Του Δημήτρη Αντωνίου,
καθηγητή Αγγλικής, Β.Α., κατόχου Masters Παιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
aglo.academia@gmail.com
Πριν από περίπου ένα μήνα, και συγκεκριμένα στις 27-1-2020, ο φίλος μου, πατριώτης και συνάδελφος από την Καρδίτσα, ο Δημήτρης ο Ρίττας, γνωστός για τις θεατρικές του παραστάσεις και όχι μόνο, δημοσίευσε στην παρούσα στήλη ένα άρθρο υπό τον τίτλο «Το κορίτσι με το τσιγάρο». Το άρθρο του μου άρεσε από πολλές πλευρές, την εκπαιδευτική, την παιδαγωγική, την κοινωνική κλπ.
Σήμερα έρχεται η σειρά μου για μία πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία που έλαβε χώρα πριν από μερικές ημέρες και συγκεκριμένα μπροστά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο κτίριο Παπαστράτου επί της παραλίας.
Ήταν στις πρωινές ώρες που συνηθίζω να διασχίζω την παραλία του Βόλου σε όλο της το μήκος, εποχούμενος βεβαίως στο ευτελούς αξίας δίκυκλό μου, όταν ένα πλήθος παιδιών, κατά πάσα πιθανότητα δημοτικού, των οποίων ηγείτο μία κυρία, είτε δασκάλα, είτε καθηγήτρια γυμναστικής, η οποία λόγω του ηγετικού της ρόλου, χρησιμοποιούσε μία σφυρίχτρα δια της οποίας, προφανώς, αντικαθιστούσε τη φωνή της, αλλά έδιδε και το ρυθμό βηματισμού των μαθητών της.
Στάθμευσα το δίκυκλό μου και θαυμάζοντας τα πιτσιρίκια, τα οποία λατρεύω και με τα οποία πορεύτηκα αρκετές δεκαετίες της ζωής μου, ξαφνικά παρατήρησα πως η κυρία δασκάλα ή καθηγήρια γυμναστικής, βγάζοντας τη σφυρίχτρα από το στόμα της, ευθύς αμέσως τη θέση της σφυρίχτρας την καταλάμβανε ένα τσιγάρο, μακρύ, λευκό κατάλευκο το περίβλημά του και μαύρος κατάμαυρος ο καπνός του. Βλέπετε το κόντραστ μαύρο – άσπρο έχει τη γοητεία του. Σύννεφο ο καπνός του τσιγάρου, τα πιτσιρίκια άκουγαν μεν τη σφυρίχτρα αλλά ταυτόχρονα «θαύμαζαν» και το σύννεφο του καπνού το οποίο μου θύμιζε τη θεά Αθηνά, η οποία ικέτευε τον θεό Δία να επιτρέψει στον Οδυσσέα να επιστρέψει στην Ιθάκη και να πεθάνει στην πατρίδα του, έστω και αντικρίζοντας τον καπνό της πατρίδας του από μακριά να ανεβαίνει στους ουρανούς. «Και καπνόν αναθρώσκοντα εις γαίαν θανέειν ιμείρεται».
Αφήνοντας πίσω τη δασκάλα με τη σφυρίχτρα και το τσιγάρο, εγώ μεν κατευθύνθηκα προς ψαράδικα μεριά, η δε κυρία μετά των μαθητών της προς Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.
Μη έχοντας κάτι καλύτερο να σκεφτώ, ήρθε στη σκέψη μου η δασκάλα με τη σφυρίχτρα και το τσιγάρο. Εάν έπινα έναν καφέ με την εν λόγω κυρία θα της έλεγα: Κυρία μου, ως άτομο έχετε το δικαίωμα να καπνίζετε, να πίνετε, να κάνετε οτιδήποτε άλλο αλλά όχι μπροστά στα παιδιά των άλλων, αλλά ούτε και στα δικά σας εάν έχετε. Κυρία μου, είτε το θέλετε είτε όχι, είτε το συνειδητοποιείτε είτε όχι, οι δάσκαλοι είναι οι δεύτεροι γονείς όλων των παιδιών και είτε το διανοείστε ή όχι οι δάσκαλοι αποτελούν το πρότυπο για τα παιδιά. Και τι σημαίνει πρότυπο; Σημαίνει αυτό που και εμείς θα θέλαμε να γίνουμε, να μοιάσουμε να μιμηθούμε.
Η κ. Κεραμέως, υπουργός Παιδείας, καλόν θα ήτο διά μιας εγκυκλίου σε όλα τα δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα της χώρας, οι εκπαιδευτικοί να απαγορεύεται να καπνίζουν μπροστά στους μαθητές τους. Αλλά και οι γονείς θα έπρεπε να μην καπνίζουν μπροστά στα παιδιά τους. Δεν μπορούμε να λέμε στους άλλους να μην κάνουν αυτό που εμείς οι ίδιοι κάνουμε, είναι τόσο απλό.
