Της Ελενας Αντωνοπούλου
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κάποιος αυτό που ζει όλος ο πλανήτης. Σε χώρες όπως η γειτονική μας Ιταλία υπάρχει το δίλημμα ποιος πρέπει να ζήσει η να πεθάνει. Ποιος θα σωθεί όταν οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας δεν φτάνουν ή τα μέσα που διαθέτουν δεν επαρκούν για όλους τους ασθενείς; Ο ηλικιωμένος ή ο πιο νέος;
Ποιος θα το αποφασίσει αυτό;
Φιλοσοφικά, ηθικά και θεολογικά ζητήματα. Θα ζήσουμε άραγε στη χώρα μας τέτοιες καταστάσεις; Οι ειδικοί λένε πως όχι, αρκεί βέβαια να τηρούμε τα μέτρα προστασίας και τους κανόνες όπως η Πολιτεία ορίζει και όχι να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του.
Εφαρμόζουμε λοιπόν αυτά που πρέπει γιατί και οι αντοχές της χώρας δεν είναι μεγάλες. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι γεγονός ότι κατασυκοφαντήθηκε και αποδυναμώθηκε την μνημονιακή δεκαετία. Δεν είναι εύκολα να δώσει λύσεις. Χρειάζεται στήριξη από το Κράτος μεγάλη για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Πολλά έπρεπε ήδη να είχαν γίνει εδώ και χρόνια…βέβαια δεν υπήρχαν πόροι το ξέρουμε. Τηρούμε λοιπόν όλοι μια υπεύθυνη στάση γιατί αν χρειαστεί το σύστημα να περιθάλψει μερικές εκατοντάδες δεν θα μπορέσει να το κάνει.
Και αν έρθει η δύσκολη ώρα όπως στην γειτονική μας χώρα να αποφασιστεί ποιους σώζω εάν οι ΜΕΘ είναι συγκεκριμένες και τα κρούσματα πολλαπλάσια τότε το δίλημμα θα είναι μεγάλο. Από μας λοιπόν εξαρτάται να μην βρεθούμε σε αυτή την κατάσταση, να διαλέξουμε τον έναν ή τους πέντε, τους πιο ηλικιωμένους ή τους πιο νέους. Ας προσέξουμε και ας βοηθήσουμε όσο μπορεί ο καθένας μας. Γιατί και η οικονομία μας δεν αντέχει άλλο.
