Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Δεν ξέρω και σίγουρα έχω μια περίεργη αίσθηση, ότι αυτή η νεογέννητη χρονιά 2020 έχει κάτι παράξενο, θυμίζει, όπως παλιά, αλλά και τώρα ακόμη τα εικοσάρια τα έπαιρναν οι πολύ ευφυείς άνθρωποι στο γυμνάσιο, το λύκειο και στο πανεπιστήμιο, αλλά δίπλα – δίπλα, πλάι -πλάι δημιουργούν μια αίσθηση ευεξίας. Δεν είναι προσωπική μου ιδέα γιατί και με άλλους συνομήλικους ανθρώπους των γραμμάτων, της κουλτούρας υπάρχει αυτή η αίσθηση, το μέλλον από τα δύο εικοσάρια θα φέρει καλό!!! Τώρα εμείς προσπαθούμε να δώσουμε αυτή την ερμηνεία γιατί κουραστήκαμε, καταπονηθήκαμε να μη βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ. Φυσικά, εννοείται, ότι το παγκόσμιο σύστημα κινείται με περίεργους ρυθμούς, κράτη που ήταν οι κύριοι υποκινητές και αποφασίζουν για τις τύχες των πολιτών τώρα φαίνονται πιο διαλλακτικά, πιο λογικά.
Αλλά ας αφήσουμε τους ξένους λαούς και να στραφούμε στα δικά μας. Οταν ακούς ότι η κ. Ρηνιώ ήταν μόνη της στο μικρό νησάκι και δείχνει τέτοια λεβεντιά και ανάστημα ως αρνήθηκε να ακολουθήσει τον διασώστη που πήγε να τη φέρει κοντά στους δικούς της. Οταν διαβάζεις, αυτό και αν είναι αδιανόητο, ότι σοβαροφανείς άνθρωποι φορούν τον μανδύα της υποκρισίας, ζώνονται τις ποδιές και προσφέρουν υπηρεσίες στα συσσίτια που εξασφαλίζουν τον επιούσιο για όσους τον στερούντα κι από την άλλη πλευρά τα χέρια της προσφοράς είναι χέρια αρπακτικά που γυρίζουν από το άλλο μέρος και σκορπίζουν τον θάνατο, τη σύγχρονη λαίλαπα των ναρκωτικών, μένεις με το στόμα ανοιχτό.
Μήπως έφθασε η ώρα να γυρίσουμε σελίδα, να αφήσουμε κατά μέρος τις γκλαμουριές και τα εορταστικά κομφετί και κυρίως οι νέοι άνθρωποι να μαζευτούν στα σπίτια τους, να γίνουν πιο αισιόδοξοι, ν’ ατενίσουν την καινούργια χρονιά με άλλο μάτι, ανθρώπινο, να ψάξουν μέσα τους και σίγουρα θα βρουν στοιχεία καλοσύνης, να μην υποκύπτουν στην καθυπόταξη του χρήματος, αλλά να το μεταχειρίζονται σαν εργαλείο που θα τους κάνει πιο ανθρώπινους. Θέληση και δύναμη θέλησης για να ατενίσουμε τα δύο 20.
