Της Κατερίνας Παπανάτσιου,
Βουλευτή Μαγνησίας ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια έχει περάσει από διάφορους σταθμούς. Οι βασικές πολιτικές εξελίξεις και η κρίση αντιπροσώπευσης που πυροδοτήθηκε από την ύφεση και την οικονομική κρίση, οδήγησαν στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα, οδηγώντας την Αριστερά, με τη στήριξη από ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας, στην διακυβέρνηση της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, δεν γεννήθηκε ούτε το 2015, ούτε το 2012. Έρχεται από πολύ μακριά και σκοπεύουμε να φτάσει ακόμα μακρύτερα. Η ιστορία της Ανανεωτικής-Ριζοσπαστικής Αριστεράς ενώθηκε με ευρύτερα τμήματα της Αριστεράς, με πολίτες προοδευτικούς και ανένταχτους για ένα κοινό στόχο, την βελτίωση της ζωής μας με όρους ποιότητας. Όταν οι ζυμώσεις και οι διεργασίες εντός αυτού του χώρου προώθησαν ένα ενιαίο πλαίσιο διεκδικήσεων (πρόγραμμα) και συμφωνήθηκε η κοινή μας συμπόρευση, καταφέραμε να εντάξουμε στα προτάγματά μας, αιτήματα από ευρύτερες κοινωνικές ομάδες που τελικά, μας οδήγησαν στην πολιτική αλλαγή το 2015.
Η μεθοδολογία υπάρχει, το πλαίσιο, μετά την ομόφωνη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, επίσης, τώρα απλά χρειάζεται δουλειά, συζήτηση και συνδιαμόρφωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ρόλος που καλείται να παίξει δεν είναι εύκολος. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με μία Νέα Δημοκρατία που δεν διστάζει να παρουσιάσει το άσπρο-μαύρο, ενώ παράλληλα επιβάλλει πολιτικές που μας οδήγησαν στην ύφεση. Ταυτόχρονα η ίδια η ΝΔ, βρίσκεται «αντιμέτωπη» με δομικές αλλαγές στα χαρακτηριστικά της. Ο δημόσιος λόγος και οι πολιτικές πρακτικές των στελεχών της συνδυάζουν τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό με alt-right αντανακλαστικά (στην ελληνική τους έκδοση) των ακροατηρίων που «σαγήνευσε» το προηγούμενο διάστημα ως αντιπολίτευση. Το μείγμα είναι εκρηκτικό!
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία πρέπει να είναι βαθιά πολιτικός στον ρόλο της αντιπολίτευσης και να μην διολισθήσει στο δρόμο που οδηγεί η ΝΔ, αυτόν του λαϊκισμού. Δεν έχει όμως και την πολυτέλεια να περιμένει, με τη λογική του ώριμου φρούτου, την αλλαγή σκυτάλης στην διακυβέρνηση. Στο τραπέζι μπαίνουν σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα και ο χώρος μας πρέπει να βάλει πρώτος την ατζέντα. Η Αριστερά δεν είναι καλή πλέον μόνο στην άμυνα, μπορεί και πρέπει να βλέπει πέρα από την ήττα, η πρόσφατη ιστορία μας δείχνει ότι μπορεί να κερδίζει όταν παίζει επίθεση.
Ζητήματα όπως αυτό της κλιματικής αλλαγής, της μείωσης των ανισοτήτων, των εργασιακών σχέσεων, της (δίκαιης) ανάπτυξης, της ευημερίας και όλα μαζί υπό το πρίσμα της οικονομικής μεγέθυνσης και στη σκιά της 4ης Τεχνολογικής Επανάστασης, θα αποτελέσουν τα διακυβεύματα της επόμενης, μακράς, περιόδου. Σε αυτά δεν έχουν όλοι οι πολιτικοί χώροι τις ίδιες απόψεις. Πάνω σε αυτά θα συγκροτήσουμε το κοινό μας σχέδιο.
Οι συγκλίσεις πάνω στα συγκεκριμένα επίδικα θα προωθήσουν τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων της Αριστεράς, των Σοσιαλιστών, των Οικολόγων, των ακτιβιστών. Οι αποκλίσεις πάνω σε αυτά τα ζητήματα βάζουν και τις αντιπαραθετικές γραμμές στα διαφορετικά πολιτικά σχέδια, στην νέα περίοδο που διανύουμε.
Παράλληλα, αυτά ακριβώς τα ζητήματα δείχνουν τι είναι ριζοσπαστικό και προοδευτικό στη παρούσα συγκυρία σε μια Ευρώπη που αλλάζει. Δείχνουν το πως θα πρέπει να «θεσμοθετηθεί» το νέο «συμβόλαιο» της Αριστεράς του 21ου αιώνα με τις κοινωνικές, προοδευτικές δυνάμεις του Σοσιαλισμού και της Οικολογίας για την μετατροπή των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών σχέσεων προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ο πολιτικός μας φορέας θα πρέπει να περάσει στη νέα αυτή εποχή για να ανταπεξέλθει και να παίξει το ρόλο που το ανέθεσε η μεγάλη μερίδα του κόσμου που τον στήριξε σε όλες τις τελευταίες εκλογικές διαδικασίες. Πρέπει ν’ αναζωογονήσει τη φυσιογνωμία του και την στόχευσή του. Να μετατραπεί σ’ ένα κόμμα-πόλο, με ξεκάθαρη απεύθυνση στον προοδευτικό κόσμο, δημιουργώντας ένα πρόγραμμα, στη βάση μίας συμφωνίας-συμβόλαιο, με τον κόσμο που θέλουμε να εκπροσωπούμε.
Όλες και όλοι εμείς λοιπόν, που συναντηθήκαμε στα κοινωνικά κινήματα, που πιστεύουμε στις Αρχές τις Ισότητας, της Ισονομίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, που αντιστεκόμαστε σε μία κοινωνία βασισμένη στις διακρίσεις και στη μισαλλοδοξία. Όλες και όλοι εμείς που παλέψαμε να μετατρέψουμε τα οράματά μας σε εφαρμοσμένες πολιτικές και συναντηθήκαμε ξανά την τελευταία περίοδο της κρίσης, καλούμαστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, μ’ ένα κοινό σχέδιο, σε μία κοινή πορεία, χωρίς ιδιοτέλεια και διαχωρισμούς. Όλες και όλοι εμείς λοιπόν, θα συναντηθούμε ξανά την αμέσως επόμενη περίοδο, ώστε να χτίσουμε μαζί το νέο, κοινό μας χώρο, που θα προτάξει τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.ία δεν έχει τελειώσει!
