Του Γιάννη Πολυχρονάκη
Τις πρώτες μέρες κάθε μήνα, την ησυχία του πρωινού καφέ στην παραλία, διαταράσσει η εισβολή του μαθητικού παιδόκοσμου και των καθηγητών τους. Τα καφενεία κατακλύζονται. Οι παραγγελίες βροχή. Οι σερβιτόροι τρέχουν αγχωμένοι να φέρουν φραπέδες, WiFi και τάβλι.
Οι ξένοι τουρίστες απ’ τα κρουαζιερόπλοια παρατηρούν με απορία το, άγνωστο σ´ αυτούς, φαινόμενο. Υποθέτουν, φαντάζομαι, πως η εικόνα αυτή κάποιον εκπαιδευτικό σκοπό εξυπηρετεί. Η αλήθεια είναι πως η ίδια απορία βασανίζει και μας, που δεν θέλουμε να δεχτούμε πως πρόκειται για ομαδική κοπάνα, αλλά και δεν τολμάμε να διακόψουμε τη σύσκεψη των καθηγητών.
Τί θα ρωτούσαμε; Τί εκπαιδευτικό νόημα έχουν οι καθ´έξιν εκδρομές στην παραλία; Γιατί όχι στα μουσεία; Στο Αρχαιολογικό, με τη σύγχρονη δομή του και τον μυκηναϊκό τάφο που βρέθηκε τελευταία. Στο μουσείο Τσαλαπάτα, στο μουσείο Πόλης, στους αρχαιολογικούς χώρους Γορίτσας, Διμηνίου, με τους δύο μυκηναϊκούς τάφους, Σέσκλου, Αμφανών, Νέας Αγχιάλου, στα τείχη της Αρχαίας Δημητριάδας, στα θέατρα Δημητριάδας και Φθιώτιδων Θηβών, στο μουσείο Αλμυρού, (δωρεά της περίφημης Φιλαρχαίου Εταιρείας Αλμυρού προς το δημόσιο). Είμαστε ο μόνος νομός στη χώρα με δύο αξιόλογα Αρχαιολογικά Μουσεία. Αλλά και στις λίμνες Ζιρέλια με τον νεολιθικό οικισμό, τους μυκηναϊκούς τάφους Πτελεού, το νυμφαίο μετά το Αχίλλειο. Και εκτός νομού Αρχαιολογικό και Πινακοθήκη Λάρισας, Μετέωρα, Δελφοί κλπ όλα αυθημερόν.
Θέλω να πιστεύω πως δεν θα είναι δύσκολη μια ξενάγηση από τους καθηγητές τους και μάλιστα πως θα έχει ενδιαφέρον για τους νεότερους απ´ αυτούς.
Για να μην τα γνωρίσουν όλα αυτά τα παιδιά μας γηράσκοντες όπως εμείς!
