Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Σίγουρα θα παραξενευτείτε με τον τίτλο λες και είναι κάτι μεταξύ στενογραφίας και σημάτων μορς. Το SOS είναι γνωστό σε όλους ότι σημαίνει σώστε με – κινδυνεύω οπότε μας μένει το STOP με λατινικά στοιχεία που σημαίνει σταμάτα. Επειδή βρισκόμαστε στο 2019 ας μου επιτραπεί να γράφω και να θυμίζω ότι η ελληνική γλώσσα είναι η πιο πλούσια από αρχαιοτάτων χρόνων και βάλε, να αναφερόμαστε και λίγο στην καθαρεύουσα κακό δεν κάνει. Ξεφεύγουμε άλλωστε από το κλισέ, ένα τετράγωνο πλαίσιο με πεντακόσιες λέξεις που όποιος έχει δυνατή μνήμη τα καταφέρνει μια χαρά σε επίσημα και μη επίσημα έγγραφα γιατί έχει επικρατήσει η άποψη ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια σύμφωνα με το σύγχρονο ρητό.
Εδώ κλείνει η μεγάααλη παρένθεση (κατά την συνήθειά μου) και γυρίζω στην πρωταρχική μου σκέψη. Κυκλοφορώντας με αυτοκίνητο μέσα στο Βόλο πρέπει να έχεις όχι δεκατέσσερα αλλά εικοσιτέσσερα τα μάτια σου ευτυχώς που η ρυμοτομία της πόλης διευκολύνει την κυκλοφορία των διτρόχων, αν όμως ξανοιχτείς προς τις πιο κοντινές και πιο μακρινές παραλίες συναντάς αμέτρητα δίτροχα πάσης φύσεως από τα συμπαθέστατα παπάκια μέχρι τις εντυπωσιακές μηχανές που ελίσσονται, κυριολεκτικά περνούν ξυστά ανάμεσα σε αυτοκίνητα. Θαυμάζω αυτούς τους αναβάτες με ακροβασίες ζογκλέρ. Συνήθως οι επιβαίνοντες είναι νεαρά άτομα που αψηφούν τον κίνδυνο και εδώ βρίσκεται το σημερινό σημείο αναφοράς μου, χωρίς κράνος μάλιστα, προσπερνώντας τον κίνδυνο με μαλλιά ανεμίζοντα όπως ταιριάζει στα νιάτα. Γνωρίζω ότι τα νιάτα είναι παρορμητικά, είναι ξέγνοιαστα, είναι… τολμηρά.
Η τόλμη όμως με ξεσκέπαστο κεφάλι που στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης, υποτίθεται ότι ανήκουμε κι εμείς εκεί, θεωρείται σχεδόν κακούργημα χωρίς κράνος γιατί σημαίνει ότι γυρίζεις την πλάτη στους νόμους, στους τροχονόμους και σε κάθε τι που σου στερεί την «ελευθερία», την υποτιθέμενη ελευθερία.
Ρίξτε όμως μια ματιά στις εφημερίδες, στα κομπιούτερ και θα δείτε ότι υπάρχουν πολλά τροχαία ατυχήματα. Τυχεροί εκείνοι που σώζονται με σπασμένα χέρια και πόδια, η τύχη όμως, πολλές φορές, αποβαίνει μοιραία για τους αψηφούντες τον κίνδυνο. Οσες φορές έχω παρέμβει προσπαθώντας μεταξύ σοβαρού και αστείου να μην ανήκω στην τρίτη ηλικία πέφτω πάντα στα στερεότυπα «μα για δύο δρόμους κράνος;». Μάλιστα, για ένα μέτρο, τι στο καλό μυαλό οι Ελληνες έχουμε, ας μην το αφήνουμε να λιμνάζει.
Καιρός αφύπνισης, καιρός ωριμότητας. Χαρείτε το υπόλοιπο καλοκαίρι παρέα με το κράνος. Δεν στοιχίζει τίποτα να τηρούμε τους νόμους. Η Ελλάδα έχει φυσικές ομορφιές, απέραντη θάλασσα και σκεπτόμενους ανθρώπους. Μακάρι να είστε ένας από αυτούς.
