ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

«Λάθος πόρτα χτυπήσατε κύριε… Εδώ είναι Ελλάδα!!!»

λάθος-πόρτα-χτυπήσατε-κύριε-εδώ-είν-323355

Του Περικλή Βασιλού

Αυτή ήταν περίπου η απάντησή μας, έναηχηρό ΟΧΙ στον πρεσβευτή των Ιταλών, τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς, εκφράζοντας την καθολική και αποφασιστική άρνηση – θέληση του λαού, έριξε το πρώτο ράπισμα στον Ιταλό εχθρό, δείχνοντας για άλλη μια φορά την ατσάλινη πλευρά του Έλληνα, που όποτε κλήθηκε να υπερασπίσει την πατρίδα, δεν υπολόγισε ούτε τη ζωή του, ούτε τίποτα άλλο μπροστά σ’ αυτή… Κι είμαστε η μόνη χώρα που γιορτάζουμε την «έναρξη του πολέμου», ενώ οι άλλες χώρες γιορτάζουν τη λήξη του…

O ίδιος ο Εμανουέλε Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγράφει τη σκηνή:

«Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: “Αυτό σημαίνει πόλεμο”. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».

Το πιο σπουδαίο «ΟΧΙ» στην Ιστορία έγινε σύνθημα αγώνα μέχρι τελικής πτώσης, έγινε δημοσίευμα στις εφημερίδες, σύνθημα στα χείλη όλων των αγωνιστών, μια πύρινη λαίλαπα που ξεχύθηκε απ’ άκρου εις άκρον σε όλη την Ελλάδα και σκόρπισε τον τρόμο στους εχθρούς, ένας λαός που ξεχύθηκε στους δρόμους με τη χαρά που δίνει στον αγωνιστή η υπέρτατη τιμή να υπερασπιστεί την πατρίδα, σκηνές που ως μικρό δωδεκάχρονο παιδί είχα την «τύχη» να ζήσω, και μάλιστα και από άλλο πόστο, πουλώντας την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στους δρόμους, άλλη μια από τις πολλές δραστηριότητες που μας ανάγκασε η ζωή να κάνουμε, αλλά «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή», ντροπή είναι να μένεις με «σταυρωμέναχέρια»…

Κι αυτό ήταν το έναυσμα για να ακολουθήσει το «έπος του ‘40» στην Πίνδο και στα κακοτράχαλα βουνά της Αλβανίας, όπου γράφτηκαν με αίμα πολλές από τις ενδοξότερες σελίδες της Ιστορίας, ένας ηρωικός αγώνας μαρτύρων στους οποίους υποκλίθηκαν όλοι, ακόμη και οι εχθροί μας, αγώνας για την ελευθερία και τη δημοκρατία, άξιοι συνεχιστές του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη, των Ρουμελιωτών και των Σουλιωτών αλλά και τόσων άλλων, να θυμηθούμε εδώ την ξεχωριστή σημασία του 5ου Συντάγματος Πεζικού των Τρικάλων (του ηρωικού Ρεντινιώτη αγωνιστή αξιωματικού Γεωργούλα) και αυτών της Καρδίτσας, στην ξεχωριστή και φοβερή μάχη του Υψώματος 731, όπου ξεφτίλισαν τον Μουσολίνι, που νόμιζε ότι «θα κάνει περίπατο» αλλά βρέθηκε βαθιά ταπεινωμένος και κυνηγημένος από τους πανάξιους συνεχιστές των τριακοσίων του Λεωνίδα, μια μάχη που καθόρισε και αναθεώρησε την άποψη όλων, για το τι μπορούν να καταφέρουν οι λίγοι, ακόμη και με ελλιπή οπλισμό, όταν έχουν το δίκιο και την άσβεστη φλόγα να καίει τα σωθικά τους, στον υπέρτατο αγώνα υπεράσπισης της πατρίδας…

Κάθε φορά που γιορτάζουμε και θυμόμαστε τον «νυν υπέρ πάντων αγώνα» συγκινούμαστε αλλά και θλιβόμαστε συνάμα, για το πόσα σπουδαία πράγματα εμείς οι Έλληνες έχουμε καταφέρει όταν είμαστε ενωμένοι, και πόσα αποτρόπαια συμβαίνουν όταν ξεσπάειανάμεσά μας ο εμφύλιος σπαραγμός, σήμερα όμως ας το ξεχάσουμε προσωρινά κι ας κλείσουμε με τα λόγια μιας ευαίσθητης ποιήτριας, που έγραψε αυτό για το έπος των ηρώων:

«Της σημαίας ο σταυρός/σύμβολο και οδηγός/φώλιασε μες τη ψυχή/δείχνοντάς μου τη γραμμή/των αγώνων οι μορφές/μένουν μέσα μου στητές/απ’ τα κόκκαλα βγαλμένες/ιερές και τιμημένες».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου