ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ο Εργάτης κι ο Γιατρός (Αναζητώντας την Αιτία των Πραγμάτων)

ο-εργάτης-κι-ο-γιατρός-αναζητώντας-την-274266

Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού

Η γλώσσα επινοήθηκε από την ανάγκη να ρωτάμε. Την απάντηση μπορούμε να τη δώσουμε και μ’ ένα μούγκρισμα ή με χειρονομίες, αλλά την ερώτηση πρέπει να την προφέρουμε. Ο νους γεννήθηκε, όταν ο άνθρωπος, πρώτη φορά, ρώτησε. Η κοινωνική στασιμότητα αρχίζει, όχι από έλλειψη απαντήσεων, αλλά από την έλλειψη της ανάγκης να ρωτάμε. Πρέπει, συνεχώς, να ρωτάμε. Τηνημέρα, που θα «δούμε» την αλήθεια και θα σταματήσουμε να μιλάμε και να ρωτάμε, είναι η ημέρα, που θα αρχίσουμε να πεθαίνουμε.

– Γιατί, λοιπόν, πονάει ο ώμος τού Γιάννη; – Ίσως ο πόνος του να προέρχεται απ’ την υγρασία τού δωματίου του. – Και ποιος έκανε την κηλίδα στον τοίχο; – Η υγρασία, ασφαλώς. – Και η υγρασία τής υγρασίας; – Προφανώς, η κακή μόνωση της ταράτσας. Η μόνωση είναι καλό μέσο παρεμπόδισης πολλών κακών. Το «κακό», όμως, είναι γενικός όρος. – Ποια είναι, εδώ, η αιτία τού κακού; Τι έχει συμβεί με τη στρώση των υλικών; – Είναι σαφές ότι δεν θα χρησιμοποιήθηκαν τα κατάλληλα (και ίσως πιο ακριβά) υλικά. – Γιατί; – Αλλά, ας βγάλουμε το «ακριβά» από την παρένθεση και ας ξαναρωτήσουμε, ως εξής: Γιατί να μην πούμε «τα πιο ακριβά»; – Πιθανολογούμε ότι δεν θα είχε αρκετά χρήματα ο ιδιοκτήτης ή δεν θα πιστεύει πως τα «ακριβά» υλικά, συμπίπτουν με τα ποιοτικά, που είναι, κατά κανόνα, καταλληλότερα. Η αλυσίδα των ερωτήσεων έχει πολλούς κρίκους και η αιτία έχει πολλά αιτιατά…

– Εμείς, πάντως, ξέρουμε τι είναι αυτό, που μας αρρωσταίνει! Αλλά, σαν αρρωστήσουμε, ακούμε πως είσαι εσύ ο μόνος, που θα μας γιατρέψει… Αν είσαι ικανός, είσαι Θεός! Όταν ερχόμαστε σ’ εσένα, παραμερίζεις τα κουρέλια μας και ακροάσαι κάθε σπιθαμή απ’ το γυμνό κορμί μας. Όσο για την αιτία τής αρρώστιας μας, μία ματιά να’ χες ρίξει στα κουρέλια μας, θα σου’ λεγαν περισσότερα, θα σου μιλούσαν τα ίδια! Είναι η ίδια αιτία, που φθείρει και το κορμί μας και τα ρούχα μας. Εσύ, γιατρέ, διέγνωσες την αιτία τού πόνου στον ώμο μας, αλλά δεν αποκάλυψες την αιτία τής υγρασίας. Ίσως να μη χρειάστηκε. Δεν το προβλέπει, άλλωστε, η επιστήμη σου…

– Από την άλλη, πάρα πολλή δουλειά και πολύ λίγο φαγητό, αδύναμους μας κάνει και μας αρρωσταίνει. Εσύ, γιατρέ, μάς λες: «Πρέπει να πάρετε βάρος!». Όμως, μπορείς στα βούρλα να πεις ότι δεν πρέπει να βρέχονται; Κατά πάσα πιθανότητα, θα ισχυριστείς, καλέ μας γιατρέ, πως η επιστήμη είναι αθώα. Και η κηλίδα τής υγρασίας στον τοίχο τού σπιτιού μας το ίδιο λέει!

Αλλ’ εσύ, ασθενή, συνέχισε να ρωτάς. Δεν χάνεις όταν ρωτάς. Χάνεις μόνο όταν σταματάς. Να ρωτάς επίμονα. Η επιμονή είναι σημαντικό στοιχείο τής επιτυχίας. Μόνο αν χτυπάς την πόρτα πολλή ώρα και πολύ δυνατά, μπορείς να ξυπνήσεις κάποιον. Και ο ήλιος δεν χάνει τίποτα από την αξία του, επειδή η νυχτερίδα δεν καταδέχεται ν’ αντικρίσει το φως του. Καλό είναι, λοιπόν, «το μικρό να μη πάψεις να το ψάχνεις μέσα στο μεγάλο, αλλά να μη ξεχνάς και το μεγάλο μέσα στο μικρό».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου