Του Περικλή Βασιλού
Η είδηση του θανάτου του αγωνιστή και πατριώτη Μανώλη Γλέζου λύπησε ολόκληρο το Έθνος, τόσο των παλαιότερων από εμάς όσο και των νεώτερων, που έμαθαν από τη ζωή και το έργο του και άρχισε από την αφαίρεση της Γερμανικής σημαίας στον βράχο της Ακρόπολης στις31 Μαΐου του ‘41, μαζί με το άλλο παλληκάρι -δεκαεννιάχρονα παιδιά – τον Απόστολο Σάντα και ταπείνωσαν έτσι όλη την Γερμανική ηγεσία, δίνοντας με το παράδειγμά τους θάρρος και δύναμη στον αγώνα των Ελλήνων για την λευτεριά.
Αυτή η εξέχουσα ηρωική πράξη, ήταν ένα σοβαρό χτύπημα στο γόητρο και την αλαζονεία των Γερμανών, που είχαν μάθει να βλέπουν τους πάντες να υποτάσσονται μπροστά τους, δεν είχαν όμως καταλάβει ότι η ψυχή του Έλληνα δεν ανέχθηκε ποτέ ζυγό και δεν λύγισε ούτε σε αυτούς που αιματοκύλισαν όλη την Ευρώπη και νόμισαν ότι θα συναντούσαν κι εδώ ανθρώπους τρομαγμένους, έτοιμους να υποταχθούν στις κτηνώδεις ορέξεις τους…
Αυτοί όμως οι δυο Ελληνάρες, είχαν μέσα στην ψυχή τους τη φλόγα των αγωνιστών του ’21 – αλλά και όλων των προγόνων τους – που έκαιγε τα σωθικά τους και δε χαμπάριαζε τίποτα, το μεγαλείο της ψυχής του Έλληνα το γεύθηκαν καλά οι κατακτητές, μια αιώνια ντροπή γι’ αυτούς και μια αιώνια περηφάνια για μας…
Το μεγαλείο αυτών των παλληκαριών ήταν εφάμιλλο όλων των κατά καιρούς παλληκαριών μαρτύρων του Έθνους, δεν πτοήθηκαν ούτε από την απειλή του θανάτου, ούτε από τα βασανιστήρια που θα είχαν από μια μηχανή θανάτου, που ήταν μέχρι τότε αήττητη και σκόρπιζε στο διάβα της τον τρόμο και την καταστροφή…
Η ελληνική σημαία που όρθωσε το ανάστημά της στον αιμοσταγή κατακτητή, θύμισε για άλλη μια φορά την διαφορά πολιτισμών που συγκρούστηκαν στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, δίδαξαν ότι ο φασισμός δεν έχει καμία θέση στο λίκνο της Δημοκρατίας και της Ορθοδοξίας.
Είχα την τιμή να γνωρίσω από κοντά τον μεγάλο αυτό αγωνιστή και να πάρω μια γεύση της φλόγας που τον διαπερνούσε πέρα ως πέρα, μια φλόγα ελπίδας που από μικρός μπόρεσε και μεταλαμπάδευσε σε όλουςτους σκλαβωμένους Έλληνες, μια φλόγα γεμάτη από πατρίδα και ιδανικά, έχω νωπές ακόμα τις μνήμες από την μπότα του κατακτητή και αισθάνομαι την βαρύτητα της γενναίας του πράξης…
Δύο φορές φυλακίστηκε από τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές αλλά και από τους συνεργάτες τους, αλλά η αδάμαστη ψυχή του δεν κάμφθηκε ποτέ, φτάνοντας στο σημείο να αναγνωριστεί από τον Γάλλο Στρατηγό Ντε Γκωλ ως ο «πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης». Επικηρύχθηκε σε θάνατο γι’ αυτή του την ενέργεια αλλά και άλλες δύο φορές το 1948 και το 1949 για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ξεσηκώνοντας όμως θύελλα διαμαρτυριών από όλες τις μεγάλες προσωπικότητες της Ευρώπης που πέτυχαν τελικά την απελευθέρωσή του.
Αγωνιστής ή συγγραφέας, επιστήμονας ήπολιτευτής, πάντα σε όλα ξεχώριζε με τη μαχητικότητά του και την αγνή του αγάπη για την πατρίδα, από την οποία γνώρισε όμως πολυετείς φυλακίσεις και εξορίες – με εννιά απόπειρες δολοφονίας εναντίον του – ποτέ όμως δεν πρόδωσε τα ιδανικά του, στάθηκε παλληκάρι, όπως τότε που ξεκρεμούσε τη σημαία και ντρόπιαζε τους κατακτητές…
Η πανδημία του κορονοϊού που σαρώνει όλο τον πλανήτη δεν επέτρεψε την παρουσία κόσμου στην κηδεία του, πλην όμως, είμαι σίγουρος ότι όλοι οι Έλληνες βρέθηκαν νοερά και συναισθηματικά κοντά του, δεν ήταν μια τυχαία περίπτωση ανθρώπου ο εκλιπών, η φλόγα του και η αγωνιστικότητά του θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη και στη συνείδηση των Ελλήνων, να μας οδηγούν και να μας παραδειγματίζουν στο μέλλον, φτωχαίνει η Ελλάδα όταν φεύγουν τέτοιοι αγωνιστές αλλά και δυναμώνει συνάμα από την ανάμνησή τους, μια ακόμη γενναία παρακαταθήκη στην νεότερη Ιστορία της Ελλάδας…
Καλό σου ταξίδι γενναίε πατριώτη και αγωνιστή…
