Του Δημήτρη Αντωνίου, καθηγητή Αγγλικής, Β.Α.,
κατόχου Masters Παιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
aglo.academia@gmail.com
Η 20ή Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί διεθνώς από την UNESCO ως Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Δεν θα αποτολμούσα να γράψω το παρόν κείμενο εάν δεν είχα ασχοληθεί με παιδιά 6 έως 16 ετών για μεγάλο χρονικό διάστημα στη ζωή μου. Αλλά εξίσου σημαντικό θεωρώ το γεγονός πως πριν αρχίσω να ασχολούμαι με παιδιά σπούδασα την επιστήμη της Παιδαγωγικής και μάλιστα σε μεταπτυχιακό επίπεδο σε διακεκριμένα πανεπιστημια των ΗΠΑ και μερικά χρόνια δίδαξα παιδιά Αμερικανών της καλής κοινωνίας.
Κάνω τη συγκεκριμένη αναφορά διότι, δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων οι οποίοι ενώ ασχολούνται με παιδιά, ποτέ τους δεν άνοιξαν ένα βιβλίο ψυχολογίας του παιδιού ή του εφήβου και όμως εφαρμόζουν τις οποιεσδήποτε απόψεις τους, προκειμένου να διδάξουν ή να διαπαιδαγωγήσουν παιδιά!!!
Αρχίζοντας από τους γονείς και καταλήγοντας στους εκπαιδευτικούς, τα παιδιά όλου του κόσμου είναι έρμαιο των γονέων τους, των παιδαγωγών τους και των εκπαιδευτικών τους και δυστυχώς είναι ανήμπορα να αντιδράσουν και να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους. Αποτέλεσμα των απαίδευτων γονέων και εκπαιδευτικών είναι να πληγώνονται, πολλές φορές διά βίου και ανεπανόρθωτα εκατοντάδες χιλιάδες ή ακριβέστερα εκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο και να μην μπορούν ποτέ να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους ή απλά να φανούν χρήσιμα άτομα στην κοινωνία που γεννήθηκαν.
Πολλοί γονείς έχουν την εσφαλμένη εντύπωση πως προσφέροντας στα παιδιά τους υλικά αγαθά, πολλές φορές πέραν του δέοντος, εκπληρώνουν και τις υποχρεώσεις τους απέναντι των παιδιών τους, ενώ ταυτόχρονα στερούν από τα παιδιά τους την αγάπη, την παρέα, τη συντροφιά τους, τη θαλπωρή τους, την ψυχική τους ασφάλεια που τα παιδια έχουν τόσο ανάγκη.
Πολλοί γονείς στήνουν ομηρικούς καβγάδες μεταξύ τους μπροστά στα παιδιά τους, αγνοώντας τα βαθιά τραύματα που προξενουν στις τρυφερές ψυχές των παιδιών τους.
Αλλοι γονείς ξεσπούν στα αδύναμα πλάσματα για προβλήματα που άλλοι ευθύνονται.
Αλλοι γονείς, μετά από αρκετά χρόνια γάμου και την ύπαρξη μερικών παιδιών, συνειδητοποιούν πως δεν ταιριάζουν και αποφασίζουν να χωρίσουν, αδιαφορώντας για την πορεία και εξέλιξη των παιδιών τους.
Αλλοι γονείς, έγιναν γονείς, επειδή η κυρία έμεινε και ολίγον έγκυος και δεν ήθελε να στερηθεί το «σπλάχνο» της και παντρεύτηκαν άρον – άρον για να νομιμοποιήσουν τη σχέση τους με την ευλογία της εκκλησίας ή της πολιτείας.
Αλλοι «γονείς» ενώ δεν έχουν πού την κεφαλή κλίναι, χωρίς δουλειά, χωρίς στέγη και κάποια οικονομική ικανότητα, κάνουν και έναν γάμο στηριζόμενοι στις πενιχρές συντάξεις των γονέων τους, με αποτέλεσμα να φουντώνει η γκρίνια με τα γνωστά αποτελέσματα εις βάρον των παιδιών.
Αγαπητοί γονείς, ή μέλλοντες γονείς, η απόκτηση παιδιών είναι μία τεράστια ευθύνη και φροντίδα και απαιτεί εκ μέρους των γονέων πολλές θυσίες, στερήσεις, αλλά και προσφορά χρόνου, αγάπης, φροντίδας και αφοσίωσης. Κανένας δεν σας αναγκάζει να γίνετε γονείς, αλλά άπαξ και επιλέξετε να γίνετε πρέπει να επωμίζεστε και τις συνέπειες του νόμου και της οικογένειας.
Η 20ή Νοεμβρίου πρέπει να είναι μία ημέρα περισυλλογής τόσο για τους νυν γονείς, όσο και για τους μέλλοντες. Δεν υπάρχει κανένας νόμος, ευτυχώς, που να υποχρεώνει τους Ελληνες να έλθουν εις γάμον κοινωνία, αλλά αφού έλθουν πρέπει να αναλαμβάνουν και τις ευθύνες τους.
Η Νίκη Κεραμέως, υπουργός Παιδείας, καλά θα είναι να καθιερώσει ένα προγαμιαίο πιστοποιητικό και να υποχρεώσει όλους τους σκεπτόμενους να «εκτελέσουν» αυτό το Μυστήριο, να ενημερώνονται και για τις υποχρεώσεις τους, τις ευθύνες τους και τα προβλήματα που μπορούν να προκαλέσουν στα παιδιά.
Χωρίς καμία αμφιβολία τα παιδιά προσφέρουν τις μεγαλύτερες χαρές στον άνθρωπο, αλλά παράλληλα με τις χαρές φέρνουν και στενοχώριες και προβλήματα. Αρκετά ζευγάρια συνειδητοποιώντας και τα μεν και τα δε από κοινού αποφασίζουν να μην κάνουν παιδιά. Ουδέν μεμπτόν.
Στις μέρες μας, από τη στιγμή που τα παιδιά έρχονται στον κόσμο, αλλά και πριν έρθουν, απαιτούν έξοδα, έξοδα, έξοδα, καμιά φορά και μέχρι τα 25 τους χρόνια ή και αργότερα. Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς αναλαμβάνουν και συντηρούν και τα εγγόνια πλέον των παιδιών εάν τα παιδιά δεν τα βγάζουν πέρα…
Πριν από αρκετές δεκαετίες, ιδίως τα παιδιά των χωριών και των αγροτών, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην οικογένεια από την ηλικία των 5 ή και 6 ετών, είτε οδηγώντας δύο αγελάδες στη βοσκή ή τον γάιδαρο ή το άλογο ή ένα μικρό κοπάδι από πρόβατα ή από κατσίκες, ή φρόντιζαν τα μικρότερα αδέλφια τους. Βέβαια αυτά ανήκουν στο παρελθόν και για πολλούς ίσως να ακούγονται αδιανόητα, αλλά δεν παύουν να υπήρξαν πραγματικότητα.
Μακάρι η 20ή Νοεμβρίου να αποτελεί μία ημέρα υπενθύμισης για όλους όσους ασχολούνται με παιδιά και εάν δεν μπορούν να προσφέρουν οτιδήποτε σε παιδιά ας μην τα φορτώνουν με επιπλέον προβλήματα από εκείνα που τα αθώα πλάσματα «κληρονόμησαν» από τους γονείς τους, από τις πατρίδες τους, από τους πολέμους και πάσης φύσεως δεινά.
Πρόσφατα παρακολουθώντας την τοπική τηλεόραση σε κάποια χωριά της Λάρισας μερικοί γονείς ήταν αντίθετοι να δεχτούν στο χωριό τους έστω και μία οικογένεια προσφύγων ή μεταναστών. Και ερωτώ: Πόση ζημιά μπορεί να κάνει μία οικογένεια με τέσσερα ανήλικα παιδιά σε ένα ολόκληρο χωριό; Σκέφτηκαν ποτέ αυτοί οι γονείς ή αυτοί οι αντιρρησίες πως και οι ίδιοι θα μπορούσαν να βρίσκονται σαν αυτή την οικογένεια των μεταναστών; Επίσημα η πολιτεία κατανέμει έναν πρόσφυγα ή μετανάστη ανά 100 κατοίκους και παρ’ όλα αυτά μερικοί προκατειλημμένα και στερεότυπα σκεπτόμενοι δεν θέλουν αυτή την οικογένεια με τα μικρά παιδιά να εγκατασταθεί στο χωριό τους. Μήπως η πολιτεία και συγκεκριμένα οι τοπικοί άρχοντες πρέπει να κάνουν λίγη κατήχηση σε αυτούς τους Ελληνες που δεν βγήκαν ποτέ έξω από το χωριό τους; Μήπως η Εκκλησία της Ελλάδας θα πρέπει να αναλάβει αυτόν τον ιερό ρόλο της κατήχησης, της ενημέρωσης και της αλληλεγγύης; Φαίνεται πως μερικοί «καθαρόαιμοι» Ελληνες έχυσαν αρκετό δηλητήριο με το «δόγμα» ότι η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες και αρκετοί Ελληνες εμβολιάστηκαν με αυτό το δηλητήριο. Για φανταστείτε αν και οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί και οι Αυστραλοί και οι Καναδοί στην δεκαετία του ’50 και ’60 έλεγαν ότι οι πατρίδες τους ανήκουν στους αυτόχθονες και όχι στους μετανάστες ή πρόσφυγες της Ευρώπης, πόσες εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες δεν θα έβρισκαν στέγη, δουλειά και ασφάλεια στις ξένες πατρίδες; Σε μεγάλο βαθμό, μετά τον εμφύλιο η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της με τα παχυλά εμβάσματα των Ελλήνων της διασποράς, που υπήρξαν θύματα πολέμου και φυγής.
