Της Ελενας Αντωνοπούλου
Οσοι παρακολουθήσαμε στη Βουλή τη συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο θα διαπιστώσαμε μια τάση υπερβολής σε πολλές ομιλίες και αρκετοί ξέφυγαν από το ουσιώδες του θέματος.
Πλέον τελειώνει το άσυλο της ανομίας και θα μπορούν οι αστυνομικές δυνάμεις να μπαίνουν μέσα στον χώρο να καταστείλουν ένα σοβαρό γεγονός που απειλεί το ίδρυμα, αλλά και τη δημόσια περιουσία. Γίναμε μάρτυρες όλα αυτά τα χρόνια σοβαρών επεισοδίων μετά από πορείες που κατέληγαν στα Πανεπιστήμια και βλέπαμε καρέκλες, θρανία να καίγονται να σπάνε αγάλματα, τζάμια και άλλα αντικείμενα, χωρίς λόγο, κάθε μορφής περιθωριακοί τύποι να εισβάλουν στον χώρο που τον θεωρούσαν τσιφλίκι τους. Και ποιος πλήρωνε μετά τις ζημιές; Μα εσύ κι εγώ, Έλληνα φορολογούμενε… Ποιός άλλος; Και χωρίς κανείς να μας ρωτάει.
Κάποιοι προσπάθησαν να πείσουν ότι πλέον δεν υπάρχει πανεπιστημιακό άσυλο διακίνησης ιδεών. Λάθος μεγάλο. Ποιος αμφισβητεί ότι οι σύγχρονες κοινωνίες χρωστούν πολλά στο πανεπιστημιακό κίνημα; Κανείς. Δεν είναι προνόμιο μόνο των προοδευτικών δήθεν αριστερών να συμμετέχουν σε φοιτητικά κινήματα. Δεν διεκδικούν την αποκλειστικότητα στους αγώνες που δόθηκαν μέσα στα Πανεπιστήμια και εξελίχθηκαν σε καθοριστικούς παράγοντες της ανανέωσης της πολιτικής ζωής των χώρων τους σε όλο τον κόσμο μόνο αριστεροί… Αλλοίμονο… Είμαστε κι εμείς και είμαστε πολλοί…
Όλοι αναγνωρίζουμε ότι χωρίς το «Free Speech Movement» στα αμερικανικά πανεπιστήμια, χωρίς τον Μάη του 1968, χωρίς το Πολυτεχνείο, χωρίς τους αγωνιζόμενους φοιτητές της Πράγας κατά της εισβολής του «Συμφώνου της Βαρσοβίας», χωρίς την Πλατεία Τιεν Αν Μεν κ.α. πολλά δεν θα είχαν αλλάξει… Και σε αυτά τα κινήματα δεν ήταν αριστεροί, ούτε δεξιοί. Είχαν όλοι έναν κοινό στόχο. Να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο… κάτι που έγινε. Γιατί τα πανεπιστήμια δεν ήταν και δεν είναι μόνο χώροι γνώσης, είναι και χώροι προβληματισμού και χώροι διακίνησης σωστών ιδεών. Δεν είναι χώρος που θα βρίσκουν στέγη οι κάθε μορφής μπαχαλάκηδες ή διακινητές ναρκωτικών ουσιών και άλλων παράνομων πράξεων.
Η ιστορία της χώρας μας σφραγίζεται από έναν πρωτοπόρο ρόλο των πανεπιστημίων σε όλους τους κρίσιμους αγώνες με αποκορύφωμα αυτόν του Πολυτεχνείου. Τι σχέση είχαν όλα αυτά με τη σημερινή πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί; Καμία…
Η προσφορά, λοιπόν, του Πανεπιστημίου σαν χώρου διακίνησης ιδεών είναι μεγάλη, και αυτή η ιστορική πραγματικότητα δεν διαγράφεται. Και το πανεπιστήμιο για να εκπληρώνει το ρόλο του απέναντι στην κοινωνία, δηλαδή να είναι ένα εργαστήριο σκέψης και ιδεών για μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει να είναι ένα πανεπιστήμιο που θα αγωνίζεται για πρόοδο, για τις ιδέες, για τη γνώση, όχι όμως για την ανομία
Γιατί δυστυχώς η κακή εικόνα βγαίνει και προς το εξωτερικό, κάτι που επηρεάζει αρνητικά και τη χώρα μας. Όσοι δε είχαμε την ευκαιρία να φοιτήσουμε μετά τις σπουδές μας και σε άλλα Πανεπιστήμια στο εξωτερικό, στην Ευρώπη η στην Αμερική, διαπιστώσαμε ότι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα εκεί δεν είχαν καμία σχέση με τα δικά μας και κανείς μα κανείς δεν είχε το δικαίωμα να προβεί σε παραβατική πράξη μέσα σε Πανεπιστήμιο. Το δε άσυλο δεν ίσχυε σε κανένα Πανεπιστήμιο. Και αλλοίμονο αν μόνο εμείς στη χώρα μας διεκδικούμε το αποκλειστικό προνόμιο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών… Αυτή θα ήταν από τις πιο μεγάλες υπερβολές, ακόμη και μεγαλύτερη από κάποιες ομιλίες που χτύπησαν κόκκινο στην πρόσφατη συζήτηση για το θέμα στο Κοινοβούλιο…
