Του Δημήτρη Αντωνίου, Καθηγητή Αγγλικής
Β.Α., Kατόχου MastersΠαιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
aglo.academia@gmail.com
Πολύ πρόσφατα στην Αθήνα συνελήφθη κάποιος αστυνομικός, θα μπορούσε να είναι και γιατρός ή μηχανικός ή οποιουδήποτε άλλου επαγγέλματος. Ο αστυνομικός χρησιμοποιώντας το υπηρεσιακό του όπλο διέπραξε έναν αριθμό ληστειών και καθώς ομολόγησε στους συναδέλφους του η αιτία της παράνομης πράξεώς του ήταν ο τζόγος.
Εάν οποιοσδήποτε ρίξει μια ματιά στο ίντερνετ – διαδίκτυο, κάτω από τον τίτλο τζόγος, θα βρει πληθώρα άρθρων που αναφέρονται στο θέμα πώς ξεκινά το πρόβλημα, πως εξελίσσεται και πώς θεραπεύεται.
Η άσκηση αυτού του «σπορ», διότι έτσι χαρακτηρίζεται στην αρχή, μπορεί να εξελιχθεί σε πάθος, ψυχική ασθένεια, χρόνιο πρόβλημα με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τον παίκτη όσο και για την οικογένειά του και το περιβάλλον του.
Το αίσθημα ή η προσδοκία –λαχτάρα του παίκτη είναι η άμεση ικανοποίηση, emmediate reward or gradification που θέλει να ικανοποιήσει κερδίζοντας κάποιο ποσό χρημάτων άμεσα. Φυσικά η μόνιμη προσδοκία είναι πάντα να κερδίσει το μεγάλο ποσό που θα λύσει όλα τα προβλήματά του διά βίου.
Φυσικά ο καθημερινός βομβαρδισμός από τηλεοράσεως όχι μόνο ενισχύει το πάθος – ασθένεια των παικτών, αλλά συστηματικά και αλάνθαστα εθίζει –conditions τα θύματα και πολλές φορές ανεπανόρθωτα.
Μία γνωστή μου κυρία κάποτε μου ζήτησε ένα μικρό ποσό χρημάτων το οποίο της έδωσα διότι δεν γνώριζα για ποιο σκοπό το χρειαζόταν. Ο δανεισμός επαναλήφθηκε μερικές φορές, αφού πρώτα ξεχρεωνόταν το προηγούμενο χρέος, αλλά καθώς διεπίστωσα αργότερα η κυρία διακατέχετο από τη συγκεκριμένη ασθένεια, οπότε όταν πληροφορήθηκα και κατόπιν κάποιας νουθεσίας, παραιτήθηκα. Άλλωστε το τονίζει και ο Απόστολος Παύλος «μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Μάλιστα σε μία συγκεκριμένη φάση η εν λόγω κυρία έκανε και την εξής «αξιοθαύμαστη» ερώτηση: «Ε, δεν θα μου κάτσει και μία φορά; Μόνο μία φορά θέλω». Προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εκνευρισμό μου και την αγανάκτησή μου απήντησα στην κυρία: «Μάλιστα κυρία μου, εσύ και μερικά άλλα εκατομμύρια Ελλήνων και εκατοντάδων εκατομμυρίων ανά τον κόσμο εύχονται και ελπίζουν ακριβώς το ίδιο». Έπαψα να επικοινωνώ με την εν λόγω κυρία αλλά από τρίτους πληροφορήθηκα πως εγκατάλειψε το άθλημα.
Ο ΟΠΑΠ με απόλυτη βεβαιότητα, διαθέτει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως για διαφήμιση των διαφόρων παιγνίων. Τα θύματα δεν είναι αραιά και πού αλλά εκατοντάδες, τα οποία δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητος.
Μήπως το Υπουργείο Παιδείας αλλά και της Υγείας θα έπρεπε να λάβουν κάποια μέτρα; Φυσικά τα έσοδα του κράτους από τα τυχερά παιχνίδια ανέρχονται σε αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Μόνο το 2019 οι φίλοι των παιγνίων, κοινώς τζογαδόροι, κατ’ άλλους κορόιδα, «επένδυσαν» 20 δισεκατομμύρια ευρώ, καθώς φαίνεται το ποσό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Το κράτος πρώτα σκέπτεται για το κράτος και κατά συνέπεια και κάθε οικογένεια και κάθε νοικοκυριό θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για τα του οίκου του και των μελών του.
Ως μία δασκαλίστικη συμβουλή θα συμβούλευα τους πληγέντες του αθλήματος να συμβουλευτούν κάποιο ψυχολόγο ή ψυχίατρο προκειμένου να δεχθούν τη δέουσα θεραπεία και ας ελπίσουν την απεξάρτησή τους από το πανάκριβο άθλημα.
