Της Έλενας Αντωνοπούλου
Η βία, που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα στα σχολεία, είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που δεν μπορεί να αναλυθεί σε λίγες γραμμές. Λένε οι ειδικοί ψυχολόγοι ότι κάθε κοινωνία έχει τα επίπεδα βίας που της αναλογούν. Ούτε ένα έγκλημα περισσότερο, ούτε ένα λιγότερο. Το θέμα δεν είναι μόνο τα περιστατικά της βίας, αλλά πολλές φορές η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζονται. Καθημερινά διαβάζουμε για περιστατικά βίας και εκφοβισμού στα σχολεία κάτι που φάνταζε αδιανόητο τα προηγούμενα χρόνια. Μια θλιβερή νέα πραγματικότητα που έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες. Εκφοβισμοί, ξυλοδαρμοί, ψυχολογική βία, απειλές ακόμη και μαχαιρώματα βρίσκονται πλέον στην ημερήσια διάταξη. «Αν γύριζες σήμερα 100 σχολεία θα είχες 100 διαφορετικές ιστορίες με κρούσματα βίας και απειθαρχίας με πρωταγωνιστές σε αυτά συχνά και τους γονείς των μαθητών», διαβάζουμε ότι δηλώνει λυκειάρχης στην Αθήνα σε συνέντευξή του.
Η υπουργός Παιδείας επισκέφτηκε το σχολείο, όπου σημειώθηκε το περιστατικό. Το υπουργείο Παιδείας διαμηνύει ότι θα είναι αμείλικτο απέναντι στα φαινόμενα αυτά και προαναγγέλλει μέτρα για τον περιορισμό τους, όπως η καθιέρωση του θεσμού του «Δασκάλου Εμπιστοσύνης», η εισαγωγή θεματικών ενοτήτων με στόχο την καλλιέργεια του αλληλοσεβασμού και η σύσταση ειδικών ομάδων.
Οι προθέσεις μπορεί να είναι καλές, ωστόσο τα μέτρα αυτά δεν ξέρουμε αν θα είναι αποτελεσματικά. Η έξαρση της εγκληματικότητας δεν αφορά μόνο τα σχολεία. Έχει βαθιές και σύνθετες αιτίες στην κοινωνία. Θέλει πολύ μεγάλη ανάλυση στην οποία θα επανέλθουμε.
Σίγουρα, όμως, αυτή η βία αποτελεί σύμπτωμα μιας κοινωνίας η οποία μοιάζει να έχει χάσει εδώ και καιρό τον στόχο και τον προσανατολισμό της.
