ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Επιτέλους, φτάνουν πια οι βρισιές κατά των αστυνομικών μας οργάνων

επιτέλους-φτάνουν-πια-οι-βρισιές-κατά-263322

Του Σεραφείμ Αθανασίου

Βουλευτίνα η Τίνα Κασιμάτη και το κρατικό υπηρεσιακό αυτοκίνητο κατά βούληση την πηγαινοφέρνει πότε στον Ναό της Δημοκρατίας, πότε για ψώνια, πότε στο σπίτι της ή αλλαχού, ενώ εμείς οι πληβείοι, που μας έχουν χορτάσει κουτόχορτο, καταβάλλουμε τις όποιες δαπάνες προσωπικές και κίνησης του υπηρεσιακού αυτοκινήτου.

Και πέρα όλων αυτών έναν φρουρό τάξεως κάποιας ελληνικής γειτονιάς (τον οποίο εμείς επίσης πληρώνουμε) από εκεί τον πήραμε και στην Τίνα Κασιμάτη τον προσκολλήσαμε, προκειμένου και επί 24ώρου βάσεως να την προσέχει, να τη συνοδεύει παντού για να μη της λείψει τρίχα από το όμορφο κεφάλι της και σε ενδεχόμενο κίνδυνο έχει την εντολή, ο αποσπασθείς από τη γειτονιά φρουρός, να θυσιάσει ακόμη και τη ζωή του και τούτο γιατί ο εκπρόσωπος όλων μας έχει, κατά πως λένε οι νόμοι, μεγαλύτερη αξία από φρουρό τάξεως που ανά πάσα στιγμή μπορεί, εκτελώντας το καθήκον του, να πάρει βίαια το μονοπάτι της αιώνιας φυγής του.

Και αυτά τα πιο πάνω τα γνωρίζει καλά η Τίνα Κασιμάτη βουλευτίνα του Ελληνικού Κοινοβουλίου και που κάθε μέρα έχει δίπλα της, πλάι της, μέσα στο σπίτι της, μέσα στο αυτοκίνητό της, στην αυλή του σπιτιού της, στα ψώνια της ή και όπου αλλού χρειαστεί τον φρουρό της, τον φύλακα άγγελό της που όμως δεν της κάηκε καρφί όταν πρόσφατα τον αποκάλεσε (όπως αποκάλεσε χιλιάδες άλλους εν ενεργεία και αποστρατεία συναδέλφους του φρουρού) «μπάτσο», «γουρούνι» και «δολοφόνο του λαού».

Και τώρα επιτρέψτε μου κυρία βουλευτίνα να σας ρωτήσω. Μετά τα όσα είπατε με τι μάτια βλέπετε τον φρουρό σας, πώς τον κοιτάτε και δεν φοβάστε μήπως αυτός ο «μπάτσος» με τα όποια δικαιολογημένα νεύρα του, δεν φοβάστε λέγω, μήπως σας αρχίσει στους μπάτσους!!!

Και δεν φοβάστε αυτό το «γουρούνι» μήπως μεταβληθεί σε σκαντζόχοιρο και με τις τόσες βελόνες του τρυπήσει και χαλάσει το όμορφο πρόσωπό σας!!!

Και δεν φοβάστε τον δολοφόνο του λαού μήπως από την οργή του αναποδογυρίσουν τα μάτια του και σε μια στιγμή τρέλας ή αγανάκτησης τινάξει και τα δικά σας μυαλά στον αέρα, οπότε δικαιολογημένα πλέον θα είναι δολοφόνος!

Αλλά καλά κάνατε και δεν φοβάστε επειδή στον εσωτερικό σας κόσμο, πιστεύω πως καλά γνωρίζετε ότι ο φρουρός, ο όποιος φρουρός της τάξεως, δεν δίνει άστοχες μπατσιές, δεν τρυπά με βελόνες σκαντζόχοιρου και προ παντός δεν σκοτώνει και τούτο γιατί δεν είναι δολοφόνος!

Τα όργανα της τάξεως κυρία βουλευτίνα δεν είναι δολοφόνοι, δυστυχώς όμως έτσι τα χαρακτηρίζει μια μικρή μερίδα πολιτών στην οποία τώρα συμπεριλαμβάνεστε και εσείς που, πάλι δυστυχώς, ως κοινοβουλευτικό πρόσωπο, έχοντας εξασφαλίσει την ατιμωρησία, χωρίς αιδώ κελαηδάτε.

Και θέλω ακόμη να σας ρωτήσω ποια είστε εσείς που αναταράσσετε με τις χυδαίες σας ύβρεις, καλυπτόμενη πίσω από την ασυλία του πολιτικού προσώπου, τις ψυχές των δικών μου συναδέλφων που κατά καιρούς και κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των καθηκόντων τους έπεσαν και πέφτουν από βόλια αναρχικών στοιχείων.

Ποια είστε εσείς που αποκαλείτε μπάτσους και γουρούνια τόσες χιλιάδες δικούς μου συναδέλφους, εν ενεργεία και αποστρατεία, και ακόμη δεν έχει αγανακτήσει ο αρχηγός αυτού του ηρωικού σώματος και δεν έχει αποσύρει τον δικό σας φρουρό στέλνοντάς τον εκεί που τον χρειάζονται, εκεί που πρέπει να βρίσκεται, εκεί που πρέπει να εκτελεί υπηρεσία και να είναι φύλακας μιας γειτονιάς που τον έχει ανάγκη η γιαγιά, ο παππούς, ο αγρότης, ο μαθητής, ο ελεύθερος επαγγελματίας και τόσοι άλλοι καλοκάγαθοι άνθρωποι από τους οποίους, αυτός ο έντιμος και σωστός στο καθήκον του φρουρός της τάξεως θα ακούσει και κάποιο καλό λόγο ευχαριστιών για την όποια προσφορά του.

Μπερδεμένα θυμάμαι τα όσα συνέβησαν, όμως, έστω και «ανακατεμένα», συνεχίζω να σας ερωτώ γεμάτος πικρία και απίστευτη αγανάκτηση.

Εχετε τόσο μίσος κατά των οργάνων της τάξεως που μάλλον το αποδίδω σε κάποια ίσως τροχονομική σας παράβαση επειδή συνήθως εκεί οι οδηγοί διαμαρτύρονται κατά τροχονόμων ή προϊσταμένων αυτών και τούτο γιατί συνήθως δεν τους κάνουν το χατίρι και δεν τους απάλλαξαν της υποχρεώσεως καταβολής προβλεπομένων προστίμων.

Και μη προσπαθείτε τώρα κυρία βουλευτίνα διαπιστώνοντας την αγανάκτηση του κόσμου για τα όσα είπατε να αλλάξετε ρότα με σαθρές και απίστευτες δικαιολογίες ότι τάχατες σε κάποια αστεία σας συζήτηση αναφερθήκατε στα όργανα της τάξεως.

Ξεστομίσατε τις βρισιές σας επειδή τις είχατε μέσα σας και συνεχώς αυτές γαργαλούσαν τη γλώσσα σας. Οταν όμως αποκτήσατε ασφαλή προστασία ασύλου ακόμη και από εκείνον που βρίζατε, θελήσατε να πετάξατε το βάρος που σέρνατε πάνω σας και… εκ του περισσεύματος της καρδιάς σας η «πιλοτή σας», ΛΑΛΗΣΕ.

Ακούστε κυρία: Η παλιά Χωροφυλακή και η Αστυνομία Πόλεως που αργότερα/και κακώς/ συγχωνεύτηκαν σε Ελληνική Αστυνομία, αυτά λοιπόν τα σώματα και στο μέρος που τους αναλογεί, έχουν τη δική τους ηρωική αιματοβαμμένη ιστορία επειδή κατά την εκτέλεση των επικινδύνων καθηκόντων τους έχουν θρηνήσει πολλά θύματα.

Πολλές είναι οι μανάδες, γυναίκες και ορφανά που έχασαν δικά τους προσφιλή πρόσωπα και που εσείς ασύστολα σήμερα βρίζετε ψυχές και εκατοντάδες οικογένειες αυτών των ψυχών, όπως βρίζετε και χιλιάδες συναδέλφους τους.

Στο Μακρυγιάννη, στον εμφύλιο (αλλιώς τον ονομάζουν) αλλά και στα προηγούμενα ή και μετέπειτα χρόνια μέχρι τις τωρινές μας ιδιαίτερα μέρες, η θυσία αυτών των παιδιών «καλά» δυστυχώς κρατεί.

Ο συνταγματάρχης Γιώργος Βασιλάκης πριν λίγα χρόνια μέσα στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης με εκρηκτικό μηχανισμό άφησε την τελευταία του πνοή παρουσία του τότε και νυν υπουργού Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο οποίος κατά πως λέγεται πολύ ενδιαφέρεται για τα σώματα ασφαλείας και ως άνθρωπος δεν έχει ξεπεράσει εκείνο το σοκ που υπέστη όταν μπροστά του ξεψύχησε ο καλύτερός του φίλος που ήταν και υπασπιστής του.

Ομως, δεν είναι μόνο ο ήρωας Βασιλάκης. Είναι πολλές οι ανθρωποθυσίες και πολλοί οι δρόμοι Αθηνών, προαστίων, χωριών, πόλεων και υπαίθρου που έχουν πλημυρίσει με το αθώο αίμα των αστυνομικών μας οργάνων και όλες αυτές οι θυσίες έγιναν στη διάρκεια εκτέλεσης των όποιων διατεταγμένων υπηρεσιών τους.

Και πέρα από τις ανθρώπινες θυσίες στο ηρωικό Μακρυγιάννη, τον εμφύλιο σπαραγμό και τόσων άλλων που χρονολογικά προηγήθηκαν ή ακολούθησαν η Ελληνική πλέον Αστυνομία μας (συγχωνευθείσες Χωροφυλακή και Αστυνομία Πόλεως) έχει κατά καιρούς να παρουσιάσει πολλά δυστυχώς θύματα του καθήκοντος και αναφέρομαι σε μερικά εξ αυτών.

Από το 1984 μέχρι τέλους του 2011, εκατό παλικάρια αστυνομικοί, σωριάστηκαν στο έδαφος, από σφαίρες κακοποιών. Οι άγγελοι της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Γιώργος Σκυλογιάννης και Γιάννης Ευαγγελινέλης, όπως όλοι θυμόμαστε, άφησαν και αυτοί την τελευταία τους πνοή, σε κάποιο δρόμο των Αθηνών.

Δύο άλλοι αστυνομικοί οι Αντώνης Δρακόπουλος και Διονύσης Αλεβιζόπουλος στους διαδρόμους του Νοσοκομείου Γεννηματάς από σφαίρες του γνωστού βαρυποινίτη Πάσσαρη τον Φεβρουάριο του 2001 έπεφταν νεκροί.

Εναν άλλον Ζητά, τον Νοέμβριο του 2003, τον έστειλαν και εκείνον… οριζόντιο στη χαροκαμένη μάνα του.

Τον Δεκέμβριο του 2005, ο αστυνομικός Κωνσταντίνος Σομπόνης, μας άφησε χρόνους, από ένα ισοβίτη ληστή τραπεζών.

Τον Σεπτέμβριο ή Νοέμβριο 2009, μαθητές της Αστυνομικής Σχολής μεταξύ των οποίων και μια κοπέλα, αυτή η Σχολή τούς έστειλε για πρακτική εκπαίδευση, σε αστυνομικό τμήμα. Και πριν καν προλάβουν να περάσουν την πόρτα του τμήματος, οι σφαίρες διερχομένων αναρχικών, τους ξάπλωσαν δίπλα στα υπηρεσιακά αυτοκίνητα.

Ενα άλλο παλικάρι από ό,τι θυμάμαι σε κάποιο χωριό της Κρήτης από σφαίρες εμπόρων ναρκωτικών ουσιών για χρόνια έμεινε παράλυτος και νομίζω πως μας άφησε χρόνους.

Το καλοκαίρι του 2015, ο αρχιφύλακας Καραπαναγιώτης Γιώργος στη Νέα Αγχίαλο Βόλου ως οδηγός ενός σαράβαλου αστυνομικού αυτοκινήτου και σε διατεταγμένη υπηρεσία κομμάτιασε τις σάρκες του, αφήνοντας πίσω του σύζυγο, δυο μικρά παιδιά και χαροκαμένη μάνα.

Και παρά τα όσα θύματα και απανωτές βρισιές που καθημερινά ακούνε αυτά τα όργανα από τον βαθμό του χωροφύλακα μέχρι και του στρατηγού (όλοι τους στο ίδιο τηγάνι τηγανίζονται και με τις ίδιες βρισιές στολίζονται) αδιαμαρτύρητα και με πόνο ψυχής συνεχίζουν να προσφέρουν έργο το οποίο, ιδιαίτερα από κοινοβουλευτικά πρόσωπα, έπρεπε να επιβραβεύεται.

Ομως έρχεστε τώρα εσείς και αντί του μάννα τους προσφέρετε χολή αποκαλώντας τους «μπάτσους», «γουρούνια» και «φονιάδες», συμφωνώντας με μια μικρή μερίδα πολιτών που συνεχώς μπαινοβγαίνει σε ανακριτικά γραφεία για διάφορες έκνομες πράξεις τους και που θέλοντας να βγουν στον αφρό των όσων διαπράττουν τα βάζουν με τα αστυνομικά όργανα βρίσκοντας τη δικαιολογία ότι και εκεί υπάρχουν επίορκοι.

Και επειδή ένας, για παράδειγμα, «επίορκος» ποντικός ήταν άτακτος και έφαγε το τυρί πιάστηκε όμως στη φάκα πρέπει, σώνει και καλά, κοντά σε αυτόν τον ποντικό και κατά τη γνώμη μερικών να τιμωρηθούν όλα τα ποντικάκια! Και ερωτώ: Τα δάκτυλά μας είναι όλα στο ίδιο ύψος;

Εγώ κυρία βουλευτίνα μου υπηρέτησα στη Χωροφυλακή 33 ολόκληρα χρόνια (1945 – 1978) και στο διάστημα αυτό μέχρι και σήμερα δεν έχω πειράξει ούτε σκαθάρι.

Και αν αυτό το σκαθάρι το δω να περπατά στον δρόμο μου σταματώ να περάσει και μάλιστα το καμαρώνω κιόλας, επειδή ένα τόσο δα πλασματάκι αγωνίζεται να μαζέψει, με πολλές δυσκολίες και κόπωση, τη χειμωνιάτικη τροφή του.

Και έρχεστε τώρα εσείς εμένα και χιλιάδες άλλους συναδέλφους μου που καυτά δάκρυα έχουμε χύσει για κείνους που ίσως και μπροστά μας χάθηκαν εκτελώντας την υπηρεσιακή τους εντολή ή και εξαιτίας αυτών των εντολών σε κάποιες επικίνδυνες αποστολές έχουν μείνει ανάπηροι, ή κάνουμε τόπο να διαβεί ακόμη και σκαθάρι, έρχεστε λοιπόν εσείς να με αποκαλείτε φονιά, γουρούνι και μπάτσο, αυτό είναι ασυγχώρητο!

Και ακόμη συμπληρώνω πως οι κατ’ εσάς μπάτσοι, δολοφόνοι ή γουρούνια είναι ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό και δικοί σας προσωπικοί φρουροί και δεν αισχύνεστε για τα όσα είπατε.

Ακόμη είναι και οι φρουροί της κάθε γειτονιάς, του κάθε τετραγώνου, της κάθε συνοικίας έστω και με ελλιπή δύναμη.

Και τέτοιοι φρουροί χρησιμοποιούνται και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο στο οποίο κάποτε ο κ. πρόεδρος αυτού θέλοντας να προλάβει ένα κοινοβουλευτικό μαλλιοτράβηγμα χτύπαγε τα κουδούνια του φωνάζοντας δυνατά: ΦΡΟΥΡΑ, ΦΡΟΥΡΑ που είσαι μαρί ΦΡΟΥΡΑ;

Και αυτή τη φρουρά κυρία επί 24ώρου βάσεως με τον αριθμό 100 και όχι μόνο την καλούν παντού, γιατί δεν τη φοβάται ο λαός και της ζητά βοήθεια ακόμη και εσείς άσχετο αν προπαγανδιστικά και για λόγους που μόνο σεις γνωρίζετε ρίχνετε, σε ζωντανούς και θυσιασθέντες ψυχές, δηλητήριο έχιδνας.

Και δεν μπορείτε εσείς επειδή σας προστατεύουν οι νόμοι ασύστολα να βρίζετε έναν υγιή οργανισμό που οι θυσίες του σε ανθρώπινο δυναμικό είναι τέτοιες που μόνο κακής πίστεως άνθρωποι (όπως και εσείς) δεν αναγνωρίζουν και προσπαθούν, προσπαθείτε, λέγοντας κάτι το τελείως ψεύτικο, έτσι για να προκαλέσετε ντόρο, προκειμένου ίσως να γίνετε περισσότερο γνωστή και πέρα από το τετράγωνο της δικής σας διαμονής και του δικού σας θυρωρού.

Εν κατακλείδι και παρά του ότι έρχομαι δεύτερος (μετά τον γιο συναδέλφου χωροφύλακα και δικηγόρου Αθηνών Αντώνη Μαμμή) ή ίσως και τελευταίος από πολλούς συναδέλφους μου εν ενεργεία ή αποστρατεία ή και εκατοντάδων πολιτών υποστηρικτών του σώματος ή καλύτερα υποστηρικτών του δικαίου και που διαμαρτύρονται για τη δική σας κακή συμπεριφορά και για αυτά που εκστομίσατε.

Παρά το ότι επαναλαμβάνω έρχομαι δεύτερος ή ίσως και τελευταίος στις μέχρι τώρα αγανακτήσεις πολλών συμπατριωτών μας μέσω εντύπων, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων και πολλών άλλων ηλεκτρονικών μέσων σταματώ εδώ τη γραφή μου χωρίς όμως να έχει περάσει και η οργή μου για τα όσα σε βάρος των αστυνομικών μας αραδιάσατε.

Σας πληροφορώ ότι, ως Ελλην και ως νομοταγής πολίτης για πρώτη και πιστεύω τελευταία φορά, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να μην αισθάνομαι καμιά συμπάθεια για πρόσωπο συνανθρώπου.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου