Της Έλενας Αντωνοπούλου
Η τηλεόραση είναι ένα από τα σημαντικότερα μέσα προβολής του κυβερνητικού έργου ή καλύτερα προβολής της πολιτικής γενικότερα και φυσικά και το ραδιόφωνο και τα ηλεκτρονικά μέσα. Ομως, η εικόνα γενικά επηρεάζει πιο πολύ.
Τα στελέχη που επιλέγονται σε κυβερνητικές θέσεις διαχρονικά και όχι μόνο στην παρούσα χρονική συγκυρία, θα είναι προτιμότερο να παρεμβαίνουν με μέτρο και μόνο όταν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, στην κατάλληλη χρονική στιγμή.
«Για όσα δεν μπορείς να μιλάς, καλύτερα να σωπαίνεις». Δεν χρειάζεται να έχει μελετήσει κανείς Βιτγκενστάιν για να κατανοήσει την αυτονόητη αυτή αλήθεια, η οποία, ωστόσο, φαίνεται ότι δεν ισχύει για κάποιους.
Αυτό συμβαίνει χρόνια και δεν είναι τωρινό φαινόμενο όπως ανέφερα. Πολλά στελέχη, που έχουν υπεύθυνες θέσεις, όταν εμφανίζονται δημόσια, η εικόνα τους προκαλεί δικαιολογημένα την υποψία ότι οι παρεμβάσεις τους αποτελούν συχνά αυτοσκοπό και όχι μέσο για να συνεισφέρουν εποικοδομητικά στον δημόσιο διάλογο και στην ενημέρωση του πολίτη. Αρκετές φορές δε, οι τοποθετήσεις τους είναι ασαφείς και δεν διαφωτίζουν. Σπανίως απαντούν επί της ουσίας σε αυτά που τους ρωτούν και έχουν έλλειψη επιχειρημάτων τις περισσότερες φορές.
Κάποιοι δίνουν την εντύπωση ότι δεν γνωρίζουν σε βάθος τα θέματα και δεν είναι εξοικειωμένοι με το αντικείμενο και προβαίνουν σε γενικόλογες και αόριστες τοποθετήσεις. Το βλέπουμε και τελευταία με τα ελληνοτουρκικά. Αποφεύγουν να μιλήσουν για όσα πρέπει να μιλήσουν και μιλούν για πράγματα για τα οποία δεν θα έπρεπε να μιλούν.
Ο καλοπροαίρετος ακροατής – τηλεθεατής μένει με απορίες από αυτές που αρχικώς είχε. Επιπλέον, δημιουργούνται θέματα που δεν υπάρχουν προκαλώντας αχρείαστη φθορά στην κυβέρνηση. Η συνέχεια είναι γνωστή: Εξηγήσεις για τις παρεξηγήσεις με διευκρινιστικές δηλώσεις, διαρροές και διαψεύσεις.
Το φαινόμενο έχει να κάνει γενικότερα με την ποιότητα του πολιτικού λόγου, την οποία έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια. Καλό θα είναι όμως να γίνονται οι συστάσεις εκεί που πρέπει. Τα κυβερνητικά στελέχη είναι προτιμότερο να παρεμβαίνουν με μέτρο και μόνο όταν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, στην κατάλληλη χρονική στιγμή, γιατί όπως λέμε όλοι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει ή κρείττον του λαλείν το σιγάν.
