Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Ακούγεται κάπως περίεργος ο τίτλος της σημερινής κουβέντας μας. Αν, όμως, προχωρήσουμε περισσότερο θα με καταλάβετε. Το κινητό τηλέφωνο όχι μόνον έχει εδραιωθεί στη ζωή μας, όχι μόνο θεωρείται αναπόσπαστο εργαλείο στην καθημερινότητά μας, αλλά διαφεντεύει και τη ζωή μας. Βλέπεις μικρά παιδιά, νήπια φαντάζουν στα μάτια μου και παίζουν στα δάχτυλα τα κινητά τηλέφωνα. Εμείς, οι πολύ μεγάλοι, μπορεί να έχουμε συμφιλιωθεί μ’ αυτή την επέλαση των κινητών τηλεφώνων, δεν έχουμε όμως εξοικειωθεί.
Βλέπεις μικρά παιδιά επτά- οκτώ χρόνων και τα κουμαντάρουν σαν μεγάλοι αλλά παρακολουθώντας μία έρευνα για την επικράτηση της κινητής τηλεφωνίας στην καθημερινότητα μας παρουσίαζαν επιλεκτικές σκηνές από τη σύγχρονη ζωή μας που διαφέρει και τόσο πολύ από χώρα σε χώρα.
Εδειχνε λοιπόν σκηνές από νέο ζευγάρι, ο νεαρός καθισμένος στον καναπέ και η κοπέλα του ξαπλωμένη ακουμπώντας στο κεφάλι της στον μηρό του και αντί ν’ απολαμβάνουν την αγάπη τους, όπως γίνονταν άλλες εποχές ως ζευγάρι, ο καθένας κρατούσε από ένα κινητό στο χέρι και πληκτρολογούσε συνέχεια. Και ο σχολιαστής συνέχιζε με ποιος και γιατί αντί να ανταλλάσουν γλυκόλογα μεταξύ τους, μπορεί να επικοινωνούσαν με τη δουλειά τους ή με τρίτο πρόσωπο που δεν είχε καμία θέση ανάμεσα στο ζευγάρι. Άλλο καθοριστικό παράδειγμα, η μητέρα να εμπιστεύεται ένα κινητό στο μικρό παιδάκι για να μπορεί να το ελέγξει, έστω και από μακριά, τη συμπεριφορά του στην τάξη. Αυτό το κινητό όμως που στα χέρια του μικρού παιδιού φαντάζει σαν μεγάλο απόκτημα και αντί να παρακολουθεί τη δασκάλα του παρακολουθεί το καντράν του κινητού.
Και όσο πάει και εξελίσσεται η τεχνολογία και το κινητό αντικαθιστά ένα κομπιούτερ, ένα χαρτοφυλάκιο, την ικανότητα να πληρώνεις λογαριασμούς μακριά από τράπεζες, κ.λπ. τόσο γινόμαστε σκλάβοι του κινητού μας. Χαίρομαι γιατί εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε αυτή την ευχέρεια, προσωπικά θα το μετέφραζα ακολουθούμε την πεπατημένη. Μιλάμε όταν πηγαίνουμε για πληρωμές σε ανθρώπους και όχι με τα μαγικά εργαλεία που μας απομακρύνουν εντελώς από την αμεσότητα της ανθρώπινης παρουσίας. Πανηγυρίζουν οι ερευνητές για τα επιτεύγματά τους που διευκολύνουν το σύγχρονο άνθρωπο. Δεν σκέπτονται όμως ότι ο άνθρωπος δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Η ανθρώπινη παρουσία, η ανθρώπινη επικοινωνία δίνει μία νότα, ότι βρε αδερφέ είμαστε ακόμη ζωντανοί, ότι είμαστε μέλη της κοινωνίας, ότι μπορεί να μοιραζόμαστε τη χαρά με την οικογένειά μας, τους φίλους μας, να λέμε τα ανέκδοτά μας και να εισπράττουμε το αυθόρμητο γέλιο του συνομιλητή μας. Θα μου πείτε τώρα ψιλά γράμματα για τους σύγχρονους ανθρώπους, για τη σύγχρονη κοινωνία που μπορεί να καμαρώνει την τεχνολογία που όσο γιγαντώνεται τόσο σβήνει την ανθρώπινη επικοινωνία, σβήνει το φιλί ή τη θερμή χειραψία που θα ανταλλάξεις με τον συνάνθρωπό σου.
Μη βιαστείτε να με απορρίψετε για τα γραφόμενά μου γιατί ζούμε σε μία κοινωνία της «αρπαχτής», της απόρριψης των ηλικιακά μεγάλων που σε σπρώχνουν στο δρομάκι και αντί να ζητήσουν συγνώμη σου ρίχνουν απορριπτική ματιά.
Η μαμά αφήνει το παιδάκι να στρογγυλοκάθεται και ο ηλικιωμένος ξεροσταλιάζει με τη δικαιολογία «πλήρωσα εισιτήριο». Έχεις χρήματα, ανοιχτές διάπλατα οι πόρτες, διαθέτεις μυαλό, μόρφωση, φειδωλοί στην αντιμετώπισή σου. Στις δυνατές ιαχές υπέρ χρημάτων εμείς θα επευφημήσουμε την ανθρώπινη πλευρά. Αυτό νιώθουμε, αυτό δηλώνουμε, αυτό υποστηρίζουμε.
