Από τον 19ο αιώνα στο σήμερα
Της Αθηνάς Λαοπόδη,
μέλους Συντονιστικού Νεολαίας Μαγνησίας ΣΥΡΙΖΑ
Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις για τα ανθρώπινα δικαίωμα στο σύνολο τους δεν έχουν φύλο, φυλή ή εθνικότητα . Παρόλα αυτά στις 8 Μαρτίου είναι γένους θηλυκού καθώς τιμούνται Παγκόσμια οι αγώνες των γυναικών για ίσα Δικαιώματα.
Η καθιέρωση μιας Παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας προτάθηκε πρώτη φορά από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910, με εισήγηση της Γερμανίδας Σοσιαλίστριας, Λουίζε Τσιτς και υποστηρίχθηκε από τη συνάδελφο σοσιαλίστρια και αργότερα κομμουνίστρια ηγέτιδα Κλάρα Τσέτκιν, με σκοπό να προωθήσει τον αγώνα των γυναικών για ίσα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του εκλέγειν.
Μετά από διάφορες αλλαγές το 1914, η Διεθνής ημέρα της γυναίκα καθιερώθηκε στις 8 Μαρτίου, καθώς ήδη είχε εδραιωθεί στις συνειδήσεις, λόγω των γεγονότων της 8ης του Μάρτη του 1857, όταν οι γυναίκες της κλωστοϋφαντουργίας έβγαιναν με μια μεγαλειώδη διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές. Η διαδήλωση εκείνη αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη βία, αλλά αποτελεί τον πρώτο σταθμό στην πάλη των γυναικών. Δύο χρόνια μετά, την ίδια ημέρα, όταν οι γυναίκες ξαναβγήκαν μαζικά στους δρόμους.
Χρόνια αργότερα, το 1917 στην πρωτεύουσα της Ρωσικής Αυτοκρατορία, Αγία Πετρούπολη, οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας διαδήλωσαν γεμίζοντας τους δρόμους όλης την πόλη. Οι γυναίκες έκαναν απεργία εκείνη την ημέρα για το “Ψωμί και την Ειρήνη” – απαιτώντας το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου, τον τερματισμό των ελλείψεων τροφίμων και το τέλος του τσαρισμού. Θεωρείται δε ένα από τα σημαντικότερα προεόρτια της Οκτωβριανής Επανάστασης που ακολούθησε.
Τα Ηνωμένα Έθνη ξεκίνησαν να γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στο Διεθνές Γυναικείο Έτος του 1975. Το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.
Σήμερα οι αγώνες των γυναικών για πλήρη ισότητα και κατάργηση κάθε έμφυλης διάκρισης και βίας συνεχίζονται. Η σύγχρονη γυναίκα καλείται να επιτελέσει ένα πολλαπλό ρόλο μέσα στη κοινωνία σε επαγγελματικό, κοινωνικό και οικογενειακό επίπεδο. Τα στατιστικά στοιχεία για την Ευρώπη και την χώρα μας καταδεικνύουν πως ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και σίγουρα όχι σπαρμένος με ροδοπέταλα, η συμμετοχή των γυναικών σε υψηλόβαθμα πόστα και πολιτικές θέσεις είναι αγγίζει μόλις 23% αντίθετα τα ποσοστά ανεργίας για τις γυναίκες σκαρφαλώνουν για τη χώρα μας στο 51%. Η χώρα μας είναι με βάση τα δεδομένα ουραγός στην ΕΕ ως προς την ισότητα των φύλων.
Αναφορικά με την έμφυλη βία τα στοιχεία προκαλούν παγκόσμια ανησυχία, καθώς καθημερινά συντελούνται πάνω από 100 φόνοι γυναικών ενώ 1 στις 3 γυναίκες έχει βιώσει κάποιου είδους βία στη διάρκεια της ζωή τους από άτομο του στενού τους περιβάλλοντος.
Το 70% των θυμάτων εμπορίας ανθρώπων είναι γυναίκες και κορίτσια και 3/4 από αυτές υφίστανται σεξουαλική εκμετάλλευση. Τέλος, μόνο 52% των έγγαμων ή σε σχέση γυναικών παίρνουν ελεύθερα τις δικές τους αποφάσεις για τις σεξουαλικές τους σχέσεις, την χρήση αντισύλληψης και την υγειονομική τους περίθαλψη, ενώ πάνω από 750 εκατομμύρια γυναίκες που ζουν σήμερα παντρεύτηκαν στη παιδική τους ηλικία.
Στην χώρα μας η προηγούμενη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μερίμνησε ουσιαστικά ώστε να βοηθήσει τη γυναίκα στις πολλαπλές αρμοδιότητες της στο κοινωνικό σύνολο με μια σειρά από μέτρα τα οποία περιλαμβάνουν :
μείωση κατά 50% τις ασφαλιστικές εισφορές για τις μητέρες ασφαλισμένες για ένα δωδεκάμηνο μετά τον τοκετό ή μετά τη λήξη της επιδότησης λόγω λοχείας και αυξήσεις στις συντάξεις χηρείας από το 50% στο 70%, καθώς και σε κάποιες άλλες βελτιωτικές ρυθμίσεις, όπως η κατάργηση των ηλικιακών ορίων ώστε να καταβάλλονται εφ’ όρου ζωής.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να υπενθυμίσουμε το γεγονός ότι στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόλις….5 γυναίκες σε σύνολο 50 στελεχών του Υπουργικού Συμβουλίου.
Ενθαρρυντική ,τέλος, παραμένει η πρόοδος σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου, αφού με την “Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης” καθιερώθηκε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο μέτρων για την πρόληψη της βίας, την υποστήριξη των θυμάτων και την τιμωρία των δραστών. Πρόκειται για Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης και πρόσφατα επικυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή και έγινε Νόμος του Κράτους.
