουμε τα χέρια, – χαιρετούμε. Υψώνουμε τα χέρια, υψωνόμαστε απ’ τα χέρια μας, ανεβαίνουμε… Ζούμε με τους ανθρώπους, κι αισθανόμαστε να μας βλέπει ο Θεός. Και μιλάμε με το Θεό, σαν να μας ακούνε οι άνθρωποι…
