Του Γιάννη Ν. Καλαντζή
Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν κατάφερε να νικήσει τους Ελληνες στον Εβρο και ηττήθηκε. Επαθε δηλ. ό,τι έπαθε ο πολλά υποσχόμενος Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης Α΄, όταν επιχείρησε να κατακτήσει την Ελλάδα πριν από 2.500 χρόνια. Όπως ο γιος του Δαρείου έσπασε τα μούτρα του στους βράχους του όρους Αιγάλεω, όπου είχε ανέβη να παρακολουθήσει τη ναυμαχία, έτσι και ο αλαζόνας σουλτάνος, αν και απών, παγιδεύτηκε στα συρματοπλέγματα του Εβρου και καταματώθηκε.
Αποδείχθηκε και ανόητος ο μουσουλμάνος πρόεδρος. Πίστεψε ο άμοιρος τις εισηγήσεις των ακραίων και πολεμοχαρών συμβούλων του και νόμισε ο άμυαλος ότι με το κόλπο που σκαρφίστηκε, να βάλει δηλ. μπροστά τους φτωχούς και περιφρονημένους πρόσφυγες και μετανάστες ως πολιορκητικούς κριούς, θα μπορούσε να κοροϊδέψει τους πανέξυπνους Ελληνες. Εξέλαβε ο καημένος το «Μολών λαβέ», που άκουσε από την ελληνική πλευρά, ως πρόσκληση και έτρεξε να περάσει το ποτάμι. Με τη φόρα, όμως, που πήρε, δεν πρόσεξε ούτε τους λεβέντες Ελληνες στρατιώτες, ούτε τον συρμάτινο φράχτη. Επεσε επάνω τους και παραλίγο να βγάλει τα μάτια του. Σχεδόν τυφλός πήρε… των ομματιών του και εξαφανίστηκε στα βάθη της Ανατολίας.
Τους κόλακες του παλατιού πίστεψε και ο υπερόπτης Ξέρξης και νόμισε ο δειλός ότι με τις αναρίθμητες στρατιωτικές και ναυτικές του δυνάμεις, που τις προετοίμαζε τρία ολόκληρα χρόνια, θα έκανε την Ελλάδα επαρχία του απέραντου κράτους του πανεύκολα. Ο εγωιστής, δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στα λόγια συμβούλων και μυαλωμένων συμμάχων του, όπως της Αρτεμισίας, της βασίλισσας της Αλικαρνασσού. «Μη δώσεις μάχη στη θάλασσα», μήνυσε στον ανόητο βασιλιά η συνετή κυρία από το σημερινό Μπουντρούμ της νοτιοδυτικής Τουρκίας. Και παρακάτω, μεταξύ πολλών άλλων: «Οι άνδρες τους (οι Ελληνες) είναι ανώτεροι από τους δικούς μας… Αν αποφασίσεις να δώσεις ναυμαχία, φοβάμαι, βασιλιά μου, ότι ο στόλος σου θα καταστραφεί…»!
Τα ξημερώματα της 27ης Μαρτίου 2020, ο γάτος ο Τούρκος, αξιολύπητος και αλλόφρων και με την ουρά στα σκέλια, κοινοποίησε την τελευταία διαταγή του στους αξιολύπητους Ασιάτες και Αφρικανούς, στο δάσος των Καστανιών. Διέταξε να κάψουν τα περισσότερα από τα υπάρχοντά τους, να κάψουν και τις σκηνές και να εγκαταλείψουν τους καταυλισμούς, να φύγουν από το ποτάμι. Οι… λαγοί και τα πετραχήλια, που είχε υποσχεθεί, θα μπορούσαν να περιμένουν. Την ώρα που έβγαινε ο ήλιος, όλοι αυτοί, οι οποίοι είχαν δεχθεί να γίνουν επιθετικά εργαλεία στα χέρια του αλλοπρόσαλλου σουλτάνου, γύρισαν την πλάτη τους στους Ελληνες και πήραν τον δρόμο της επιστροφής, τον δύσβατο δρόμο για το άγνωστο. Το μεσημέρι, η εκκένωση του τεράστιου χώρου φανέρωσε τη γύμνια των λόγων του ολίγιστου ηγέτη της Τουρκίας και την ολοσχερή αποτυχία των σχεδίων του. Το μεσημέρι ολοκληρώθηκε, γεγονός αναμφισβήτητο, η ντροπιαστική οπισθοχώρησή του. Ηταν φανερό ότι είχε δεχθεί την ήττα, πίστεψε, τελικά, ότι δεν μπορεί να καταβάλει τους Ελληνες, να κυριεύσει την Ελλάδα.
Αν και θεατρίνος, ούτε τον Ξέρξη δεν μιμήθηκε ο παράφρων. Δεν ήρθε ποτέ στο πεδίο της μάχης να συνδράμει με την παρουσία του τους «στρατιώτες» του, τους ακροδεξιούς, τους παρακρατικούς, τις διάφορες κρατικές δυνάμεις, ούτε όταν άρχισαν τις ερμαφρόδιτες επιθέσεις στο ποτάμι, ούτε στην αποχώρησή τους. Ως άλλος Νέρων, πέταξε τους κακόμοιρους στην αρένα και, καθισμένος στον προεδρικό του θώκο στο τεράστιο σαράι, παρακολουθούσε από μακριά την καθημερινή τους προσπάθεια, να σπάσουν τα ελληνικά σύνορα και να μεταβούν στη γη της Επαγγελίας. Αν παρ’ ελπίδα ερχόταν στις Καστανιές τη μέρα αυτή, θα έβλεπε στα δένδρα του δάσους τη χαμένη του εκτίμηση, το χαμένο του σεβασμό, κουρέλια ατέλειωτα ανάμεσα στα απομεινάρια των καμένων σκηνών, τόσα χρώματα πεταμένα στο γκρίζο χώμα της τουρκικής όχθης του Εβρου. Δεν τόλμησε ο άτολμος να παρουσιαστεί στο ποτάμι, αλλά ωσάν παρών οπισθοχώρησε ηττημένος, ο ασύστολος απών. Ολο αυτό τον καιρό, προσπαθούσε με λόγια και με πράξεις να πλασαριστεί ως γενναίος, ως παλληκαράς. Διαψεύσθηκε όμως και διαπομπεύθηκε. «Η αρχή έδειξε τον άνδρα» περίτρανα.
Αντίθετα, αν και ξιπασμένος, ο Ξέρξης ενήργησε πιο ανθρώπινα στη Σαλαμίνα. Ανέβηκε στο Αιγάλεω από το πρωί της 22ας Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. για να παρακολουθήσει, καθισμένος στον ασημένιο θρόνο του, τους υπηκόους του, οι οποίοι προσπαθούσαν να καταβυθίσουν τα πλοία των ατίθασων Ελλήνων. Όμως, στη λεπτή αχλύ του λυκόφωτος της κρίσιμης μέρας, αντί να χαρεί τη νίκη, γεύτηκε την πανωλεθρία.
Στο λυκαυγές της επόμενης, μόλις αντίκρισε τη θλιβερή εικόνα των μισοβυθισμένων καραβιών του και τα πτώματα των στρατιωτών του επιπλέοντα στα ήρεμα, αιματοβαμμένα νερά του Σαρωνικού Κόλπου, έκανε ό,τι έκανε ο τανύγλωσσος σαλτιμπάγκος εκ Τουρκίας. Μάζεψε τα κουρέλια του, συγκέντρωσε τα υπολείμματα της καταρρακωμένης στρατιωτικής δύναμής του και με σκυμμένο το κεφάλι πήρε το δρόμο της επιστροφής για τη χώρα του, καταφερόμενος όχι εναντίον των Ελλήνων, ούτε εναντίον του επιπόλαιου εαυτού του, αλλά εναντίον των στρατηγών και των ναυάρχων του.
Για τον υπό προθεσμία πρόεδρο Ερντογάν, δεν μαθεύτηκε ακόμη πώς θα τιμωρήσει όλους εκείνους, που τον οδήγησαν με τις προτάσεις τους στην ανείπωτη πανωλεθρία στον Εβρο.
Εκείνο που είναι ξεκάθαρο και θα αποτυπωθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος είναι ότι ο κομπορρήμων σουλτάνος την «πάτησε» από δυο γιους: Tον υιό COVID-19, τον κορονοϊό και τον υιό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τον Κυριάκο!
