Του Πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Θάνου, Εφημέριου Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
Η πέμπτη Κυριακή των Νηστειών, είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας, στο πρόσωπο της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίαςκαι μας περιγράφει τη θαυμαστή μεταστροφή της, από μια ζωή βουτηγμένη στην αμαρτία σε μία ζωή αγιότητας. Σε ηλικία δώδεκα ετών εγκατέλειψε τους γονείς της και πήγε στην Αλεξάνδρεια όπουσύντομα έπεσε στα δίχτυα της αμαρτίας. Έγινε πόρνη και παρέσυρε στην ανηθικότητα πολλούς ανθρώπους.
Έτσι έζησε για δεκαεπτά χρόνια, ώσπου παρακινούμενη από κάποιους προσκυνητές βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Θέλησε και αυτή να δει το Τίμιο Ξύλο που σταυρώθηκε ο Κύριος και προσπάθησε να μπει μέσα στο Ναό. Όσο όμως κι αν προσπαθούσε, μία μυστηριώδης δύναμη την κρατούσε έξω από το Ναό. Έτσι κατάκοπη παραιτήθηκε από την προσπάθεια και στάθηκε σε μία γωνιά της αυλής του Ναού.
Τότε, άγγιξε την καρδιά της ένα ψυχοσωτήριος λόγος που της έλεγε ότι η αμαρτωλή ζωή της ήταν η αιτία που της στερούσε την είσοδό της στο Ναό. Τότε, άρχισε να κλαίει από τα βάθη της καρδιάς της για τις μεγάλες αμαρτίες της. Μέσα από τα δάκρυά της είδε μπροστά της την εικόνα της Παναγίας και με λυγμούς την παρακάλεσε να της επιτρέψει την είσοδο στο Ναό, ενώ παράλληλα, της υποσχέθηκε ότι θα εγκαταλείψει την αμαρτωλή ζωή. Έτσι, μπαίνει στο Ναό και με βαθιά συντριβή προσκυνάει τον Σταυρό του Κυρίου. Από αυτή τη στιγμή η ζωή της παίρνει μία νέα τροπή.
Αγοράζει τρεις άρτους και αφού πέρασε τον Ιορδάνη έκανε σπίτι της την έρημο. Μοναδική της προστασία η Παρθένος. Σαράντα ολόκληρα χρόνια έζησε στην έρημο η οσία Μαρία. Τα πρώτα δέκα επτά, όμως, όσα και τα χρόνια που υπηρετούσε το διάβολο, ήταν και τα πιο δύσκολα, διότι έπρεπε να παλέψει με τους πειρασμούς του παρελθόντος της και να βγει νικήτρια.
Μετά από σαράντα χρόνια, θέλησε ο Θεός να φανερωθεί η Οσία και στους υπολοίπους ανθρώπους. Έτσι, όταν ο άγιος Ζωσιμάς ακολουθώντας τη συνήθεια της Μονής που ζούσε, πήγε στην έρημο για να περάσει τις σαράντα ημέρες προ του Πάσχα προσευχόμενος, εκεί είδε μία σκιά που θύμιζε ανθρώπινη μορφή και αφού την κατεδίωξε και της έδωσε το ράσο του, διότι ήταν γυμνή, έμαθε από την ίδια τα πάντα γύρω από τη ζωή της και τους ασκητικούς της αγώνες.
Την επομένη χρονιά και μετά από παράκληση της ιδίας της Οσίας, την συνάντησε και πάλι. Πήγε στον Ιορδάνη την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής. Τότε, η Οσία πέρασε τον ποταμό περπατώντας πάνω στο νερό. Ο άγιος Ζωσιμάς την κοινώνησε και αυτή με τον ίδιο τρόπο γύρισε πίσω στην έρημο.
Την τρίτη χρονιά πήγε και πάλι στο ίδιο μέρος που την πρωτοσυνάντησε και τη βρήκε νεκρή. Δίπλα της υπήρχε η εξής επιγραφή: «Αββά Ζωσιμά, Θάψον ώδε το σώμα της Αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ’ ην κοινώνησαν των αχράντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού».
Στο βίο της οσίας Μαρίας φαίνεται καθαρά πόσο μπορεί η αμαρτία να κυλήσει τον άνθρωπο στην έσχατη πτώση.Όπως καθαρά επίσης φαίνεται και το ότι όσο χαμηλά κι αν μας ρίξει η αμαρτία, και όσο αν απομακρυνθούμε από το Θεό, πάντα μα πάντα υπάρχει ελπίδα,οδός και τρόπος σωτηρίας. Δεν υπάρχει αμαρτία, όσο μεγάλη κι αν είναι, που να μην συγχωρεθεί από το Θεό.
Δεν υπάρχει πτώση ηθική ή πνευματική που να είναι τόσο φοβερή ώστε να μην υπάρχει ανόρθωση. Αρκεί να υπάρχει ειλικρινή μετάνοια. Και όταν λέμε ειλικρινή μετάνοια εννοούμε να συναισθανθούμε το μέγεθος των αμαρτιών μας, να λυπηθούμε γι’ αυτές, να κλάψουμε με καυτά δάκρυα, να μετανοήσουμε και να ακολουθήσουμε τον Κύριό μας.
Είναι η οριακή γραμμή ανάμεσα στην παλιά αμαρτωλή ζωή και στη νέα πορεία προς τη ζωή, προς τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και Θεό μας. Η πνευματική μεταμόρφωση θα γίνει ένα μεγάλο βήμα για να κερδίσουμε την αιωνιότητα. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με το Θεό για νέα ζωή. Σημαίνει ελπίδα. Σημαίνει συμφιλίωση με τον Κύριό μας με έργα αρετής που είναι αντίθετα με τα λάθη μας. Σημαίνει καθαρή συνείδηση, σημαίνει υπομονή. Αμήν
