Του Πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Θάνου,
Εφημέριου Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
Αυτό που συνέβαινε στις όχθες του Ιορδάνη, δεν είχε ξαναγίνει.. Λαοθάλασσα! Πήγαιναν κι ερχόταν ο κόσμος. Έμεναν, άκουγαν το κήρυγμα και βαπτιζόταν στον ποταμό. Η έρημος είχε μεταβληθεί σε ολόφλογο καθαρτικό καμίνι πίστεως, ευλάβειας και μετανοίας.
Μα τι συνέβαινε, λοιπόν; Ποιος τάχα να ήταν αυτός που ύψωνε τη φωνή του κι έκανε τόση εντύπωση και τραβούσε το λαό; Ένας άνθρωπος χλωμός, ήρεμος με πτωχικό χιτώνα. Τρέφεται απέριττα και ασκητικά. Αυτός είναι ο άνθρωπος που έχει προκαλέσει το σεισμό. Κηρύττει «βάπτισμα μετανοίας». Υπόσχεται ότι όπου να ‘ναι «έρχεται ο ισχυρότερος», ο οποίος θα βαπτίσει τον κόσμο όχι πια με νερό, αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Και τρέχουν οι Ιουδαίοι με συντετριμμένες τις ψυχές. Μετανοούν. Περιμένουν…
Ήταν κάτι το καταπληκτικό στ’ αλήθεια. Μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, μέσα σε εκείνη τη χαλασμένη εποχή και τα παρηκμασμένα ήθη, να παρουσιαστεί αυτός ο πνευματικός συναγερμός. Από έναν άνθρωπο. Από μία φωνή! Γιατί ο άνθρωπος που μιλούσε δεν ήταν συνηθισμένος. Ήταν Άγιος. Ήταν ο Τίμιος Πρόδρομος! Με τη βαθιά του ευλάβεια και πίστη, με τη νηστεία και την αγνότητά του, με την εκπληκτική ταπείνωσή του. Πως, λοιπόν, να μη δημιουργηθεί ο συναγερμός; Πώς να μην πνεύσει στις ψυχές το Άγιο Πνεύμα;
Καθώς υποδεχθήκαμε το νέο έτος, όλοι μας ευχηθήκαμε να είναι ευτυχισμένο, σωτήριο για την αναστατωμένη εποχή μας. Συνάμα, όλοι ανανεώσαμε κάποιες αποφάσεις. Να δουλέψουμε για το καλό, να κάνουμε κάτι έτσι ώστε να γκρεμιστούν τα αδιέξοδα του αθεϊσμού και της υλοφροσύνης.
Ωστόσο, γεννάται ένα ερωτηματικό. Ενώπιον του χειμάρρου του κακού, των μεθυσμένων μαζών στην παντοδυναμία επιτελικών κέντρων που μεθοδεύουν τη σήψη, τι θα μπορέσω – ένας εγώ – να κάνω; «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» θα γίνει η φωνή μου. «Φωνή βοώντος…». Έχει πλέον καθιερωθεί σαν παροιμία. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Κι όμως. Η ίδια φράση μας αφυπνίζει και μας ελέγχει. Εκείνη η πρώτη φωνή πως μπόρεσε κι έφερε χαλασμό; Πως μπόρεσε κι άνοιξε δρόμο στις ψυχές και πέρασε ο Μεσσίας με το φως του;
Αγαπητοί μου. Τόσο κόσμος ήταν κρυμμένος. Ακόμη και τελώνες και στρατευμένοι στους Ρωμαίους είχαν προστρέξει και ζητούσαν ταπεινά οδηγίες για μία θεάρεστη ζωή. Ναι! Υπάρχουν ψυχές καλοπροαίρετες. Κρυμμένες, μα πολλές. Υπάρχουν αδελφοί που περιμένουν! Αν στη φωνή μας διαπιστώσουν ειλικρίνεια, ζήλο, πίστη φλογερή και ταπείνωση θα τρέξουν να ανταποκριθούν. Μην αμφιβάλλετε. Αυτό ψάχνουν. Όλοι είναι έτοιμοι να ασπασθούν «την οδόν Κυρίου».
Όποτε, δεν πρέπει να διστάζουμε. Να υψώσουμε κι εμείς φωνή. Στην εργασία μας. Στην οικογένειά μας. Στην κοινωνία ολόκληρη. Φωνή με λόγο, αλλά και με χριστιανική ζωή. Και τότε θα γίνει νέο καλό ξεκίνημα. Θα συναχθούν πλήθος οι καλοπροαίρετες ψυχές. Και θα είναι ανοικτός, έτοιμος πια ο δρόμος για να περάσει Εκείνος και να φέρει κάτι ολότελα καινούργιο και ωραίο στη νέα χρονιά. Στην ίδια τη ζωή μας. Αμήν.
