Με αφορμή την εκλογή της Προέδρου της Δημοκρατίας.
Της Έλενας Αντωνοπούλου
Είναι μια ιστορική στιγμή για την Ελληνική Δημοκρατία. Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι γεγονός. Η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου από τις 13 Μαρτίου θα είναι κάτοικος της Ηρώδου Αττικού και σπάει το πολιτειακό άβατο στη χώρα μας.
Έχουμε μια συναίνεση των κομμάτων σε ένα σημαντικό θέμα, αλλά για κάτι που δεν αφορά άμεσα στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας αν σκεφτεί κανείς ότι οι αρμοδιότητες του ΠτΔ είναι ελάχιστες.
Δεν υπήρξε άλλη υποψηφιότητα και τα θετικά σε αυτή τη συναίνεση τα πιστώνεται ο πρωθυπουργός… εκτός από την πρόταση του κ. Βαρουφάκη που δεν είναι άξια σχολιασμού.
Έπρεπε λοιπόν να φτάσουμε στο 2020 για να έχει στην Ελλάδα η γυναίκα μία τόσο σημαντική θέση; Έτσι φαίνεται…
Σε άλλες χώρες, οι γυναίκες εδώ και δεκαετίες έχουν κερδίσει μάχες στην κοινωνία, έχουν αναλάβει κορυφαίες θέσεις εξουσίας στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.
Η Βρετανία είχε πριν από 40 χρόνια γυναίκα πρωθυπουργό, την Θάτσερ τη σιδηρά κυρία που άφησε εποχή. Στη Γερμανία κυριαρχεί η Ανγκελα Μέρκελ εδώ και 20 χρόνια.
Μέχρι και στην… τριτοκοσμική Τουρκία είχαν εκλέξει γυναίκα πρωθυπουργό το 1993, την Τανσού Τσιλέρ.
Στις ΗΠΑ η Χίλαρι Κλίντον πήρε περισσότερες ψήφους από τον Τραμπ και θα μπορούσε να είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος αν δεν ήταν έτσι όπως είχε το εκλογικό σύστημα.
Να μη μιλήσουμε για προσωπικότητες όπως η Ιντιρα Γκάντι,η Εβίτα Περόν, η Γκόλντα Μεγιρ στο Ισραήλ και άλλες, ή γυναίκες που κυριαρχούν στις επιχειρήσεις ή σε πολύ σημαντικά πόστα (Ούρσουλα Φον Ντερ Λάινερ, Λαγκάρντ και πρωθυπουργοί).
Στην Ελλάδα μόλις σήμερα πανηγυρίζουμε για μια γυναίκα η οποία εκλέγεται Πρόεδρος, έστω κι αν το Σύνταγμα δεν της επιτρέπει περισσότερα από έναν διακοσμητικό ρόλο.
Πάντως και στη σημερινή κυβέρνηση ελάχιστες είναι οι γυναίκες που κατέχουν θέση ευθύνης.
Ποια είναι όμως η πραγματική θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία; Δυστυχώς δεν θα έλεγα ότι είναι θετικό το πρόσημο.
Εχουμε γυναίκες με ελάχιστα δικαιώματα ακόμη σε κλειστές κοινωνίες της επαρχίας.
Εχουμε γυναίκες που ακόμη και αν έχουν όνειρα κάποιοι άγραφοι κανόνες τα περιορίζουν.
Εχουμε γυναίκες, μητέρες κι εργαζόμενες οι οποίες δεν απολαμβάνουν των προνομίων που θα έπρεπε, ούτε φυσικά της αναγνώρισης. Έχουμε γυναίκες που εκτός από την τεκνοποίηση οι σύντροφοι τους δεν επιτρέπουν δεύτερη σκέψη….
Στο πρόσωπο της πρώτης προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, η ελληνική κυβέρνηση σωστά επέλεξε να τιμήσει τη γυναίκα εργαζόμενη, τη μορφωμένη, την άξια.
Όμως καλό θα ήταν να μειώσουμε και τις ανισότητες που υπάρχουν δυστυχώς πολλές ακόμη.
Και αυτές αφορούν την αμοιβή, τα κίνητρα που δίνει το κράτος για να κάνουν τα νέα ζευγάρια παιδία σε τι ποσοστό κάποιος εργοδότης εμπιστεύεται μια γυναίκα για ανώτερη διευθυντική θέση, Ποια είναι τα κίνητρα για να μην εγκαταλείψει μια γυναίκα την καριέρα της όταν παράλληλα ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών της και ποιες είναι εκείνες οι πρωτοβουλίες αλλά και οι προβλέψεις ώστε οι γυναίκες να μην αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα σεξουαλικής και άλλης εκμετάλλευσης ακόμη και μέσα στην ίδια την οικογένεια.
Εχει πολλά ακόμη να βελτιώσει η ελληνική κοινωνία για να καταργήσει τις διακρίσεις και να δώσει ισότιμο ρόλο στις γυναίκες. Αυτονόητος πρέπει να είναι ο σεβασμός από τον άντρα. Και φυσικά αυτό πρέπει να ξεκινάει και μέσα από το σπίτι του καθενός… ο σεβασμός προς τη μητέρα, τη γιαγιά, τη σύζυγο, τη σύντροφο, τη συνάδελφο, ακόμη και την αντίπαλο στον εργασιακό χώρο. Πίστευα και πιστεύω ότι όσο υπάρχει η ποσόστωση η ισότητα δεν είναι δεδομένη, από την άλλη αν δεν υπήρχε η ποσόστωση δεν θα υπήρχε και… γυναικεία συμμετοχή: «Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα» έλεγε ο Καζαντζάκης… ας ελπίσουμε η ανάληψη των καθηκόντων της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας να είναι ο φάρος για το ξεκίνημα μιας πραγματικής ισότιμης πορείας και των δύο φύλων στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στη χώρα μας όπως αλλού.
