Της Ευφροσύνης Γ. Κίτσιου,
Φοιτήτριας Ιστορίας, Αρχαιολογίας
και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Παν/μιο Θεσσαλίας
Κάθε που φτάνει 11 Σεπτεμβρίου νιώθω ακόμα το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι. Πρώτη μέρα στο σχολείο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πέφτω στο κρεβάτι από τις 10 – 11 και να κοιμάμαι κάπου στα ξημερώματα. Στριφογύριζα όλο το βράδυ. Κυρίως αγχωνόμουν για την πρώτη μέρα κάθε που ήμουν πρωτάκι και από το ένα σχολείο πήγαινα στο πιο μεγάλο σχολείο, που ήταν άγνωστο και ανοίκειο ακόμα.
Θυμάμαι να ξυπνάω πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, ενώ είχα κοιμηθεί το πολύ τρεις τέσσερις ώρες. Και το στομάχι να έχει γίνει κόμπος, ασορτί με τον κόμπο των καινούργιων σπορτέξ που έπαιρνα για τη νέα σχολική χρονιά. Είχα βγάλει από το βράδυ τα καλύτερα μου ρούχα και είχα φτιάξει τα μαλλιά μου γαλλική πλεξούδα για να είναι το πρωί σπαστά. Ειδικά εκεί στην εφηβεία που πλέον από παιδί θες να γίνεις ξαφνικά μια μικρομέγαλη γυναίκα ή ένας μικρομέγαλος άνδρας δίνεις ακόμα ιδιαίτερη προσοχή στο τι θα φορέσεις την πρώτη ημέρα του σχολείου, γιατί ήδη από το καλοκαίρι της έκτης σου έχει αφήσει στην κασετίνα σου ένα χαρτάκι που έγραφε ότι σ’ αγαπάει πολύ, ο Κώστας, ο συμμαθητής σου που μέχρι πρότινος δεν σε έπαιρνε μαζί του στην ομάδα του όταν παίζατε μπάλα γιατί είσαι κορίτσι και δεν ξέρεις να δίνεις καλές πάσες.
Πρωινό δεν ήθελα με τίποτα. Βιαζόμουν και ας είχα μπροστά μου μία ώρα μέχρι τον Αγιασμό. Ήθελα να φτάσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα σχολειό. Να μπω αμέσως στην κουραστική αλλά με κάποιο τρόπο όμορφη ρουτίνα του σχολείου. Όταν πήγα από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο θυμάμαι ακόμα το φόβο που είχα αν θα κάνω νέους φίλους στο νέο σχολείο, πως θα πιάσω την κουβέντα σε άτομα που δεν γνώριζα από το Δημοτικό, τι θα τους πω, αν θα βρω παρέα που να μου ταιριάζει. Ψαρωμένη εντελώς. Και όχι μόνο εγώ θυμάμαι πολλά ψαρωμένα πρόσωπα να κοιταζόμαστε δειλά δειλά στο προαύλιο. Τότε εκείνη η πρώτη μέρα έμοιαζε βουνό. Περισσότερο από δέκα χρόνια αργότερα στο παρόν αυτή η εικόνα μου φέρνει ένα νοσταλγικό χαμόγελο. «Βουνό η πρώτη μέρα στο νέο σχολείο» έλεγα και που να ήξερα τότε τι «βουνά» έχει η ενήλικη ζωή…που μετά λες μακάρι όλα να ήταν σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Και αφού τελείωνε ο Αγιασμός, έβρισκα τους φίλους μου, τους συμμαθητές μου και ανταλλάσαμε τα νέα μας από τις καλοκαιρινές μας διακοπές ή όταν ήμουν πρωτάκι έβρισκα νέους φίλους, που κάτι μας τράβηξε να ανταλλάξουμε τα ονόματά μας και να κάτσουμε παρέα, μια παρέα που τότε δεν ήξερε κανένας μας ότι μπορεί να κρατήσει μέχρι σήμερα και για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι χαιρόμουν πολύ όταν έβρισκα την πρώτη μέρα νέους φίλους να ταιριάξω, γιατί ήξερα ότι τα παιδιά μπορούμε να γίνουμε σκληρά και να κάνουμε τις ζωές άλλων παιδιών δύσκολες στο σχολείο, όταν δεν μας έχουν μάθει πώς να μην είμαστε σκληρά και πως όσο μεγαλώνει η σκληράδα δεν μεγαλώνει ο άνθρωπος.
Μετά θυμάμαι περίμενα πως και πώς να χωριστούμε σε τάξεις. Μεγάλο κεφάλαιο οι τάξεις. Κάποιες χρονιές πήγαινες στις τάξεις που ήξερες και έβρισκες το θρανίο που πάνω είχες ζωγραφίσει διάφορες μικρές ζωγραφιές, τα ονόματα της παρέας σου, του πρώτου σου έρωτα, της αγαπημένης σου ομάδας και του αγαπημένου σου τραγουδιστή. Αυτό ήταν το θρανίο σου. Κάτι σαν δικό σου σπίτι. Είχες αφήσει πάνω του τα σημάδια της προηγούμενης χρονιάς. Κάποιες φορές έβρισκες τις ζωγραφιές σου μισοσβησμένες, κάποιες φορές είχαν εξαφανιστεί τελείως από το καθάρισμα και κάποιες φορές κατάφερναν και γλύτωναν από τα υγρά καθαριστικά και το απορροφητικό χαρτί καθαρίσματος ατόφιες και άφθαρτες σαν να σε περιμένανε εκεί και τη νέα σχολική χρονιά. Όταν, μάλιστα, πήγαινα σε καινούργια τάξη είχα εκείνη τη χαρούμενη βιασύνη να βρω την καλύτερη θέση, να βρω ξανά αυτό το θρανίο που θα γινόταν το δικό μου θρανίο.
Και μετά οι δάσκαλοι. Την πρώτη ημέρα ήθελα να δω ξανά εκείνο το δάσκαλο που τον είχα πρότυπο, που με ενέπνευσε να κάνω τα πράγματα που αγαπάω στη ζωή μου, που δεν μου έμαθε μόνο να παπαγαλίζω αλλά μου έμαθε να σκέφτομαι, που με αντιμετώπισε με δικαιοσύνη και έγινα και εγώ δίκαιη, που με αγκάλιασε με αγάπη, σεβασμό, ισοτιμία και αποδοχή και έκανα και εγώ μετά το ίδιο στους υπόλοιπους ανθρώπους, που πέρα από δάσκαλος, τον είδα κάποιες φορές σαν ένα μεγάλο φίλο, σαν ένα δεύτερο γονιό. Βέβαια δεν ήταν πάντα όλοι οι δάσκαλοι καλοί και ούτε ταιριάζαμε με όλους, μα ακόμα και αυτοί ήταν κατά κάποιο τρόπο μαθήματα.
Τώρα που πλέον δεν με περιμένει αυτή η μέρα να πάω στο σχολείο, καταλαβαίνω ότι όσα και να γράψω η πρώτη μέρα στο σχολείο θα είναι και θα σημαίνει πολλά. Και κάθε που ξημερώνει 11 Σεπτέμβρη πάντα όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα με χωράει το κρεβάτι γιατί θα περιμένω νοσταλγικά εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο…
Καλή σχολική χρονιά!
