Του Πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Θάνου,
Εφημέριου Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
Ενα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα του ανθρώπου είναι η υποκρισία. Αυτή η σκοτεινή πνευματική κατάσταση όπου εκπηγάζουν πλείστες άλλες πνευματικές «πληγές» και αποξενώνουν τον άνθρωπο από το Θεό και τον συνάνθρωπό του.
Τούτο το αμάρτημα καυτηρίασε ο Κύριός μας, όπως ακριβώς μας παρουσιάσθηκε μέσα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της παρούσης Κυριακής.
Λέγει, λοιπόν, ο ιερός Λουκάς πως ο Ιησούς δίδασκε σε μία από τις συναγωγές και εκεί μία γυναίκα είχε πονηρό πνεύμα και επί δέκα οκτώ χρόνια «ην συγκύπτουσα» και δεν μπορούσε να σηκώσει το σώμα της καθόλου. Ο Κύριος, ως φιλεύσπλαχνος, της χάρισε την υγεία της και αυτή δοξολόγησε το Θεό. Ενώπιον τούτου του γεγονότος ο αρχισυνάγωγος, γεμάτος αγανάκτηση, αντέδρασε γιατί ο Κύριος εθεράπευσε την γυναίκα ημέρα Σάββατο, καθώς η ημέρα αυτή ήτο ιερή για τους Ισραηλίτες. Ο Κύριος, γνωρίζοντας την υποκρισία του αρχισυνάγωγου, καυτηρίασε την ασπλαχνία του.
Μέγα αμάρτημα, αγαπητοί μου, η υποκρισία. Βαρύτατο πνευματικό ολίσθημα. Τι είναι, όμως, η υποκρισία;. Είναι, εν ολίγοις, ένας άνθρωπος που φορεί το παραπλανητικό προσωπείο του ηθοποιού. Υποκριτές, δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί γύρω µας. Η υποκρισία βρίσκεται σε όλες γενικά τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου. Και δυστυχώς και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Στο αμάρτημα της υποκρισίας, όμως, μπορούμε κάλλιστα να εκπέσουμε και εμείς και να στερηθούμε της λυτρωτικής αγάπης του Κυρίου. Πολλές φορές προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον συνάνθρωπό µας. Και πολλές φορές τον Θεό. Ένα όμως να έχουμε βέβαιο. Ο Κύριος στο τέλος ξεσκεπάζει τους υποκριτές και τους αφήνει στην κρίση Του και στην κρίση των ανθρώπων.
Και πως θα απαλλαγούμε από την υποκρισία; Μονάχα εάν επιζητήσουμε τη
σωτηρία της ψυχής µας, που είναι και το τελικό και κύριο ποθούμενο. Εάν ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς µας στον Κύριο και Τον αφήσουμε να την μετατρέψει
από «πέτρινη» σε «σάρκινη». Τα λόγια και οι πράξεις µας πρέπει να είναι ο καθρέπτης της αγνής και χριστιανικής καρδιάς µας. Η αφοσίωσή μας στον Κύριο πρέπει να είναι ολοκληρωτική για να μπορέσουμε να συμπορευθούμε µε τον κάθε συνάνθρωπό µας τίμια, απλά, χριστιανικά και αληθινά. Και οι οικογένειες πρέπει να αισθάνονται επιτακτική την ανάγκη να δώσουν θρησκευτική αγωγή στους βλαστούς τους, να ακούν το λόγο του Θεού, να μελετούν βιβλία ψυχωφελή, που θα τους εξοπλίσουν για τον αγώνα της αιώνιας ζωής.
Ας προφυλάξουμε, λοιπόν, τον εαυτό µας από τη φοβερή λαίλαπα της υποκρισίας και ας επιζητήσουμε την αγάπη και το έλεος του Κυρίου µας, έτσι ώστε να οδηγηθούμε «κεκαθαρµένοι πνευματικά» πλησίον της Δόξης Του. Αμήν.
