Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Περιμένω να γεννηθεί ένας νέος θρησκευτικός ηγέτης, διαπνεόμενος από αδογμάτιστο χριστιανισμό και ευρύτητα πνεύματος, αρετή και ρεαλισμό. Να προβεί σε μία διακήρυξη της πνευματικής ελευθερίας και, εκφράζοντας τη ρωμαλέα αντίδρασή του κατά του ορθολογισμού, να πραγματοποιεί έργα αγάπης, και η ευτυχία των πιστών του να φέρει το όνομα «Δύναμη». Να έχει μελετήσει με εμβρίθεια τα ανθρώπινα και να διακατέχεται από αποστολικό και αδελφικό πνεύμα. Θέλω να τον φανταστώ επί κεφαλής μιας ομάδας διανοητών, οι οποίοι θα προσπαθήσουν ν’ αναδείξουν, να προικίσουν, θα έλεγα, όλοι μαζί,μέσα από αναπόφευκτες, αλλά καλής πίστης αντεγκλήσεις, τις νέες γενιές των πιστών.
Μαζί με τις νέες γενιές να εισάγουν κι εμάς σ’ έναν νέο τρόπο αντίληψης της θρησκείας, για ν’ αντιληφθούμε όλοι καλύτερα τον άνθρωπο, τις νέες του ανάγκες, τις υπαρξιακές του αγωνίες.
Ο νέος κόσμοςέχασε την αφοσίωσή του σε μία ορισμένη θρησκεία και αναζητεί πια να υψωθεί, μέσα από οράματα και σκέψεις, για να πλησιάσει την ωραιότητα και την αγιότητα. Περιμένω να γεννηθεί ένας νέος θρησκευτικός ηγέτης, ασυμβίβαστος, οραματιστής, μαχητικός, έτοιμος ν’ ανταποκριθεί σ’ αυτή την ηθική απαίτηση: Να διευρύνει όλους τους τομείς τής διακονίας του, να διανοίξει νέους ορίζοντες σε θέματα ανθρωπιστικής και θεολογικής παιδείας, υπηρέτης τής θείας δικαιοσύνης, διεισδυτικός παρατηρητής και εμψυχωτής τού κλήρου. Να πιστεύει ότι αποστολή τού κλήρου είναι να προσωποποιεί τη θεία τελειότητα και να χρησιμοποιεί τη θεία έμπνευση για το καλό όλων. Με τη βοήθεια του κλήρου ν’ αναπτύξει ένα θρησκευτικό σύστημα, στο οποίο να προορίζει τον πρώτο ρόλο στην Ορθοδοξία.
Να δώσει νόημα στον ανόητο τρόπο ζωής των διεφθαρμένων, των καλοζωισμένων, των κακομαθημένων. Μου είχε εξομολογηθεί, κάποτε, ένας ταπεινός παπάς: «Η καρδιά μου ποθεί τις τρικυμίες». Έναν τέτοιο θρησκευτικό ηγέτη θα ήθελα, που να θεωρεί το θάνατο και τους μεγάλους ιστορικούς συνταραγμούς ως πηγές νέας και υψηλής έμπνευσης.
Ένας τέτοιος ηγέτης, απευθυνόμενος στους άπιστους, στους λιγόψυχους και τους σκλάβους τού πλούτου, να τους παροτρύνει να ενωθούν με τη μητέρα Εκκλησία, την Πατρίδα και την Οικογένεια και να εκφράσουν περιφρόνηση για τη ματαιοδοξία τού ανθρώπου. Να πούνε όλοι με μία φωνή: «Ο άνθρωπος είναι το άρρωστο όνειρο της φύσης».
Αυτόν τον άνθρωπο να συμβουλεύσουν να απαρνηθεί το Εγώ του και να προσπαθήσει να ενωθεί με την παγκόσμια ψυχή. Έτσι, θα μπορέσει να διεισδύσει στο κοσμικό σύμπαν, που είναι και το πνεύμα τής φύσης, έναν σπινθήρα τής οποίας βρίσκουμε στο βάθος τής ανθρώπινης ψυχής. Και με τη μορφή μιας ξαφνικής θύελλας, θα φανταστούμε, τότε, το θείο και το ανθρώπινο πάθος ως μία αποκάλυψη μυστική τού σκοτεινού αρχέγονου χάους.
Γι αυτό, ακόμα και ο θάνατος, για μία νέα, αναγεννημένη ψυχή, έχει κάποιο έκπαγλο κάλλος. Αν αγαπήθηκε κι αγάπησε(ό,τι κι αν αγάπησε) η ψυχή αυτή, πεθαίνει ευτυχισμένη στην αγκαλιά του…
