Από τον Γιώργο Παπαδόπουλο λάβαμε και δημοσιεύουμε την εξής επιστολή, με αφορμή άρθρο του Γ. Μασσαβέτα:
Αξιότιμε κύριε Μασσαβέτα, διάβασα με σχετική απάθεια την πρόθεση εισαγωγής του μαθήματος της αγγλικής γλώσσας στο νηπιαγωγείο, άλλωστε ο προσδιορισμός «εκπαιδευτική» κοινότητα αντί για «διδακτική» κάνει εύκολα αντιληπτό το πώς εννοούν οι εμπλεκόμενοι το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία των πολιτών (κάτι σαν τους εκπαιδευτές σκύλων). Διάβασα στο ρεπορτάζ της κυρίας Χάνου σχετικά με μία ημερίδα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (20/2/20 σελ. 11), για τη διοργάνωση της οποίας συνεργάστηκε πληθώρα θεσμών – φορέων, πχ unicef, δήμος, ΕΕ κ.λπ.
Ο πανεπιστημιακός Γιώργος Ανδρουλάκης κατέληξε επιχειρηματολογώντας: «Ολες οι έρευνες των τελευταίων ετών δείχνουν ότι όσο καλύτερα μιλά κανείς τη μητρική γλώσσα, τόσο καλύτερα θα τα πάει και στην εκμάθηση δεύτερης γλώσσας». Αν είναι έτσι, γιατί να ξεκινήσουν τα μαθήματα της αγγλικής από τα νήπια; Και αν υπάρχουν τέτοιες έρευνες, αυτές αφορούν μόνο σε αλλοδαπούς; Τα Ελληνάκια, καθότι μακρινοί απόγονοι του Περικλέους, δεν επηρεάζονται αρνητικά από την προσπάθεια εκμάθησης δεύτερης γλώσσας πριν ολοκληρώσουν αυτή της μητρικής τους; Το τραγικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ούτε η ακαδημαϊκή κοινότητα προβληματίστηκε από το οξύμωρο, ούτε οι παρευρισκόμενοι οι οποίοι ανάθεμα τι άκουσαν και τι κατάλαβαν μέσα στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να εγκλιματιστούν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ξεχείλιζε κύρος και λογική. Αλλαξαν οι μόδες και τα ταμπού, αλλά η μέθοδος καλά κρατεί. Παλαιά οι «άτακτες και άτακτοι» κρύβονταν πίσω από θεατρινίστικες εκδηλώσεις πίστης (μεγαλόσταυροι κλπ), οι επιτήδειοι πίσω από πατριωτικές ευαισθησίες κλπ, σήμερα τα τσόκαρα κρύβονται πίσω από τον θαυμασμό του ακαδημαϊκού λόγου.
