Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Υπάρχουν στιγμές που, για να γράψω, «βιάζω» τη σκέψη μου! Κι είμαι έτοιμος μετά να πω ψέματα, μεγάλα ψέματα. Και ν’ αραδιάσω στατιστικές. Μα, αν ο νους δεν μπορεί να συλλάβει την ουσία ενός πράγματος, τα λόγια δεν έρχονται από μόνα τους. Κι αν έρθουν, δεν έχουν καμία δύναμη, δεν έχουν μέσα τους αίμα. Είναι καλύτερα, λοιπόν, να μη μιλάει κανείς. Και να «είναι», παρά να μιλάει και να μην «είναι»…
Φθινοπωριάτικο πρωινό. Τι θαυμαστή ησυχία! Τι χαρά επουράνια! Ένα πουλί ήρθε στη ροδιά, κελάηδησε και πέταξε. Εγώ έμεινα ξανά μόνος, προσπαθώντας ν’ ανακαλύψω τη μέσα ουσία. Όμως, η ουσία, συχνά, βρίσκεται έξω από μας. Κι αν τούτο το κελάηδημα στερείται της δυνατότητας να διαχυθεί προς τα έξω, μετουσιώνεται σε ποιητικό πάθος. Δεν χάνεται.
Δόξα σοι ο Θεός, που μας μεταμορφώνει παράδοξα, μαγευτικά, μ’ ένα κελάηδημα και ιδίως μέσα σε μία κοινωνία των Ζωοποιών Μυστηρίων. Ένα κελάηδημα στο χλομό φως τού φθινοπώρου. Τ’ ακούς και σε συνεπαίρνει – ένα άρμα με τέσσερις ίππους (τη γαλήνη, την ομορφιά, την αγάπη και την πίστη) – ένα άρμα, που ανεβάζει το νου στον ουρανό.
Αλλά «Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν. Όμως, οι Λόγοι μου θα μείνουν. Και οπωσδήποτε θα εκπληρωθούν».
Με κυριεύει, ξαφνικά, μία ενστικτώδης πίστη, που δεν επιζητεί καν ν’ αποσαφηνιστεί, μία θλίψη, που βρίσκει την έξαρσή της μέσα στον εαυτό της…
– Κύριε, βρέξε στην καρδιά μου τη δρόσο τής Χάριτός Σου. Στείλε μου να ξανακούσω τούτον τον κελαηδισμό.
Όμως, μη με παρεξηγήσετε. Ξέρω πως δεν βλέπω τα πράγματα όπως είναι. Βλέπω τα πράγματα όπως εγώ είμαι. Ξέρω ότι μία φορά κανείς γεννιέται. Δύο φορές είναι αδύνατο να γεννηθεί. Και δεν θά’ ναι η ζωή μας αιώνια.
Εσύ, που δεν είσαι κατακτητής τού αύριο, όλο αναβάλλεις τις ευκαιρίες να χαρείς τη ζωή. Έτσι, η ζωή χάνεται μέσα στις αναβολές, αλλά το αύριο δεν έχει τέλος.
Μην αναβάλλεις, λοιπόν, για αύριο, γιατί ο καιρός περνάει. Σε πολλούς, ο πλούτος των φυσικών τους χαρισμάτων μένει κατάκλειστος μέσα σε μία χρυσή σαρκοφάγο, όσο ζουν, χωρίς ποτέ να προφτάσουν να τον αποκαλύψουν. Και το πουλί, που κελάηδησε, πέταξε. Κι αυτοί δεν τ’ άκουσαν, καταδικασμένοι να χάσουν για πάντα την γελαστή σοφία τού κόσμου.
